Een tijd van weerzien...

Ik zag 3 mannen in het Stadspark vandaag. Ze leken samen op pad te zijn maar toen ik naderbij kwam werd het me duidelijk dat 2 van hen stonden te praten met elkaar terwijl de derde persoon eigenlijk een, heel erg trage, passant was. Ik had een stevig ritme te pakken en was dus binnen enkele seconden ter hoogte van hen. De passant was een heel oud en schraal mannetje. Ik herkende hem... Toen, jaren geleden, de stadsbibliotheek nog in het onmenselijk kleine gebouw aan de Bl. Inkomststraat gehuisvest was zat hij er elke dag in de krantenhoek. Hij leek toen al ten dode opgeschreven... Elke keer als ik er kwam om een krant te lezen keek hij op en mompelde-lispelde op een onverstaanbare manier : 'wilt u De Standaard hebben?'. Beleefd opgevoed zijnde weigerde ik altijd en wachtte ik tot hij die krant uiteindelijk losliet, om mij er tesamen met 5 andere beleefdopgevoeden op te werpen.
De verhuis van de bib naar de Diestsestraat heeft hij nog altijd niet verwerkt. Daar is hij bij mijn weten nog niet opgedoken. Wel zag ik hem af en toe in de uniefbib op Ladeuze en met een fiets doorheen de straten. Al had ik ergens een gevoel van onbehagen, toch was ik blij dat alles nog een beetje hetzelfde bleef, dat de mensen die in 1995 in Leuven waren er ook nu nog zijn.
Drie nog veel meer bekende 'speciallekes' in het Leuvense straatbeeld zijn de priester-die-door-de-duivel-bezeten-lijkt, en altijd in zijn baard wrijft en ietwat agressief mompelt, de man van de maan en de gitarist.
Toen het zwembad op het Hogeschoolplein nog open was heb ik met die laatste nog een intiem moment gedeeld. Bij vrienden, vriendinnen en kameraden sta ik wijd en zijd bekend als de man die zijn douchewater tot op de perfecte graad kan regelen. Onder de douche staand na een verkwikkende reeks van baantjes moet onze gitarist, voor de gelegenheid ook opgedaagd in zwembroek, gevoeld hebben dat mijn water uitermate geschikt was van temperatuur. Hierop probeerde hij de douche samen met mij te benuttigen. Ondanks dat dit een uitmuntende besparende ingreep zou zijn wees ik hem met mijn vinger de weg terug. Hij mompelde iets onbestemd en waagde nog een poging maar ook nu volhardde ik in mijn afwijzing. Hierna droop hij toch maar af en kon ik mij rustig verder wassen.
---
Cultuur, cultuur, cultuur...
Fantastische films gezien : 'Getting my brother laid', 'Sous le sable' en vooral 'Hundstage'.

Sneeuwwitje en de zeven dwergen

Ik kwam aan bij het grootwarenhuis. De inkoopplannen waren groots en ik had een kar nodig! Er was net 'n blond meisje klaar met winkelen en ze had al haar gekochte goederen ingepakt in een uiteindelijk krap uitziend geheel van zakken dat her en der rond haar fiets zwabberde. Als laatste zag ik haar nog een pakje met 4 yoghurts wegbergen. Een zucht van verlichting, waarschijnlijk gezonden door de engel die zich op dat moment het dichtst bij Leuven bevond, bereikte haar gezichtje. En voorwaar... Net op dat moment diende ik mij aan om haar leeggemaakte kar aan te wenden voor de door mij benodigde handelingen ten einde deze avond, en mogelijk enige volgende, mijzelf te voorzien van wijn, spijs, bier, fruit en sterke drank. Met een gezwinde sprong vestigde ik mij tijdelijk tussen haar en de plek waar traditioneel alle karren worden verlaten en achtergelaten. De freule (menig jongeman zal reeds geprobeerd hebben eenzelfde coolness en zelfbeheersing aan de dag te leggen) begreep mijn beweging en met eenzelfde souplesse legde zij het lot van de kar in mijn handen. Hierop begaf ik mij, op gevaar van eigen leven, in de overlevingsstrijd die op dat eigenste moment woedde in de buik van dit grootwarenhuis. Ik wierp nog een laatste blik over mijn linkerschouder en een enkel moment van verstandhouding werd tot stand gebracht door het kruisen van mijn blik met die van de voornoemde freule. Ongetwijfeld leest u, samen met mij, een neerslag van haar smachtend verlangen dat hierdoor teweeg werd gebracht, morgen in de Metro. Edoch, niet getaand, want de ware aard mijner roeping zoog mij naar daar waar het leven niet zeker is, zelfs niet voor een kloeke jongeling als mijzelf. In mijn hiernavolgende tocht ledigde ik menig wijnfles, worstelde mij dwars door een berg mignonettekes, zag mannen in een overwegend roze klederdracht met verschillende kleuren lichaamsbeharing en ontweek het fruit dat mysterieuzerwijze zich een weg baande door de ijle lucht, lucht die door allerhande vreemde wezens werd ingeademd en weer ter wereld kwam op een best niet nader te omschrijven wijze. Het was groen en dampend... Laat dit volstaan als beschrijving.. Eenmaal daar gekomen waar ook de voornoemde freule haar passen had gezet klapte ik mijn vleugels uit en steeg ten hemel. Een hemelse gloed werd zich meester van mij en sindsdien blijven we headbangen op James Blunt.

Hoogtes en laagtes

Donderdag heb ik nog eens cornflakes gekocht. Jàààààààren geleden was dat. Het was een feestdag en ik ben dus in een GB-Express gegaan, die dingen zijn open van 8-20 u. Er was een redelijk aanbod en ik ben degene genomen waar ik vroeger ook het meest van al verzot op was : ..., die met de kikker.
Helaas is het allemaal wat te moeilijk voor mij. Vanochtend, met 'n nogal suffe slaapkop, nèt geen cornflakes in mijn koffie gegoten. Nogal typisch voor de man die regelmatig, ofwel net niet ofwel net wel :
* een zevengranenbrood bestelt in een kebabzaak
* een krant wil kopen bij de apotheker
* opeens met iets in zijn handen staat waarvan hij meestal wel weet wat het is maar niet hoe hij er aan komt.
* 16 schijfjes sosies bestelt bij de bakker
Misschien moet ik toch wat minder dromerig zijn.
---
Over dromerige muziek gesproken... Op het werk heb ik regelmatig Cocorosie opstaan, hun nieuwste : 'Noah's Ark'.
In november heb ik ze, met vrij lage verwachtingen, aan het werk gezien in de Leuvense stadsschouwburg. Zalig was dat, nog beter als Antony, in die periode in Antwerpen gezien. Ik zat in de zogenaamde 'baignoires'. Wat dat voor beest was wist ik eerst niet maar het betreft dus de kuipjes die op de parterre de zaal flankeren. Per kuipje staan er 4 stoelen en je zit dus relatief afgezonderd. Ik was alleen, de 3 andere mensen kenden mekaar, maar dat stoorde mij alvast niet :-). En het optreden was heel mooi. Zweverig, speels, romantisch, ergens met 'n psychotisch twistje, dromerig... Na afloop had ik moeite met rechtstaan, zo uitgezakt had ik mij er bij laten liggen.
Drie weken geleden traden ze op in het Koninklijk Circus. Dat was wat minder. Ik kwam er, met 'n kameraad, iets te laat binnen op het verdiep. Snel snel de trapjes op en wat zie ik bij het binnenkomen : een gapende afgrond. Meteen richting eerste leuning gesprongen... M'n kameraad ging vlijtig op zoek naar een zitplaats. Ik denk dat hij verwachtte dat ik ging volgen en dat heb ik ook héél even geprobeerd. Maar het was totààl donker. Ik zag zelfs niet of er mensen zaten of niet, op de zetels die ik wilde passeren. Er was 'n leuning maar die stopte 1,5 meter verder en ik had geen idee of de afgrond die daarachter ongetwijfeld gaapte 1, 3 dan wel 25 meter diep zou zijn. Nu, 1 meter is al genoeg voor iemand met m'n hoogtevrees in het donker en dus ben ik maar in het wilde weg op de trap gaan zitten, elke passage stremmend.
Tijdens de pauze ben ik dan, net niet op handen en voeten, gekropen naar waar hij zat. Zijnde op de allerallerbovenste rij. Dat was wel bibberen... Ik zat er strak en gespannen, gefixeerd op één punt in de verte, op het podium. Als ik mijn blik liet ronddwalen begon alles te suizen en te draaien dus dat deden we niet zo fel.
Nog andere gevalletjes mijner hoogtevrees :
* boven op de toren van het kasteel van Angers waar de bodem schuin afliep en waar iedereen, mijns inziens, onder de balustrade door naar beneden kon storten.
* op mijn poep een trap af in de citadel van Hoei. Dat is gelukkig zo lang geleden dat er wellicht geen ooggetuigen van dit voorval nog leven.
* de eerste keer op mijn balkon, beseffend dat het 3e verdiep niet zo laag is.
* de eerste keer op mijn ander, smaller, balkon. Hopend dat ik nooit die brandladder zou moeten gebruiken, mijn verspringencapaciteiten zijn namelijk ook maar beperkt.
* boven op de bok in ongeveer elk jaar van het middelbaar.
* elke stoel en ladder waar ik op sta/boven de 3e sport een van mijn voeten neerzet
* Rustig naar de Pont-Du-Gard wandelen en opeens zien dat de weg zonder meer over gaat in een afgrond, letterlijk, van minstens 30 meter diep. Dat alles met een uitgelaten hond rond mij waarvan ik opeens vreesde dat het beest suïcidale neigingen zou krijgen. 'Papaaaaa. Tessaaaaaaa!!!!! Hou Tesssaaaaaaaa aan de leiband', panisch schreeuwend op 5 meter van de kloof
* de trappen bij de Pont-Du-Gard afdalend
* de Mont Ventoux in de auto beklimmend, met elke bocht van kant wisselend (op de achterbank). Boven niet de auto uit durven wegens wegwaaigevaar.

Het begint wat beschamend te worden :-).

---
De DVD 'Walk The Line' is uit! U weet wel, de 'biopic' van Johnny Cash. Die gaat heel snel geleend worden door Hansje. Besteld is ie al.
Johnny Cash rules, trouwens. Met zijn oude liedjes al (Ring of fire, Walk the line). Ik herinner me nog goed, met m'n zusje achter de pc gezeten waar we een dom spelletje speelden (Jill of the Jungle! Legendarisch!), hoe we samen 'Jippie Ja Joooooowwwww. Jippie Ja Jeeeeeeee' meezongen op 'Ghostriders in the Sky' dat we voor het gemak op repeat hadden staan.
Maar het is pas op het einde van zijn leven dat Cash onsterfelijk is geworden. Met briljante, werkelijk briljante covers. 'The Mercy Seat' of 'I See A Darkness', waarbij hij de originelen evenaart. Of 'Hurt' (die videoclip!!!!), 'Solitary Man' en 'One' waar hij NIN/Diamond/U2 verre overtreft.

Thuis, op mijn kamer

Die avond en die nacht
zat ik op mijn kamer en bedacht
hoe eenzaam het leven is
en dan bedoel ik niet dat sommige mensen
veel vrienden hebben
en sommige maar één of geen
of dat bij sommige mensen het mobieltje de hele tijd gaat
of dat sommige mensen op feestjes worden uitgenodigd en zo
nee hoe eenzaam het leven is
het leven op zich
als je jong bent
hoe eenzaam het is om jong te zijn
in feite is er niemand om mee te praten
in feite is het verlaten en ijzig koud
in feite staan we eenzaam op de noordpool
in feite zijn we duizend mijl van elkaar verwijderd
naakt en hulpeloos in de winterstorm

de mens is een eenzaam dier
in feite
dat dacht ik
en het is geen troost, dacht ik
dat voor iedereen hetzelfde geldt
tenminste soms geldt voor iedereen hetzelfde denk ik
en het is geen troost
dat het misschien wel overgaat
want zelfs als liefde en saamhorigheid en vriendschap bestaan
en van die dingen waarover ze zingen in liedjes
en van die dingen waarover je kunt lezen in boeken
en die je kunt zien in films
zelfs als dergelijke dingen in werkelijkheid bestaan
dan zijn het slechts uitzonderingen, dacht ik
slechts korte onderbrekingen
van de eenzaamheid
eenzaam zijn is natuurlijk
in de steek gelaten worden verlaten achtergelaten bedonderd
dat is waar je rekening mee moet houden
als je ervoor gekozen hebt om mens te zijn

Per Nilsson, '15', p. 148-149

Palo Santo

Het is hier zo zalig rustig op zaterdag... De hele voormiddag heb ik op m'n appartement gezeten met uitzicht op de straat. Een auto heb ik niet zien passeren en ook voetgangers of fietsers waren op een hand te tellen. Het is bijna elke zaterdag heel rustig, maar zeker als het schooljaar voorbij is. Een echt zondagsgevoel in een dorpje krijg ik hier dan. In de vroege namiddag ben ik richting centrum gegaan om de bib te bezoeken en wat eten te kopen. Enkele huizen van mij walmde een stofwolk mijn richting uit. Ik heb dit jaar nog geen last van allergie gehad (vreemd, verschillende mensen kloegen er over) maar nu merkte ik meteen dat ik beter even mijn adem inhield. Ik passeerde het betreffende huis, nummer 27. Er hing een mist over heel het gelijkvloers. Vlak bij de deur lag er een hoop uitgebroken stenen, er achter stond een goede oude (Leuvense?) stoof.
Dit huis is onlangs openbaar verkocht geweest. Ik had het gezien en een collega, die er toen aan dacht in Leuven iets te kopen, had wel interesse het eens te bezoeken. Op een zaterdag kwam ze af. Eerst om mijn appartement te bekijken en even later trokken we samen naar het huis. Het was grappig hoe de mensen ons als koppel behandelden. Zij ziet er jonger uit dan haar leeftijd maar ze blijft wel 15 jaar ouder als mij natuurlijk. De gastheren-verkopers twijfelden dan ook wel een beetje. Het huis was typisch Leuvens. Vrij klein, heel erg oud, een badkamer en keuken die in eenzelfde vertrek lagen, en vreselijk steile trappen. Er was geen buiten, noch een koertje noch een terras. Het leukste was het bed dat links van de buitendeur stond. Ideaal voor als je 's ochtends vroeg zat thuiskomt en het niet meer ziet zitten de trappen te nemen en met zatte kl*ten naar beneden te donderen, vonden we. Mijn collega vond het maar niets maar uiteindelijk is het toch verkocht geraakt blijkbaar...
Het is pas als ik het Ladeuzeplein nader dat er wat meer volk op straat verschijnt. Groepjes mensen die bepakt en gezakt uit het centrum terugkeren. Het lijkt een klein beetje alsof er plunderingen aan de gang zijn, al is er nu ook weer niet zoveel beweging met het lamentabel weertje. Een keer de Bond voorbij zit ik echt in de drukte, maar weer, het valt wel mee vandaag. Op het kruispunt Diestse-Vaart, waar ik tot voor een jaar vlakbij woonde, zijn er weer verkopers/leurders allerhande. Mensen van Greenpreace deze keer. De ietwat afgeleefde kerel voor mij heeft 'touch' deze keer. Met opgewekte stem vraagt een meisje : 'Bent u voor het milieu mijnheer?'. Hij duikt weg en vermijdt elk oogcontact wat mij in staat stelt rustig in zijn kielzog mee te schuiven tot we de gevreesde passage daar voorbij zijn. Ergens moet dat meisje ook wel lol hebben in de man zijn reactie denk ik.
In de bib staan lange wachtrijen aan de balies. Een hoge pet heb ik niet echt op van de Leuvense bib. Het is er heel erg kil, de boeken staan er heel vreemd en over de rest zal ik zedig zwijgen :-). Rond dit uur zijn de meeste oude van dagen al weg, naar hun stamcafé pintjes hijsen ofzo, en de kranten liggen allemaal op hetzelfde karretje als meestal. Echt veel nieuws staat er eigenlijk niet in.
Hier vind ik 'Genaaid' van Virginie Despentes wel in de rekken. Ik lees het eerste hoofdstukje. Het is, zoals verwacht, best heftig.
Op weg naar de Delhaize valt het me op hoe sommige mensen me op 'n ietwat dubieuze manier aankijken. Ik voel me nogal snel ongemakkelijk hiermee en begin me af te vragen of ik mijn tanden gepoetst heb (ja). Ik veeg strategisch mijn mondhoeken af. Dan komen de horrorscenario's snel opzetten. Haar gekamd? Even snel erover. Ja, ook dat is niet echt veel wanstaltiger als anders. Aaaarg, een kladder scheerschuim aan mijn oor? Neen, dat kan niet. Me vandaag niet geschoren. Oef :-).
Ook in de Delhaize is het rustig. Een mens zou er nog van beginnen genieten, zo door een stad slenteren en wat winkels in- en uitlopen. Ik koop alle benodigdheden voor de spagetti van vanavond. En vooral de vereiste chocomousses. Een lastig publiek vanavond, weet je wel...
En dan terug. De grote markt, Muntstraat, Tiensestraat... Minder en minder volk kruist mijn pad. Een uurtje heeft m'n uitstapje geduurd.
---
Leren kennen : 'La Dame Et La Licorne' van Shearwater. Heb het al 2 uur liggen spelen vandaag. Een heel fijn en intiem geneuzel is het liedje.

Kinkee

Met enig smeken, bidden, wringen en ruilen had ik het voor mekaar gekregen woensdagavond vroeger te stoppen met werken om eerder de tandarts te kunnen bezoeken. Om 20u25 was het dan zover : hij belde mij dat ik mocht afkomen. In zeven haasten sprong ik om mijn fietsje richting zijn praktijk. Nu woont hij echter aan de andere kant van Leuven. Ik had best een tandarts aan de Tiense poort ergens kunnen kiezen, maar neen : iemands advies volgend werd het er eentje die nog een stukje voorbij de Brusselse poort in Winksele resideerde. Ik vertrok dus in volle vaart maar al op de Naamse straat werd ik tegengehouden door Jenny! Een lichte verrassing aangezien ze al een jaar in Gent woont. Ik had haar zelfs nauwelijks herkend, zo 'vergentst' was ze. Bleek er dus een eindfeest in het STUK te zijn en dat het tof zou zijn als ik eventueel ook zou afkomen. 'Misschien wel' hijgde ik, al enigszins vermoeid van de eerste honderden meters, om dan verder te trappen. Mijn conditie die nogal te wensen overlaat, de wind tegen, mijn te snelle start en vooral de 'berg' vanaf het laatste deel van de Brusselse maakten dat ik helemaal bezweet bij m'n tandarts belandde. Snel aanbellen, nog wat lichaamsvocht afvegen ook, en ik werd binnengelaten door een ietwat vermoeid uitziende man met verwarde haardos. 'Ik ben blij je te zien', zei hij, 'ik heb al een werkdag van 12,5 uur achter de rug'. Ondanks mijn moeheid begon hier er toch enige ongerustheid in mijn hersentjes door te sijpelen. Is dat niet gevaarlijk, zo vroeg ik mijzelf in alle stilte af. Zeker toen hij ook nog zei dat ie m'n loszittend deel van de tand (een ontzenuwde) ging 'achteroverklappen'. Spontaan kwam het verhaal van de 'ortho...ist' in mij weer ten berde. Nadat deze mijnheer mijn mond met 'n soort doekje had overspannen alvorens met ontzenuwen te beginnen zei ie dat enkele maanden geleden een collega van hem dat niet had gedaan. Die collega liet even hierna een of ander hulpstuk in de mond van de patiënt vallen, een hulpstuk dat zijn weg baande, via de keel, tot in de longen. Na nog wat tierlatijntjes was de patiënt lichtelijk gestorven. Dat vond ik toen al een best lullig verhaal. Komt daarbij dat ik sinds enige maanden weer slachtoffer ben van een vernieuwde en absolute levenslust. Ik beeldde me dus al in dat de oververmoeide tandarts die mij nu stond te behandelen eventjes zijn grip zou verliezen, mijn tanddeel zou laten vallen en ik in een eigen lichaamsonderdeel zou stikken. Verder kreeg ik te maken met een zekere spijt dat de mens toch niet zoals een computer of wasmachine gebouwd is. Als er daar een schroefje loszit of een chipje kapot is wordt het gewoon vervangen. Je zou dan denken dat eens een stukje tand uit de keel verwijderd is alles weer op en top marcheert. Maar neen hoor, dat schijnt zo niet te zijn.
In ieder geval : tegen de tijd dat al deze hersenspinselen waren uitgewerkt had ik reeds een pikuurtje ontvangen en was alles al gebeurd wat diende te gebeuren. Opgetogen en met een voorlopig halve tand werd ik buitengelaten! Komende woensdag wordt resurrection day!
Ik herinnerde mij weer het STUK. Lien leek mij hiervoor een uiterst geschikte gezelle en samen bezochten we dit evenement voor een superdemocratische prijs van 3 €. Véééééél volk. Wel jong en schoon volk, dus dat viel al mee. Op de een of andere wijze kwam ik Jen al binnen de 5 minuten tegen en het werd een best gezellige avond. De optredens die we gezien hebben stelden niet heel veel voor. Een interview met een of andere dichter was helemààl ridicuul. Echt iets surreeël. Ik denk niet dat er veel volk echt voor die zaken aanwezig was. Lekker bijpraten met Jenny ook. Zo vertelde ze o.m. over een van haar nieuwe initiatieven. En daarom, voor alle dames die hier passeren : hier kan je lingerie kopen! Wie indruk op mij wil maken...
---
Toch nog afsluiten met enige cultuur! '1934' van Moravia is uit. Zàlig boekje... Ook een kleinere verhalenbundel hebben we zonet afgesloten. Die was iets minder.
Groot nieuws nog : de nieuwste van Per Nilsson is binnengekomen! De auteur van het fenomenale 'De geur van Melisse' is dat, m'n lievelingsjeugdboek. Zijn huidige boek heet '15' en het ziet er weer fascinerend uit. Alle recensies zijn in ieder geval superpositief. 'k Ben wat stout geweest en heb het boek, alvorens het verwerkt is, meegepikt. Voor voor deze avond...

Respiro

Een wellicht druilerige woensdagnamiddag ergens in 1986 of 1987. In een huisje in Genk zit een jongentje, met krullenbol en bril, voor de tv. Een hip melodietje begint te spelen. 'Rock Demers presente contes pour tous : ...' Een getekende hond loopt over het scherm. Een witte schaduw. Met rond het dier fonkelende sterretjes. 'La Guerre des Tuques'.Ondertiteld : 'De Sneeuwballenoorlog'
---
Een jongen die midden in de nacht opstaat. Rommelt in een bakje volg jongensspullen. Even later een klas in de lagere school. Jongens vooral maar ook een klein handvol meisjes. Een voor een houden ze een spreekbeurt. De plaatselijke wizkid, bijnaam : 'lunettes', legt de onderdelen van de passer uit tot zelfs de juf er genoeg van krijgt. Een andere jongen staat tijdens zijn spreekbeurt op het punt op een trompet te blazen als de bel weerklinkt. 'Bonnes vacances' roept de juf nog na. Een volgend beeld : een moeder, met énorme bril, met dochter in een auto. Gevolgd door een verhuiswagen. De dochter kijkt blij en vertederend naar haar moeder. Ze heeft een mooi, ovaal gezichtje. Donkere huid en zwart haar, dat verborgen zit onder een rode muts. Met muts is ze veel mooier als zonder.
---
Even verderop in de film. Enkele jongens, aan hun fysionomie te zien duidelijk te slechterikken, onder aanvoering van ene Luc die wel heel erg veel weg heeft van een hagedis pesten een jongen. Het mooie meisje ziet dat. Krachtdadig en beslist roept ze : 'tu oses ca. contre les petits'. Ergens in Genk is dit wellicht het moment dat de kleine krullenbol zijn hartje aan deze Canadese prinses voor jaren zal verliezen. Daar ziet hij eindelijk zijn beschermengel. Het meisje waarvan hij droomt. Het meisje dat hem troost als anderen een voetbal tegen zijn hoofd sjotten.
---
Twintig jaar later… Op een stil moment zet ik mij achter google en tik wat trefwoorden in. Al die jaren is de film met het mooie meisje in mij blijven sluimeren. Alle details zijn vervaagd en vervat in een geconstrueerd kortverhaal : 'film uit Québec over een oorlog in een sneeuwlandschap tussen kinderen met een mooi meisje wiens naam in de film Sophie is en op het einde sterft de hond'. De waarlijk grootse herinneringen laten zich in de meest triviale bewoordingen bevatten.
---
Op de een of andere manier voer ik net die dag de goede woordencombinatie in op google. Een fractie van een seconde later duikt voor mij op : 'La Guerre Des Tuques'.Alles valt in zijn plooi. Een onbeschrijflijk gevoel maakt zich van mij meester. Ik kan het niet bevatten. Voel rillingen door heel mijn lichaam razen. Binnen de 5 tellen bezoek ik IMDB. Tik de titel in en vind de film terug… De affiche. Een lelijke tekening die me eigenlijk niet bekend voorkomt. Ik scroll meteen naar beneden, tot 'Sophie'. Ik zie haar echte naam… Marie-Pierre A. D'Amour. Weer rillingen…
---
Naar google terug. Ik zoek haar naam. Vind niets. Echt niets. Alleen de vermelding van de film, 'la guerre des tuques' en enkele dingen die ermee samen hangen. Ik klik op het tabblad 'afbeeldingen' en dan weer 'la guerre des tuques'. En daar is ze… Een foto van haar met de hond die een zo tragische hoofdrol speelt. Een golfje van herkenning. Een blij weerzien na 20 jaar. Ze is nog niet ouder geworden.
---
Ik zoek verder en even later vind ik het afsluitende liedje. 'L'amour a pris son temps' van Nathalie Simard. Een herinnering komt terug... Ik zie de kleine krullenbol met zijn dikke brilglazen weer zitten in de zetel op het einde van de film. Cléo, de hond, is net dood. Na een ogenblik van verdriet wordt het kasteel joelend afgebroken. Dan begint de aftiteling en het slotliedje. Het liedje deed toen pijn. Schoonheid in triestheid, ik denk dat ik het toen ontdekte.
---
Ik zoek het op, download het. Een dag later is het binnen. Ik zet het meteen op. Een teleurstelling volgt… Wat ik hoor is een echt kinderliedje. Vreselijk pathetisch. Totaal over de top. Goedkope sentimentaliteit. Met als ergste : synchroon kindergejoel dat recht van de lachband komt.
---
Maandagavond staat de film online, ergens. Het begint. Het gaat razendsnel.Dinsdagochtend. Na een nacht vol dromen over afgebroken downloads is de film er... Ik sta 's ochtends in alle vroegte op en kijk naar de 15 eerste minuten. Waar ik schrik voor had komt niet uit. Het is een fijne kinderfilm. Ik herken personnages, bepaalde scènes.Woensdag kijk ik tot minuut 35. De slechterik is verliefd op Sophie. Ik zie het duidelijk. Was ik er toen blind voor? Ik weet het niet meer... Het begint onschuldig maar het wordt een heel gemene film.Sophie heeft zeer lelijke wanten aan. Ze wandelt als een jongen. 'Sophie est un garcon' las ik ergens op een site. Die persoon heeft gelijk :).

Tandjes? Tandjes!

Drama vandaag!
Deze middag was Hans (ikke dus hé) met collega iets aan het drinken. Ik had net ervoor mijn bokes gesmeerd. Nieuw brood en had er dus 10 gemaakt. Kwas nog niet halfweg (net begonnen in nummer 5 en dan waren de 4 vorige nog van een vorig brood! Dus ik was al helemaal blij met mijn nieuw vers brood) toen het gebeurde. Ikke beet in korst en ... awaaaaaa. Pijnpijnpijn!
Heeft eventjes geduurd eer ik de oorzaak gevonden had. Op café tandenstokers gevraagd. Hielp niet. Hierna mijn bekje opengesperd en met vingers zo gevoeld. Ook niets... Pas uur later had ik het door en een spiegeltje (nu begrijp ik het handtasgevoel van vrouwen véél beter) toonde me wat er nu eigenlijk aan de tand was... Dwars doorheen een van de tandjes liep een barstje. Een breuk. Een kloof. Ik voelde me wit worden. Wankelen op mijn benen. Alles werd wazig en ik had nood aan een wc. En aan mijn mama...
Maar dus ikke was gewond! En pas morgenavond kan een tandarts mij helpen. Misschien...
Stel je voor dat een bus over me heen had gereden...En nu loop ik dus rond met een wiebelend tandstukje. Best spannend hoe dit gaat aflopen!
Eten ging nog net maar toch maar moeizaam.

Boekjes. Alleen maar boekjes.

Zelden is het gebeurd dat de spontane en vooral absolute blijheid van een kind zo in mij opstak als deze middag toen ik onverwacht, en dat uit vergetelheid, de cover van 'De zahir' van Coelho onder ogen kreeg. Het moet ongeveer het eerste mooie boek van Coelho zijn dat ik onder ogen krijg. Al de andere boeken die ik van hem gezien heb waren oud, beduimeld en redelijk stukgelezen. Dit boek had een mooie harde kaft en was nog nieuw. Ik was al enkele weken op dit boek aan het wachten. Meteen toen ik er mee in aanraking kwam, met 'zahir', nam ik dat voornemen. Het was net uitgeleend in de bib, maar uiteindelijk is het dus zover : het is in mijn bezit. Wanneer ik er iets van ga kunnen lezen gaat een ander paar mouwen zijn... Er ligt hier alweer zoveel om te lezen (en te kijken).
---
De verbijsterende boeken volgen mekaar in ijl tempo op... Nu is het, nog altijd, '1934' van Moravia dat mij in haar ban houdt. Te pas en te onpas duik ik in het verhaal dat, na een ietwat aarzelend begin, nu op volle snelheid is geraakt. Het is moeilijk er hier of daar iets uit te lichten. Zelfs om te citeren springt er niets mij in het oog. Gewoon het geheel van het verhaal, het vlotte ervan gecombineerd met de diepere betekenis(sen) trekt me heel erg mee...

Wiseman

Toen ik vanochtend naar het station vertrok had ik vrijwel meteen spijt dat ik noch pen noch papier meehad. Sinds enkele dagen heb ik weer 'last' van schrijfbuien en als er zo eentje komt opzetten doet het bijna pijn om mij niet af te kunnen reageren met schrijven. Ik probeer dan alles te onthouden, de mensen die ik tegenkom waarvan ik soms iets denk, gebeurtenisjes of kleine details die me opvallen en meteen een heel eind ver kunnen voeren.
Zo ook vandaag... Reeds na honderd meter passeerde ik iemand waarvoor ik, als ik pen en papier bij had gehad, snel een muur zou zoeken om wat trefwoorden omtrent allerhande gedachten en gevoelens tegen te noteren (op het papiertje w.t.v.). Nog iets verder passeerden 2 Afrikaanse dames, met een heel gevolg aan kinderen mij. De een voorzag de ander van wijze raad : 'You have to live your own life. It's already so short' (of iets dergelijks in wat minder lamentabel Engels). Als je jong bent (althans : mijn leeftijdsgenoten indertijd. Ik heb zelf nooit zo gedacht en de afstand met de volgende generatie is ondertussen groot genoeg om ze als deurmatjes of wasspeldjes te beschouwen en dus niet te weten wat ze, ... denken.) lijkt het leven je eindeloos lang. Boven de 30 of 40 (dit zal wel van de leeftijd van de ouders afhangen) is alles toch al tevergeefs ende voorbij (als dit zou kloppen zien kinderen zichzelf niet als bewijs hiervoor, wat vreemd is). Een keer je geacht wordt de jaren van verstand bereikt te hebben (de vrouwen die ik passeerde waren zover) valt alles in een meer correct perspectief en lijkt het leven alweer wat korter.
---
Ik had afgesproken in Liedekerke. Toen ik in Brussel overstapte stond ik op het punt pen en papier te kopen. Vanuit de idee van : stel dat er in Liedekerke niemand mij staat op te wachten, wat ga ik dan doen? Een antwoord was snel gevonden : dan ga ik de bus nemen. En nog eens, en nog eens, en nog eens. Naar Ninove, en zo richting Deinze of Nazareth ofzo. Gemeentes waar ik nog nooit was geweest. Met mijn pen en papier zou ik dan o zoveel optekenen. De kleinste dingen eerst. Ergens droomde ik hier wel van, misschien moet ik dat gewoon ooit eens doen. Een busreis door Oost-Vlaanderen, het heeft wel wat exotisch voor een oud-Limburger. Vandaag was het vanzelfsprekend, en gelukkig, niet nodig. Leuk was het wel geweest, denk ik.
---
Een pen had ik niet bij maar wel 2 boeken. Eentje van Coelho en eentje van Moravia. Van Coelho heb ik er al 2 gelezen, over Moravia had ik iets tof gelezen op een leuke site. Beide boeken waren ongelezen door mij en na een heel korte overpeinzing koos ik voor Moravia. Coelho zou me sowieso bevallen dacht ik. Van Moravia was ik niet zeker, maar het zou in ieder geval meer inspanning van mij vragen. En inderdaad, het (de titel is : '1934') is iets om je gedachten bij te houden maar als dat lukt is het boek zeker de moeite waard. De centrale vraag is : 'kan je leven met wanhoop zonder zelfmoord te willen plegen'. Best een leuke vraag en het is heel mooi, goed en origineel uitgewerkt in het boek, alvast tot het punt waarop ik nu, 's avonds, beland ben, p. 110 ongeveer.
---
Pas gestorven : de zanger (Freddie heette hij) van Freddie and the Dreamers. Zanger van onder meer de heel, euh, dromerige hit 'I'm telling you now'.
Vandaag ook nog 'n liedje van - God en zijn belangrijkste heiligen : beware mij - James Blunt leren kennen. 'Wiseman' heeft ie het gedoopt, en het is best lekker. Eigenlijk toch wel wat. Ik kan er vrij esoterisch op bewegen op een manier die herinneringen oproept aan mensen die rituele dansen met duiven uitvoeren. Mocht u daar ooit getuige van zijn geweest.
Dat van de James zal er eentje worden waar herinneringen aan vasthangen. Dat zijn de mooiste liedjes uiteindelijk.
---
Na mijn tekstje over het stadspark heb ik uitgevogeld (dit is een toepasselijk woord, u weze gewaarschuwd) dat er in blogs (en de rest van de wereld, over beide ben ik nagenoeg niet op de hoogte) deining is ontstaan over datzelfde stadspark wegens (mama, even dit niet lezen) sexende mensen, op klaarlichte dag enzo. Daar moet Hans ook bij zijn, hoor ik mijzelf denken. En vandaar de mooie foto. Er zijn er nog 2 beschikbaar, voor de volhardende zoeker.

Isolation

Gisteravond was het de première van 'Het moordmysterie' door de vrouwengilde van Sint-Jacob. Lokaler kan bijna niet. Acht vrouwen zorgden er voor een humoristisch toneelstuk waarbij ook een moordenaar gezocht werd. Het detectivestuk was nu niet echt cruciaal, de kaart van de humor daarentegen werd volop getrokken en het was eigenlijk wel goed (op het niveau van : 'de deurbel gaat' en 5 seconden later gaat de bel ook werkelijk). Ik was er samen met enkele medestudenten van mijn geschiedenistijd, lang geleden. Een van hen zijn vriendin speelde mee in het toneel (ze deed dat goed ook trouwens) en vandaar de logische link tussen het toneel en mijn/onze aanwezigheid. Vers, nieuw, jong en vrouwelijk bloed in een mannenkliek (voor 99%) heeft duidelijk zijn impact op onze ietwat inerte (dit begint een lievelingswoord van ondergetekende te worden), heel erg wekelijkse, kaartavonden. Desalniettemin voor onze eigenwaarde nog even optekenen dat Steve zijn vriendin ook kan drinken èn kaarten (kleurenwies aub!).Tijdens het toneel werd je als publiek regelmatig op het verkeerde been gezet. Scènes die in de mist leken te gaan vielen uiteindelijk toch nog op hun pootjes, net als je begon te denken : 'dit komt nooit meer goed'. Ik voelde in mijn omgeving, het is vreemd hoe zo'n gevoel toch zo tastbaar kan zijn, dat mensen zich lieten verrassen door de plotwendingen. Achteraf, eens verwerkt en begrepen, hoor je hen dan verkondigen hoe ze alles doorhadden, bijna het script al gelezen en het toneelstuk nog eens gezien hadden.Mijn stemming was nogal van solitaire aard. Ik ben dan ook nogal vroeg doorgegaan, een enkeling misschien die zich afvroeg wat er scheelde. Niet veel eigenlijk, al voelde ik me er op de een of andere manier toch wat geïsoleerd. Thuisgekomen speelde ik 'Isolation' van Joy Division enkele keren achter mekaar. Een merkwaardig liedje is dat : het was aanvankelijk niet een van mijn favoriete Joy Div - nummers, maar dat is het wel geworden (een v d vele). Het is een zeldzaam nummer waar de titel perfect in de muziek weerspiegeld wordt.
Pas in mijn bezit geraakt : de nieuwe CD (de enige ook wel) van Yevgueni! In de trein heb ik de teksten nog eens gelezen. Heel erg mooi zijn die soms.'De mooie dingen' is uitgelezen. Een echte aanrader... 'Zeugzoenen' heb ik na 20 blz al terzijde gelegd. Het pakte me nauwelijks tot niet...

Heerlijk weer boven Leuven op dit moment. Heel korte periodes vol zon worden afgewisseld met vlagen stortregen (zoals nu). De ruiten worden beslagen met de regen, de deuren in mijn appartement schudden in hun bestaan. Best sfeervol allemaal.

so lovely was the loneliness

Onderbroekenlol

Wat doe je als er ouderlijk bezoek is en je hebt eigenlijk niet zo heel veel dingen te zeggen en wat zij zeggen glijdt langs je af?
Juist - je opent 'Google Earth' en begint uit te weiden over dit fantastische programma vol satellietbeelden van over heel de wereld die in sommige gevallen (Grand Canyon!, Eifeltoren!, Atomium!, ...) zelfs uiterst nauwkeurige beelden van het aardoppervlak aanbieden. Leuven is om een of andere vreemde reden nog niet heel erg gedetailleerd opgenomen en ook Genk valt buiten de meest nauwkeurige beelden (beelden van het nabijgelegen Bilzen zijn dan weer van een hogere kwaliteit).
Altijd als ik op Google Earth beland zoek ik naar mijn 2 favoriete Franse dorpjes. Een ervan, Harreville-les-Chanteurs, heb ik al eens gevonden. Het ziet er op foto groter uit als ik dacht. De befaamde weg omhoog, aan de rechterkant als je vanuit België komt, zie je wel heel duidelijk. Ik blijf het grappig vinden hoe zo'n onooglijk zijwegje een zo mythische impact op mij kan hebben. Hoe zo'n weg godvergeten blijft en voor die enkele honderden inwoners van het dorp zo alledaags. Ik hoop dat ik ooit, al is het maar via die site, zou kunnen zien waarheen de weg leidt, welke huizen er liggen en hoe ze erbij ligt. Of misschien wandel ik er wel eens over, wie weet...
Een ander dorpje, dat ik nog niet teruggevonden heb, is het minuscule Bézolles, bijna 25 jaar geleden al nagenoeg uitgestorven. Bézolles bezat 1 of 2 straten, een tiental huizen, met dat typische muisgrijze Zuid-Franse uitzicht van verweerdheid. In die tijd woonde er een oud vrouwtje (ze was minstens 50 toen) die mij mijn allereerste woordjes Frans bijbracht (zijnde de kleuren). Trots als een pauw rende ik naar haar toe, om te bewijzen dat ik haar lessen goed onthouden had. Het is het dorpje waar mijn vader met een dood addertje op een bord naar ons toekwam. Mijn zus zal op dat moment een heilige schrik van die dieren gepakt hebben. Het was ook het huis waar ik samen met zus en neefjes een 'kasteel' bouwde. Een van onze ouders heeft er een foto genomen, met mijzelf poserend met onderbroek op hoofd (toen al een leidersfiguur, ikke).
Wellicht is het een dorpje dat ik nooit meer zal zien, zo afgelegen van alles en iedereen ligt het... Op de sattelietbeelden heb ik het ook nog niet teruggevonden.

Gisteren heb ik 5 minuutjes van de vervagende zon, het was al 19 uur, kunnen genieten op het station. Enkele bankjes staan er zuidwestwaarts opgesteld en op een zonnige dag is het daar heerlijk vertoeven. Een wat oudere mijnheer zat een tweetal meter verderop. Toen ik de trein hoorde aankomen en opstond kreeg ik hem nog eens in het oog. Hij stond op een nogal vreemde, gebogen, manier te kijken welk boek in aan het lezen was. We zijn er toch maar niet op ingegaan...
Voor enige maanden heb ik op dezelfde plek nog een bijna-drama beleefd. Een oudere, zeer chique, madame was in het Frans (al hoorde je duidelijk dat haar moedertaal Nederlands was) aan het gsm-en en tegelijkertijd tegen haar correspondent haar beklag aan het doen. Opeens - sommige mensen hebben een aanleg voor houdingen waaraan je meteen ziet dat het mis gaat lopen - vliegt haar treinticket in de lucht en dwarrelt het iets verder, en iets dieper op de sporen, neer. Welk een geweeklaag ons, onschuldige passanten, toen te beurt viel... Ik kan en zal het niet herhalen. Haar hulpeloze blik en commanderend toontje dat ze tegen een juffrouw die haar helpen ging aansloeg toonden open en bloot uit welke milieus ze kwam. Het was een beetje een zielige vertoning...

'De mooie dingen' van Virginie Despentes lopen langzamerhand ten einde... Sinds gisteren ben ik er helemaal in de ban van en ik lees de bladzijden op de manier van een veelvraat, zonder veel zin voor nuance. Het is en blijft een uiterst absorberend verhaal, rond een hoofdpersonnage en haar gevoelens... Echt het soort verhaal dat me dezer dagen erg aantrekt.
Het bekendste boek, 'Genaaid', zal ik via-via in handen moeten krijgen. Waar ik normaal zoek is het vreemd genoeg niet te vinden...

Parkjes

Als ik met Inge 's middags een hapje ga eten passeer ik altijd het Leuvense stadspark. Dit kleine park is natuurlijk niet uniek in zijn soort. Het is er vrij groen, er is wat water en het is vrij heuvelachtig aangelegd. De sfeer komt er vooral van de talrijke studenten die er gedurende de hele dag wel aanwezig zijn. Om wat te praten, tegen een bal te trappen of hun broodje op te eten. Een speciaal accent wordt hier door de middelbare schoolleerlingen toegevoegd, die hier hun les LO soms doorbrengen. Puffend en kreunend, met steeds roder wordende gezichtjes, volgen zij dan de grindpaden die doorheen het groen, in de vorm van een cirkel, laveren. De hele wereld van het middelbaar meandert zich dan tussen die van hun iets ouder zijnde leeftijdsgenoten. Er vindt weinig interactie plaats, niemand lijkt zich erg om de andere bewoners van het park te bekommeren of er zelfs maar aandacht voor te hebben.
In Genk, weleer, trokken we ook soms de wijde wereld in om te lopen. Een van de vaste trajecten was dan het Heempark, naast het stadspark (de Molenvijvers) gelegen. Dat was een heel erg groene bedoening waar slechts zelden wandelaars zich in waagden. Ik was toen niet meteen bij de snelsten van mijn klas wat maakte dat ik daar al wat wankelend aan kwam gelopen, met moeite de rest van de meute volgend. De paadjes waren vrij smal en ik had al mijn aandacht nodig om te vermijden dat ik in een poel vol kikkerdril zou belanden. Mestvaalten waren er ook in overvloed (composteren was hip) maar die wist ik makkelijker te omzeilen. Niet dat ik ooit in een al dan niet diep gat vol water ben verdwenen, maar toch...
Vandaag lag het Leuvens stadspark er vrij verlaten bij. Het weer was op dat moment van de dag nog wat grijs en mistig. De scholen zullen hun loopactiviteiten ook al wel vervangen hebben door gymnastiek of typische eindejaarssporten als voet- of basket- of volleybal. Een eenling zat er te lezen, bijna had ik hem gemist, zo erg zat ie verscholen op een bankje achter wat struiken. Er liepen wat klassen rond, her en der verspreid. Een ervan, uit het middelbaar, bestond uit tal van hyperactieve jongens die, in een poging hun mannelijkheid te bewijzen, hun jongens-zijn bevestigde.
Bij het verlaten, aan de kant van de De Beriotstraat rook ik een bloem. Zulk een directe confrontatie met de natuur, die mij als gejaagde stadsmens zelden overvalt, brengt een golfje vol heimwee teweeg. Een golfje met flarden herinneringen aan het lager onderwijs waar we met verschillende klassen de natuur ingingen, kwajongensstreken uithaalden en toch ook iets opstaken over paddestoelen, mossen en bladeren allerhande.

In de boekhandel moest ik nog eventjes wachten. Ik doorbladerde wat boeken en trof in een ervan ('Zout op mijn huid') een prachtig citaat aan, aan de achterkant van het titelblad. Het is van een zekere juffrouw Hélène Deutsch - mij voorlopig nog onbekend en het luidt : 'Eenzaam is degene die voor niemand nummer één is'.

French trippin'

In wat schaarse vrije tijd heb ik me doorheen de blogwereld een soort van weg gebaand om uiteindelijk zelf er eentje te beginnen... Bij deze. Vanaf heden dus allerlei korte notities rond muziek, films, boeken, dingen, gebeurtenissen en mensen. Van wat mij van het hart moet, quoi...

Het boek met de mooiste kaft dat deel uitmaakte van de Literaire Lente-actie heb ik onlangs als een bezetene uitgelezen. Het is het debuut van Céline Curiol en afhankelijk van de informatie heet het 'Parijse dagen' oftewel 'Parijse stemmen'.
Eigenlijk bracht het zoeken naar wat mensen over dit boek denken mij op blogsites (zelfs dààr was niets te vinden...). En het moet me toch echt van het hart hoe super het geschreven is, hoe de thematiek mij kan raken. Het is allemaal heel hermetisch en introspectief verwoord. Je komt bijna geen namen te weet. Alle handelingen en gebeurtenissen baden in een wazige sfeer, als oude foto's waarvan de afdruk reeds half vergaan is. Het rationele schuift naar de achtergrond, de gevoelens voelen veel scherper aan.

Verder gelezen : in 'De mooie dingen' van Virginie Despentes (v d film 'Baise-moi', nog te zien door ondergetekende). Een zusje van een tweeling pleegt zelfmoord waarop de ander haar plaats inneemt. Tot nu toe (p. 75) valt het heel goed mee, wil ik ook de andere boeken van deze auteur eens opzoeken.

Geluisterd : The Raveonettes - 'Pretty in Black'. Een zwoele sixties-ish cd die groeit met het luisteren. Hoogtepunten : 'Sleepwalkin', 'Somewhere in Texas', 'Seductress Of Bums' en vooral 'Uncertain Times'.
Nu ben ik aan het luisteren naar 'Oath Bound', de nieuwste cd van The Summoning, m'n favoriet atmosferisch deathmetalbandje. Zelfde soort muziek als altijd, maar het blijft me bevallen : log en loom.

Nick Cave zal ik dit jaar helaas niet kunnen aanschouwen... Vorig jaar in Pukkelpop was ik erbij net als in 2001 in Leuven. Vooral dat optreden zal me ten eeuwige dagen bijblijven... Het was een van de eerste artiesten die ik ooit live aan het werk zeg. Ik stond op rij 1. En tijdens de zinsnede 'so that when you think you're climbing up, man. in fact you're climbing down' [uit Oh my lord, een van mn favoriete liedjes] keek ie recht in m'n ogen. Of dat zal ik toch tot m'n laatste dagen blijven geloven :-).
Dit jaar zingt hij solo (d.i. met een 4tal begeleiders) in Antwerpen op 24/9 (en een extra concert op 25/9 schijnt het). De kaarten zijn vréselijk duur, mede daarom...

Meegenomen : 'Zeugzoenen' van Marie Darrieussecq. Een Kafkaiaanse verwandlung van hoer tot zeug, dat zou ongeveer de thematiek zijn...
Er zijn blijkbaar meerdere Franse auteurs (vooral vrouwen) de laatste jaren op de voorgrond getreden. Van een van hen, Anne Gavalda, heb ik ooit al eens iets gelezen.
Ook nog een filmpje : Sideways. Krijgt overal ultragoede recensies...

Afgekeken : deze morgen nog, alvorens richting werk te bewegen : 'Secretary'. Een zgn. SM-film maar, inderdaad, eentje waar de geest veel meer doorschemert dan het naakte lichaam. Wel een toffe film. Maar de fijnste meest recent geziene blijft nog altijd 'Lila Dit Ca'.

welkom Hans

Zonet gecreërd.
We zullen wel zien waarheen dit leiden zal.