Respiro

Een wellicht druilerige woensdagnamiddag ergens in 1986 of 1987. In een huisje in Genk zit een jongentje, met krullenbol en bril, voor de tv. Een hip melodietje begint te spelen. 'Rock Demers presente contes pour tous : ...' Een getekende hond loopt over het scherm. Een witte schaduw. Met rond het dier fonkelende sterretjes. 'La Guerre des Tuques'.Ondertiteld : 'De Sneeuwballenoorlog'
---
Een jongen die midden in de nacht opstaat. Rommelt in een bakje volg jongensspullen. Even later een klas in de lagere school. Jongens vooral maar ook een klein handvol meisjes. Een voor een houden ze een spreekbeurt. De plaatselijke wizkid, bijnaam : 'lunettes', legt de onderdelen van de passer uit tot zelfs de juf er genoeg van krijgt. Een andere jongen staat tijdens zijn spreekbeurt op het punt op een trompet te blazen als de bel weerklinkt. 'Bonnes vacances' roept de juf nog na. Een volgend beeld : een moeder, met énorme bril, met dochter in een auto. Gevolgd door een verhuiswagen. De dochter kijkt blij en vertederend naar haar moeder. Ze heeft een mooi, ovaal gezichtje. Donkere huid en zwart haar, dat verborgen zit onder een rode muts. Met muts is ze veel mooier als zonder.
---
Even verderop in de film. Enkele jongens, aan hun fysionomie te zien duidelijk te slechterikken, onder aanvoering van ene Luc die wel heel erg veel weg heeft van een hagedis pesten een jongen. Het mooie meisje ziet dat. Krachtdadig en beslist roept ze : 'tu oses ca. contre les petits'. Ergens in Genk is dit wellicht het moment dat de kleine krullenbol zijn hartje aan deze Canadese prinses voor jaren zal verliezen. Daar ziet hij eindelijk zijn beschermengel. Het meisje waarvan hij droomt. Het meisje dat hem troost als anderen een voetbal tegen zijn hoofd sjotten.
---
Twintig jaar later… Op een stil moment zet ik mij achter google en tik wat trefwoorden in. Al die jaren is de film met het mooie meisje in mij blijven sluimeren. Alle details zijn vervaagd en vervat in een geconstrueerd kortverhaal : 'film uit Québec over een oorlog in een sneeuwlandschap tussen kinderen met een mooi meisje wiens naam in de film Sophie is en op het einde sterft de hond'. De waarlijk grootse herinneringen laten zich in de meest triviale bewoordingen bevatten.
---
Op de een of andere manier voer ik net die dag de goede woordencombinatie in op google. Een fractie van een seconde later duikt voor mij op : 'La Guerre Des Tuques'.Alles valt in zijn plooi. Een onbeschrijflijk gevoel maakt zich van mij meester. Ik kan het niet bevatten. Voel rillingen door heel mijn lichaam razen. Binnen de 5 tellen bezoek ik IMDB. Tik de titel in en vind de film terug… De affiche. Een lelijke tekening die me eigenlijk niet bekend voorkomt. Ik scroll meteen naar beneden, tot 'Sophie'. Ik zie haar echte naam… Marie-Pierre A. D'Amour. Weer rillingen…
---
Naar google terug. Ik zoek haar naam. Vind niets. Echt niets. Alleen de vermelding van de film, 'la guerre des tuques' en enkele dingen die ermee samen hangen. Ik klik op het tabblad 'afbeeldingen' en dan weer 'la guerre des tuques'. En daar is ze… Een foto van haar met de hond die een zo tragische hoofdrol speelt. Een golfje van herkenning. Een blij weerzien na 20 jaar. Ze is nog niet ouder geworden.
---
Ik zoek verder en even later vind ik het afsluitende liedje. 'L'amour a pris son temps' van Nathalie Simard. Een herinnering komt terug... Ik zie de kleine krullenbol met zijn dikke brilglazen weer zitten in de zetel op het einde van de film. Cléo, de hond, is net dood. Na een ogenblik van verdriet wordt het kasteel joelend afgebroken. Dan begint de aftiteling en het slotliedje. Het liedje deed toen pijn. Schoonheid in triestheid, ik denk dat ik het toen ontdekte.
---
Ik zoek het op, download het. Een dag later is het binnen. Ik zet het meteen op. Een teleurstelling volgt… Wat ik hoor is een echt kinderliedje. Vreselijk pathetisch. Totaal over de top. Goedkope sentimentaliteit. Met als ergste : synchroon kindergejoel dat recht van de lachband komt.
---
Maandagavond staat de film online, ergens. Het begint. Het gaat razendsnel.Dinsdagochtend. Na een nacht vol dromen over afgebroken downloads is de film er... Ik sta 's ochtends in alle vroegte op en kijk naar de 15 eerste minuten. Waar ik schrik voor had komt niet uit. Het is een fijne kinderfilm. Ik herken personnages, bepaalde scènes.Woensdag kijk ik tot minuut 35. De slechterik is verliefd op Sophie. Ik zie het duidelijk. Was ik er toen blind voor? Ik weet het niet meer... Het begint onschuldig maar het wordt een heel gemene film.Sophie heeft zeer lelijke wanten aan. Ze wandelt als een jongen. 'Sophie est un garcon' las ik ergens op een site. Die persoon heeft gelijk :).