Onderbroekenlol

Wat doe je als er ouderlijk bezoek is en je hebt eigenlijk niet zo heel veel dingen te zeggen en wat zij zeggen glijdt langs je af?
Juist - je opent 'Google Earth' en begint uit te weiden over dit fantastische programma vol satellietbeelden van over heel de wereld die in sommige gevallen (Grand Canyon!, Eifeltoren!, Atomium!, ...) zelfs uiterst nauwkeurige beelden van het aardoppervlak aanbieden. Leuven is om een of andere vreemde reden nog niet heel erg gedetailleerd opgenomen en ook Genk valt buiten de meest nauwkeurige beelden (beelden van het nabijgelegen Bilzen zijn dan weer van een hogere kwaliteit).
Altijd als ik op Google Earth beland zoek ik naar mijn 2 favoriete Franse dorpjes. Een ervan, Harreville-les-Chanteurs, heb ik al eens gevonden. Het ziet er op foto groter uit als ik dacht. De befaamde weg omhoog, aan de rechterkant als je vanuit België komt, zie je wel heel duidelijk. Ik blijf het grappig vinden hoe zo'n onooglijk zijwegje een zo mythische impact op mij kan hebben. Hoe zo'n weg godvergeten blijft en voor die enkele honderden inwoners van het dorp zo alledaags. Ik hoop dat ik ooit, al is het maar via die site, zou kunnen zien waarheen de weg leidt, welke huizen er liggen en hoe ze erbij ligt. Of misschien wandel ik er wel eens over, wie weet...
Een ander dorpje, dat ik nog niet teruggevonden heb, is het minuscule Bézolles, bijna 25 jaar geleden al nagenoeg uitgestorven. Bézolles bezat 1 of 2 straten, een tiental huizen, met dat typische muisgrijze Zuid-Franse uitzicht van verweerdheid. In die tijd woonde er een oud vrouwtje (ze was minstens 50 toen) die mij mijn allereerste woordjes Frans bijbracht (zijnde de kleuren). Trots als een pauw rende ik naar haar toe, om te bewijzen dat ik haar lessen goed onthouden had. Het is het dorpje waar mijn vader met een dood addertje op een bord naar ons toekwam. Mijn zus zal op dat moment een heilige schrik van die dieren gepakt hebben. Het was ook het huis waar ik samen met zus en neefjes een 'kasteel' bouwde. Een van onze ouders heeft er een foto genomen, met mijzelf poserend met onderbroek op hoofd (toen al een leidersfiguur, ikke).
Wellicht is het een dorpje dat ik nooit meer zal zien, zo afgelegen van alles en iedereen ligt het... Op de sattelietbeelden heb ik het ook nog niet teruggevonden.

Gisteren heb ik 5 minuutjes van de vervagende zon, het was al 19 uur, kunnen genieten op het station. Enkele bankjes staan er zuidwestwaarts opgesteld en op een zonnige dag is het daar heerlijk vertoeven. Een wat oudere mijnheer zat een tweetal meter verderop. Toen ik de trein hoorde aankomen en opstond kreeg ik hem nog eens in het oog. Hij stond op een nogal vreemde, gebogen, manier te kijken welk boek in aan het lezen was. We zijn er toch maar niet op ingegaan...
Voor enige maanden heb ik op dezelfde plek nog een bijna-drama beleefd. Een oudere, zeer chique, madame was in het Frans (al hoorde je duidelijk dat haar moedertaal Nederlands was) aan het gsm-en en tegelijkertijd tegen haar correspondent haar beklag aan het doen. Opeens - sommige mensen hebben een aanleg voor houdingen waaraan je meteen ziet dat het mis gaat lopen - vliegt haar treinticket in de lucht en dwarrelt het iets verder, en iets dieper op de sporen, neer. Welk een geweeklaag ons, onschuldige passanten, toen te beurt viel... Ik kan en zal het niet herhalen. Haar hulpeloze blik en commanderend toontje dat ze tegen een juffrouw die haar helpen ging aansloeg toonden open en bloot uit welke milieus ze kwam. Het was een beetje een zielige vertoning...

'De mooie dingen' van Virginie Despentes lopen langzamerhand ten einde... Sinds gisteren ben ik er helemaal in de ban van en ik lees de bladzijden op de manier van een veelvraat, zonder veel zin voor nuance. Het is en blijft een uiterst absorberend verhaal, rond een hoofdpersonnage en haar gevoelens... Echt het soort verhaal dat me dezer dagen erg aantrekt.
Het bekendste boek, 'Genaaid', zal ik via-via in handen moeten krijgen. Waar ik normaal zoek is het vreemd genoeg niet te vinden...