Thuis, op mijn kamer

Die avond en die nacht
zat ik op mijn kamer en bedacht
hoe eenzaam het leven is
en dan bedoel ik niet dat sommige mensen
veel vrienden hebben
en sommige maar één of geen
of dat bij sommige mensen het mobieltje de hele tijd gaat
of dat sommige mensen op feestjes worden uitgenodigd en zo
nee hoe eenzaam het leven is
het leven op zich
als je jong bent
hoe eenzaam het is om jong te zijn
in feite is er niemand om mee te praten
in feite is het verlaten en ijzig koud
in feite staan we eenzaam op de noordpool
in feite zijn we duizend mijl van elkaar verwijderd
naakt en hulpeloos in de winterstorm

de mens is een eenzaam dier
in feite
dat dacht ik
en het is geen troost, dacht ik
dat voor iedereen hetzelfde geldt
tenminste soms geldt voor iedereen hetzelfde denk ik
en het is geen troost
dat het misschien wel overgaat
want zelfs als liefde en saamhorigheid en vriendschap bestaan
en van die dingen waarover ze zingen in liedjes
en van die dingen waarover je kunt lezen in boeken
en die je kunt zien in films
zelfs als dergelijke dingen in werkelijkheid bestaan
dan zijn het slechts uitzonderingen, dacht ik
slechts korte onderbrekingen
van de eenzaamheid
eenzaam zijn is natuurlijk
in de steek gelaten worden verlaten achtergelaten bedonderd
dat is waar je rekening mee moet houden
als je ervoor gekozen hebt om mens te zijn

Per Nilsson, '15', p. 148-149