Hoogtes en laagtes

Donderdag heb ik nog eens cornflakes gekocht. Jàààààààren geleden was dat. Het was een feestdag en ik ben dus in een GB-Express gegaan, die dingen zijn open van 8-20 u. Er was een redelijk aanbod en ik ben degene genomen waar ik vroeger ook het meest van al verzot op was : ..., die met de kikker.
Helaas is het allemaal wat te moeilijk voor mij. Vanochtend, met 'n nogal suffe slaapkop, nèt geen cornflakes in mijn koffie gegoten. Nogal typisch voor de man die regelmatig, ofwel net niet ofwel net wel :
* een zevengranenbrood bestelt in een kebabzaak
* een krant wil kopen bij de apotheker
* opeens met iets in zijn handen staat waarvan hij meestal wel weet wat het is maar niet hoe hij er aan komt.
* 16 schijfjes sosies bestelt bij de bakker
Misschien moet ik toch wat minder dromerig zijn.
---
Over dromerige muziek gesproken... Op het werk heb ik regelmatig Cocorosie opstaan, hun nieuwste : 'Noah's Ark'.
In november heb ik ze, met vrij lage verwachtingen, aan het werk gezien in de Leuvense stadsschouwburg. Zalig was dat, nog beter als Antony, in die periode in Antwerpen gezien. Ik zat in de zogenaamde 'baignoires'. Wat dat voor beest was wist ik eerst niet maar het betreft dus de kuipjes die op de parterre de zaal flankeren. Per kuipje staan er 4 stoelen en je zit dus relatief afgezonderd. Ik was alleen, de 3 andere mensen kenden mekaar, maar dat stoorde mij alvast niet :-). En het optreden was heel mooi. Zweverig, speels, romantisch, ergens met 'n psychotisch twistje, dromerig... Na afloop had ik moeite met rechtstaan, zo uitgezakt had ik mij er bij laten liggen.
Drie weken geleden traden ze op in het Koninklijk Circus. Dat was wat minder. Ik kwam er, met 'n kameraad, iets te laat binnen op het verdiep. Snel snel de trapjes op en wat zie ik bij het binnenkomen : een gapende afgrond. Meteen richting eerste leuning gesprongen... M'n kameraad ging vlijtig op zoek naar een zitplaats. Ik denk dat hij verwachtte dat ik ging volgen en dat heb ik ook héél even geprobeerd. Maar het was totààl donker. Ik zag zelfs niet of er mensen zaten of niet, op de zetels die ik wilde passeren. Er was 'n leuning maar die stopte 1,5 meter verder en ik had geen idee of de afgrond die daarachter ongetwijfeld gaapte 1, 3 dan wel 25 meter diep zou zijn. Nu, 1 meter is al genoeg voor iemand met m'n hoogtevrees in het donker en dus ben ik maar in het wilde weg op de trap gaan zitten, elke passage stremmend.
Tijdens de pauze ben ik dan, net niet op handen en voeten, gekropen naar waar hij zat. Zijnde op de allerallerbovenste rij. Dat was wel bibberen... Ik zat er strak en gespannen, gefixeerd op één punt in de verte, op het podium. Als ik mijn blik liet ronddwalen begon alles te suizen en te draaien dus dat deden we niet zo fel.
Nog andere gevalletjes mijner hoogtevrees :
* boven op de toren van het kasteel van Angers waar de bodem schuin afliep en waar iedereen, mijns inziens, onder de balustrade door naar beneden kon storten.
* op mijn poep een trap af in de citadel van Hoei. Dat is gelukkig zo lang geleden dat er wellicht geen ooggetuigen van dit voorval nog leven.
* de eerste keer op mijn balkon, beseffend dat het 3e verdiep niet zo laag is.
* de eerste keer op mijn ander, smaller, balkon. Hopend dat ik nooit die brandladder zou moeten gebruiken, mijn verspringencapaciteiten zijn namelijk ook maar beperkt.
* boven op de bok in ongeveer elk jaar van het middelbaar.
* elke stoel en ladder waar ik op sta/boven de 3e sport een van mijn voeten neerzet
* Rustig naar de Pont-Du-Gard wandelen en opeens zien dat de weg zonder meer over gaat in een afgrond, letterlijk, van minstens 30 meter diep. Dat alles met een uitgelaten hond rond mij waarvan ik opeens vreesde dat het beest suïcidale neigingen zou krijgen. 'Papaaaaa. Tessaaaaaaa!!!!! Hou Tesssaaaaaaaa aan de leiband', panisch schreeuwend op 5 meter van de kloof
* de trappen bij de Pont-Du-Gard afdalend
* de Mont Ventoux in de auto beklimmend, met elke bocht van kant wisselend (op de achterbank). Boven niet de auto uit durven wegens wegwaaigevaar.

Het begint wat beschamend te worden :-).

---
De DVD 'Walk The Line' is uit! U weet wel, de 'biopic' van Johnny Cash. Die gaat heel snel geleend worden door Hansje. Besteld is ie al.
Johnny Cash rules, trouwens. Met zijn oude liedjes al (Ring of fire, Walk the line). Ik herinner me nog goed, met m'n zusje achter de pc gezeten waar we een dom spelletje speelden (Jill of the Jungle! Legendarisch!), hoe we samen 'Jippie Ja Joooooowwwww. Jippie Ja Jeeeeeeee' meezongen op 'Ghostriders in the Sky' dat we voor het gemak op repeat hadden staan.
Maar het is pas op het einde van zijn leven dat Cash onsterfelijk is geworden. Met briljante, werkelijk briljante covers. 'The Mercy Seat' of 'I See A Darkness', waarbij hij de originelen evenaart. Of 'Hurt' (die videoclip!!!!), 'Solitary Man' en 'One' waar hij NIN/Diamond/U2 verre overtreft.