Rednecks and white socks

Maandag 4 december...
Een schitterende dag, natuurlijk...
Er was helemaal geen tijdsdruk : we hadden ongeveer de helft van onze reis vereikt, we konden op ons eigen tempo de stad verkennen. Mijn zin was er eerst niet helemaal naar na de eerste indrukken van gisteren en samen met wat moeheid zorgde dit ervoor dat we uitsliepen en pas om 10 uur opstonden.
Het slapen in het hotelletje, Hospedaje Almohada, was zoals verwacht heel rustig gebleken, in dat doodlopende steegje
We hadden niets te eten maar gelukkig bleek er een soort warenhuis ongeveer om de hoek te zijn, in San Jeronimo.
We kleedden ons aan, gingen naar buiten en kwamen in een stralende zon. We verlieten het straatje en bereikten een van de winkelwandelstraten, zo bleek nu, die richting centrum leidden. Deze straat was nu volledig bevolkt, op een heel aangename wijze, en bruiste echt van leven. Mijn beeld van Granada begon te kantelen... Ik herinnerde mij de spreuk in een reisgids : 'als je een blinde bedelaar in Granada ziet, geef hem geld. want wat is er erger dan blind te zijn in Granada?'.
In de winkel kochten we al wat we nodig hadden : brood, fruit, wijn en spagettibenodigdheden. Het was een typisch klein supermarktje, met zeer kleine gangetjes en helaas wel bediendes die een zekere levensmoeheid uitstraalden. We keerden terug om in de living te brunchen.
Rond 12 uur insistreerde mijn stressy ik op het vertrek richting Alhambra. We hadden tickets voor 14 uur en aangezien ik zeker niet te laat wilde komen...
De wandeling bracht ons eerst naar de kathedraal, zo naar de Plaza Nueva en dan omhoog richting Alhambra.
Het was, zoals gezegd, heel zonnig en heel druk. De straat waar we doorliepen bestond nagenoeg alleen uit winkels die, eens ter hoogte van de kathedraal, een typisch Afrikaans-Arabisch karakter kregen : alles werd er veel smaller, volkser, met meer bazaartjes. We wandelden door een aanzet tot een oneindige wirwar van steegjes.
Niet veel verder bereikten we de Plaza Nueva waarna het via de Cuesta de Gomerez recht omhoog geen, snel uit de stadsdrukte.
Via een groene, vrij steile, laan kwamen we niet veel later, een klein half uur, bij het Alhambra aan. Er was helemààl geen file (waar elke reisgids zo voor waarschuwt), we hadden onze tickets al om 12u30. Gevolg : 1u30 die we dienden door te brengen.
Dit gebeurde heerlijk op een bank, in T-shirt in de stralende zon. Het volk was er wel maar zeker niet overrompelend. Allerlei nationaliteiten door mekaar waarbij de typische Amerikanen, de blik zegt genoeg, in korte broek met opgetrokken witte sokken, vlot de kroon spanden.
Met wat gezaag liet men ons al om 13u45 binnen waarna ik een spurtje begon te trekken naar het Nasridenpaleis, wat het hoogtepunt van het complex is. Een schitterend voorbeeld van Arabisch-Moorse architectuur met natuurlijk ook het legendarische zicht op Albaicin en Sacromonte. Hierna was het de beurt aan het paleis van Karel V, met enkele kleine bijbehorende tentoonstellingen. Niet heel slecht maar totààl anders qua stijl en periode. Vervolgens het Alcazaba, de militaire vesting op de punt aan de stadszijde. Drie hoge torens konden beklommen worden en boden je een fantastisch uitzicht. Granada (de vernoemde wijken, kathedraal, de héle uitgestrekte stad), de vlakte in de verte, bergketens overal rondom...
We zongen reeds de lof over de Sierra Nevada toen we ons plots omdraaiden en ... de èchte Sierra Nevada zagen - het wit van de sneeuw weggedoken en vermengd tussen de wolken. Veel twijfel was er toen niet meer : deze bergen waren dubbel zo groot als wat wij eerst de Sierra vermoeden te zijn.
Het laatste deel was de 'Generalife', de tuinen, die ook prachtig aangelegd zijn. Natuurlijk...
Rond 16 uur zijn we weer in het centrum, net op tijd om nog een drankje in het gezelschap van een tapas te drinken. Heel lekker.
Als laatste activiteit van de dag bezoeken we de kathedraal. Heel mooi, wit en ruim. Blijkbaar zelfs de tweede grootste van Spanje (vreemd want Sevilla leek me dubbel zo groot). Zeker niet te missen maar al bij al enkele niveaus onder die van Sevilla. Ook het onderhoud van de kunstwerken was duidelijk minder hier.
We struinen nog wat rond door de bazaars, op pleinen, belanden in een internetcafé.
Tot slot terug naar het hotel, met het gevoel dat mij bekruipt dat Granada toch het beste is. Nog niet helemaal overtuigd en zeker, maar het begint...
We eten simpelweg zelfklaargemaakte spagetti, vleien ons in de zetel en later op bed om te lezen en wijn te drinken.
Het leven kan eenvoudig zijn, ver weg.