Comme chez soi

Zaterdag 2 december.
Ik sta op met enkele lichte ziekteverschijnselen. Slapen in een smal bed is toch niet zooo luxueus en ook de vlucht van gisteren bezorgd me wat hoofdpijn. Edoch, genoeg getreurd en gezaagd : vandaag is het onze eerste en enige volledige dag in Sevilla en samen trekken we dan ook vol goede moed de stad in. Ik vond dit toch een beetje riskant, het natuurlijke biotoop van de gazelle indachtig, en besloot daarom maar de bus te nemen in plaats van overvolle lanen te volgen.
Samen vonden we er eentje die ons naar de Plaza de la Encarnacion loodste.
Het weer had ons een beetje in de steek gelaten. Het had geregend en ook nu nog zag de lucht er grijs en somber uit.
Vanaf deze Plaza stapten wij naar de Plaza Nueva die, ter gelegenheid van talrijke werkzaamheden, open lag.
Hier omheen gezeild, het was ongeveer 12 uur, gingen we op zoek naar de kokschool voor onze middagmaaltijd. In een viersterrenhotel, met dito restaurant, was er namelijk ook een soort mini-afdeling waar je, voordelig geprijsd, een 'sjiek' menu kon eten dat dan klaargemaakt was en bediend werd door studenten in deze beroepen. Al snel bleek dat we onze Belgische gewoontes nog niet afgeleerd hadden, want het restaurant zou pas om 13u openen.
Niet getreurd : we trokken verder naar de kathedraal om deze te bezoeken. Net op tijd, want het begon serieus te regenen.
De kathedraal van Sevilla is blijkbaar de grootste in zijn soort (gotisch) en de 3e grootste ter wereld (na Rome en Londen). En eerlijk gezegd : dat was er aan te zien. Een énorm, eerder vierkant van vorm, gebouw vol met prachtige kunstschatten, schilderijen, ...
Een van de meest memorabele kunstwerken was het praalgraf ter ere van Columbus, met 4 ruiters die de Spaanse gebieden symboliseerden.
Nadat we de kerk verkend hadden beklommen we de 'Giralta', zijnde de toren van de kerk die nog uit de Arabische tijd, pakweg 1200, dateert. Deze toren is simpel te bestijgen, met hellende platformen in plaats van trappen. De idee was dat, in vroeger tijden, men met het paard naar boven kon. Helemaal bovenaan waren klokken bevestigd. Wij waren er, gelukkigerwijze, stipt om 13u, daar de klok slechts 1 maal een hels lawaai maakte.
De regen had ondertussen meer en meer gigantische proporties aangenomen, je zou kunnen zeggen dat het een Belgisch weertje was. Het einde leek nog niet in zicht en zo besloten we het erop te wagen terug te keren naar het restaurant dat nu wel geopend zou zijn.
Zeiknat arriveerden we in het viersterrenhotel waar we snel naar de bijzaal, mooi en sjiek, geloodst werden. Er waren nog geen klanten, enkel 5 postpuberale jongens, in het gezelschap van hun kaalgeschoren leermeester, die ietwat zenuwachtig in hun pas gekochte kostuum stonden te drentelen.
Onze jassen werden aangenomen en de stoelen onder ons *** geschoven, geheel volgens de beschreven wijze, zo lijkt mij. De stagiairs-leerlingen vulden de glazen, namen de bestelling op, ... Een waarlijk mooie ervaring in onze doorweekte kledij.
Mijn keuze van het eten, dat zeer speciaal en ook lekker was, was een beetje een gok - vooral voor het voorgerecht was die geslaagd.
Ondertussen was het weer iets gebeterd : het was grijs en druppelde nog wat maar we konden weer, semi-opgedroogd, buitenkomen. Ons volgende doel was de Plaza d'Espana. Hier was een zeer mooi, groot en door het weer verlaten park. Even verder dan de eigenlijke plaza met een paleis, afkomstig van de wereldtentoonstelling in Sevilla in 1929.
Het paleis, dat leeg lijkt te staan is prachtig monumentaal, het plein groots. Elke provincie van Spanje wordt er uitgebeeld met een historisch fragment uit haar geschiedenis.
We nuttigen nog snel een koffie in 'Las Teresas', een zeer authentiek aandoende bar in het hart van Santa Cruz alvorens Lien te weerzien in een tapasbar vlakbij de Plaza Nueva. Ook hier een gezellige inrichting en sfeertje, al vind ik persoonlijk de tapas iets minder. Rond 20u30 trappen we het hier af voor een flamencovoorstelling, weer in Santa Cruz. De uitvoerders zijn ook hier leerlingen van de lokale flamencoschool.