I am ... walking

Aan het meer was er weer wat volk te bespeuren, GR-volk, dat we zeggen.
Ongelooflijk hoe veranderd de sociale interactie is eens mensen stilstaan. Af en toe kwamen we wandelaars, al wandelend, tegen en steeds werden er 'bonjours' of 'goedendags' (niet de wapens) uitgewisseld. Eens er stilstaand volk door ons gekruist werd viel op hoe hun ogen trachten ons te ontwijken. Een diepgewortelde angst of een hautain negationisme? Me not know...
In ieder geval stapten we nog even verder op de GR, maar verlieten deze vrij snel. Na een stukje kleine, gewone, maar verlaten, weg was het de bedoeling weer een stippellijn te volgen. Daartoe boden zich 3 kansen aan, aan onze linkerzijde na het oversteken van een riviertje.
Riviertje vlot overgestoken maar wat zagen we links : een steile helling. Beklimbaar op handen en voeten, dat wel, maar niet meteen wat je 'een weg' zou noemen. Trouwens, van een ooit gebaand pad was er niets te zien.
We stapten verder, sloegen blijkbaar 2 'wegen' over zonder ze ooit gezien te hebben, toen we, redelijk klimmend, iets zagen wat voor een pad kon doorgaan.
'Daar gaan we op', riep ik, en begon monkeystijlgewijs aan de tocht naar boven. Vergezeld van het gelach van iemand die de slappe lach kreeg.
'Ge moet u bezigzien', riep ze.
'Pfuh', dacht ik, en verder ging het tot ik redelijk boven stond, waar het duidelijk werd dat een smal pad doorheen afgeleefde varens verder het bos in leidde.
De gazelle diende mij weer te volgen, en haar gepuf en gezucht en geglij werd dan ook op foto vereeuwigd.
Eens boven volgde er een schitterende wandeling, afwisselend licht en fel bergop. Doorheen de ranke varens, langs een riviertje, en dan naar boven. Uiteindelijk belandden we op het hoogste punt in een héérlijk zonlicht, met een schitterend weids zicht op wat wij achter ons hadden gelaten.
De rest van de weg leidde ons doorheen een koud aandoend bos, ook totaal mensenloos. Er hing een sinistere sfeer, tot we, na een hele afdaling, op een wei stootten met uitzicht over een vallei waarachter Theux lag.
Niet veel later bereikten we de grote weg en volgden deze tot Theux waar we de trein terugnamen naar Spa.
---
Die avond, het oog wil ook wat, was het natuurlijk ook nog 'Borat-time' waarbij ik mij in een diep uitgesneden zwembroekje hulde. Jammer dat mijn bikiniline niet helemaal perfect gecoiffeerd was.
In de thermen van Spa kan je verschillende tarieven kiezen. Verwenkuren, sauna's en gewoon de baden. We opteerden voor die laatste. Na de vreselijk vuile kleedkamers overleefd te hebben doken we in het héérlijk warme water van het grootste bad. Verder genoten we van de bubbelbaden, vol vrijende koppeltjes weliswaar - een orgie was nooit veraf, drogen onder infrarood licht en zwemmen in de buitenlucht - het vroor maar het water was best ok.
Al bij al wel een leuk geheel om eens te doen.
Alleen jammer bij het eerder beschamende weggaan. Mijn kastje ging niet open, hulp werd ingeroepen, en in volle blondheid bleek meteen dat ik bezig was het het proberen te openen van een ander kastje...
'Schrijf dat maar in uwe blog', zo lachte gazelle mij uit.
Hierbij...
---
's Avonds was het kooktijd. Terwijl de voornoemde gazelle al enige tijd bezig was daalde ik ook maar af, fles wijn in de hand, richting keuken.
Hierbij was zij eerder, al huppelend richting keuken, gebotst op een of andere groene jongen die ook in het hotelletje verbleef en die net terugkwam van een blijkbaar goed geslaagde paddestoelenoogst doorheen de bossen.
Fris gewassen en netjes gesneden lagen ze daar, langs de officieel gecertificeerde boontjes, tomaten en ajuin die wij een dag eerder in een erkende winkel hadden gekocht.
Wou zij dat in ons eten smijten! Just imagine the horror.
Snel greep ik in, kieperde het geheel aan bosvruchten in de daartoe bestemde zak en wist zodoende nog een verstikkingsdood af te wenden.
Zonder dank, lieve gazelle!