alsof er niets gebeurde

Het is weer de tijd van het jaar van de Kinderhoogdagen. Die ongein werd vorig jaar uitgevonden door enkele overenthousiaste provinciale medewerkers in het kader van het delegeren van taken, om hun eigen (in-)activiteit te maskeren.
Een aantal Vlaams-Brabantse gemeentes werden zo uitgerust met een reusachtige kroon, en dus een hoop activiteiten.
Als kleine gemeentelijke dienst is het vanzelfsprekend dat je daaraan 'meedoet', en dus houden mensen zich ermee bezig een berg papier te creeëren opdat 5 pubers kunnen breakdansen, 20 kinderen leren striptekenen, 100 kinderen hun gezicht geschminkt wordt en elk die in de buurt komt een ballon meekrijgt.
Tot hier is er vanzelfsprekend niets aan de hand. Wij, als medewerker, zetten ons natuurlijk met gaarne en vol toewijding in voor het geluk van enkele kinderzieltjes. Niets, daarvan weze elk die mij kent getuige, kan mij namelijk gelukkiger maken als een blijlachend, blozend, kindergezichtje.
Het probleem rees pas ten berde toen mij, met een nauwelijks verhulde glimlach, werd medegedeeld dat ik om 8u00 verwacht werd op het plein waar het overschot van activiteiten zou doorgaan.
'Daar hebben ze altijd handen te weinig', zo werd mij toevertrouwd.
Met als gevolg dat ik dus geen schuil kon zoeken in de veilige haven van de dienst waar ik de meeste levensuren toebreng, maar naar buiten werd gejaagd.
Naar de mensen van ... 'de jeugddienst'.
En die 'jeugddienst', dat is me een zootje. Daarvoor moet ik zelfs niet in de buurt zijn geweest.
'Hallo, ik kom zien of ik nog wat kan helpen' luidde mijn openingszin nadat ik nog even op het toilet was geweest en keihard 'Assertiviteit!' had geroepen voor de spiegel (het moet niet altijd Tjsakaaaa zijn).
Begon men natuurlijk, onderbroken in de extraverte blijheid die eigen is aan de sociale interactie op dit niveau, een spoedoverleg waarbij alle taken overlopen werden. Gaande van de ietwat doenbare tot de meest verschrikkelijke uitvindingen van de mensheid in het kader van het welvaartsstreven : tafels slepen, stoelen slepen, broodjes smeren, slingers hangen, ballonnen opblazen. Met onverdroten ijver werden alle extracurriculaire activiteiten, zo eigen aan het jeugdwerk maar zo vreemd aan mijn levensstijl, over mij heen gespuwd. Het moet er aan te zien zijn geweest, want de conclusie luidde dat er volk genoeg was, waarna ik weer buitengesloten werd van hun discours dat werd opgepikt en weer voortdreef op keineige uitdrukkingen en vreemde brilmonturen die het oprukkende leeftijdsverval dienden te maskeren.
Uitgerust met een rijk innerlijk leven liet ik dit alles niet al te nauw aan mijn hart komen. Ik pakte een doos, droeg die wat verder. Zette die neer. Liep terug en nam weer een doos.
Zo 5 keer.
Men was ondertussen bezig de muziekinstallatie te testen. U raadt nooit wat daar uit de boxen schalde...
Wat zouden een stel ex-jeugdbewegingsleden, op hun oude dag (+- 30) spelen, een volgende generatie jeugdbewegingsleden ondergorgelend en -spuwend?
Nirvana natuurlijk...
Het werd mij even wat teveel. Ik liep naar een van hen en vroeg, bedenk dat ik al 5 dozen van plaats veranderd had, of het niet beter zou zijn als ik terug zou keren. Weg van hen.
Geen probleem.