river of time

Wat afwassen is voor de vrouw is rechtopstaand pissen voor de man. Zo bedacht ik net, genialerwijze, staand aan de ruime afwas die is blijven staan doordat wij gisteren, na een vermoeiend weekend en bedwelmd door een uitgebreid diner vergezeld van goede porto, eventjes gingen rusten om niet meer recht te komen en meteen in slaap te vallen.Zo staand aan de afwas, dacht ik, heb je tijd om wat na te denken. Te overpeinzen en te zien hoe het leven loopt. Dat is iets voor vrouwen, besloot ik te schrijven, omdat ik een beetje eenzelfde gevoel zaterdagavond had, staand aan een urinoir, naar buiten kijkend. Ik besloot toen te onthouden wat ik dacht en hoe alles om mij heen vorm kreeg door mijn benevelde blik (witte en rode wijn). Er was een raampje naast het verste urinoir met van die zielige voorhangrolluikjes, in een vuil jaren-70-achtig gifgroen geverfd. Ze sloten niet meer helemaal en je kon buiten kijken. Het was al vrij laat, donker dus, en je zag er alleen het oranje van de lichten langs de weg, en af en toe witte of rode lampen van auto's die voorbijreden.Een ideaal moment voor overpeinzing.Ik ging even later mijn handen wassen, een goede gewoonte die ik af en toe pleeg over te nemen van de bourgeoisie, en keek in de spiegel. Beneden was het feest in volle gang, de hucklebuck en 'in zaire' zouden spoedig op het volk losgelaten worden. Ik stond voor de spiegel en keek naar mijzelf, ongeschoren als ik was. Ik nam mijn portefeuille en viste daar mijn studentenkaart uit. De derde studentenkaart van de KUL die ik ooit zou hebben. Mijn allereerste was een versie op papier. Vanaf 2e kan, het jaar hierna, 1996, werd dit een blauwe elektronische. Vrij recent werd die vervangen door een wit-blauwe, eveneens elektronisch.De foto daarop is nog altijd dezelfde als degene die in 1995 op mijn allereerste kaart prijkte.Het grootste verschil, zo zag ik toen ik de foto met mijn spiegelbeeld vergeleek, was de mate van baardgroei. Als jongentje van 19 had ik hoogstens last van niet-zichtbare pluisjes. Nu, als echte man, stond ik daar...Ik bleef mijzelf vergelijken met de foto van toen. Er is slechts weinig dat ik herkende... De bril is weg, het haar is iets korter, mijn mond is veel smaller geworden.Ik had net, staand aan het urinoir, gedacht aan mijn eerste huwelijk dat ik ooit bijgewoond heb, en nog herinner : dat van mijn neef.Terwijl ik nu in Diepenbeek stond speelde dat zich ergens in het noorden van Limburg af. Het is jaren geleden. Er was een Nederlands-Limburgse DJ, vééél vreselijke schlager-feestmuziek. ALlemaal was er vrolijk en blij en danste tegen de sterren op terwijl ik depri naar de keuken ging en mij volgoot met koffie. Ik dronk nog geen alcohol toen.Toen ik een half uurtje hierna buiten ging wandelen, het was nog vrij aangenaam weer zaterdagnacht, bleef ik er af en toe aan denken. Zonder de wijn echt te voelen. Ik wandelde wat rond op de ruime parkeergarage en liep rond het gebouw heen. Ik ging aan het raam staan en keek naar binnen. Niemand kon mij zien, in het donker staand.
Gisteren kreeg ik nog wat oude foto's te zien. Onder meer een klasfoto uit het 5e middelbaar. De énige uit al die jaren, van mijn 1e leerjaar tot 6e middelbaar, waarvan ik dacht dat ie kwijtwas. Ongelooflijk, hoeveel tijd er verstreken is sindsdien...