Nature, seen by me.

Ooit liet ik mij doen door halfzachte godsdienstleraars met omzwachteld taalgebruik. Terwijl zij thuis ongetwijfeld hun vrouw mishandelden en de voortandjes van hun bloedjes van kinderen tegen de chauffage uitklopten preekten zij in de lessen die ik, jong en naïef, bijwoonde tegen de doodstraf.
In de jaren die hierop volgden deed ik wat zij deden, althans aangaande de thematiek van de doodstraf. Soft, zwak, overlopend van vergeving.
Maar nu is het genoeg geweest! Bekijk samen met mij dit uitermate beperkt overzicht : Zaterdag 12/8 wierp ik mijn schaakvriendje annex jurist buiten daar het uiteindelijk toch goed weer was, ook al was er hagel voorspeld.
Zondag 13/8 was er hagel voorspeld ik heb geen druppel gezien!
Maandag 14/8. Mja, ok. Het regende een beetje toen.
Dinsdag 15/8 : ondanks de voorspelling van zwaar regenweer bleef het de hele dag nagenoeg droog.
Woensdagochtend keken wij met slaperige oogjes doorheen de lamellen die mijn slaapkamer verduisterden. Het weer, de lucht, het zag er tricky uit. Vuilgrijs. Ging het nu regenen, hagelen of niet? De voorspelling was hetzelfde gebleven : hagel, zéker hagel.
Ik nam edoch mijn verantwoordelijkheid als man op! Trok mijn broek aan, zette de koffie op en ging pissen zonder het deksel omhoog te doen.
‘Darlin’, zo zei ik met de coolness die mij eigen en aangeboren is, ‘We are gonna bike’.
Met oogjes die glinsterden van de trots en afgoderij t.a.v. mijn persoon antwoordde mijn schat : ‘Oh honey, you are sooooo cool. I will follow you wherever you go’.
Aangezien ik al naar de wc was geweest ging ik mij nu douchen. Hierna vervolledigde ik mijn outfit – cowboyboots, versgestreken hemdje, sunglasses en klak omhulden mijn versgewassen, goddelijk lichaam.
Eens de fietszakken gevuld waren met reservekledij, water en wat eten vertrokken wij.
The road was al bekend. We staken de ring over volgens het door mij recent ontwikkelde procédé (‘blondy, you go first. i will follow. go go go go!!!’).
Langs het zwembad en de Parkabdij volgden we de Hoevenroute, de Vlaanderen fietsroute en de binnendoorfietsweg tussen Meldert en Hoegaarden. Vanaf hier was ik aangewezen op de kaart uit een fietsboekje. Dat ging al bij al vrij vlot. Hoegaarden verlieten we snel en meteen kwamen we op een veldweg uit. Aanvankelijk geasfalteerd, hierna niet meer leidde deze uiteindelijk tot een ondergelopen stuk. Maar dan fameus ondergelopen : in tegenstelling tot de weg bij Ternat was er hier geen doorkomen aan, temeer daar een maisveld, een haag vol netels en een veld met ondoordringbaar, onbestemd, gewas de weg omzoomden. Terug dan maar en bij de vorige splitsing een andere weg inslaan. Die kwam nog vrij gemakkelijk op hetzelfde punt uit en zo konden we verder. We waren in Piétrain aanbeland en via Saint-Jean-Geest bereikten we Jodoigne (Geldenaken). Deze stad viel mij ietwat tegen. De route uit het fietsboekje ging hier terug noordwaarts maar wij kozen voor de Ravel richting Eghezée.
Een Ravel (tijd voor een educatief intermezzo) is een oude spoorwegbedding met geen of minimale stijging. Een kaarsrechte weg die Wallonie in N-Z richting doorkruist (in dit geval, van Hoegaarden tot Namen).
Voor ons, het was na het aanvankelijke grijze weer nog een stralende dag geworden - kill KMI, waren fameuze donderwolken maar die gingen tezuiden van onze eindbestemming en dreven voorbij. Vlakbij Eghezée verbleven we in Mehaigne, ergens in de ‘rue de la Fontaine Dieu’. Een fantastisch huisje met terras/tuin stond ons ter beschikking.
My favorite baby sneed zich nog scherp aan een soort beschutting bij het bad. Gelukkig was ik daar ook aanwezig met geruststellende woorden : ‘wat moet ik doen?’ en ‘ik denk dat er een ader geraakt is. dat bloedt heel fel’.
Edoch, niets ernstig overkwam haar en ondertussen, 1,5 week later, is ze alweer helemaal hersteld.
De 17e was en bleef het ook weer superstralend weer. We raasden de Ravel, ditmaal licht dalend, af tot in Jodoigne. Vanaf hier waren het weer superleuke wegen : op en af, met kasseien, doorheen de verlaten landschappen. Ik ontpopte mij meer en meer tot natuurfotograaf. Zo legde ik een collectief van 4 vlinders op de grond vast (‘4 witte vlekken’, dixit een kritische stem) en een rondzwevende sperwer die een prooi op de grond zocht (‘een zwart puntje in de lucht’, dixit dezelfde kritische stem). Ook graven, een digitale camera is een superuitvinding, fotografeerde ik eindeloos. Echt heel schoon allemaal!
St-Remy-Geest en Mélins passeerden we, 2 heel mooie dorpjes. Toen waren we echter vrij snel in Meldert en iets later terug in Leuven. Het einde van een zalig fietstochtje…
En die mannen van het KMI – die kennen er niets van. Kill'm all.