Nattvardsgästerna

Wieder ein bischen Kultur...
Het is een tijd van afsterven. Maar is het ooit anders geweest...?
De mensen uit de jaren '20 verdwijnen. Overlevenden van WO I zijn er niet meer. De Titanic moet het doen met een tweeling die toen 2 maand ofzo oud was. Zelfs oud-strijders uit WO II zijn schaars geworden. En dat terwijl je er 20 jaar geleden, op school, nog om je oren mee werd geslagen. De jaren '20 gaan, de jaren '30 komen. Het aftellen is begonnen.
Gelukkig leven er nog enkele. Eén van hen is een wereldberoemde cineast. Misschien wel de beste die er ooit geweest is. Zijn naam luidt Ingmar Bergman. Al jaren een naam als een klok maar pas in de voorbije winter heb ik voor het eerst een film van hem gezien, zijnde 'Het zevende zegel'. Een magistrale film over de dood is dat. Ik heb er sindsdien altijd enkele van de bib bij mij liggen maar erheen kijken, daar maak ik slechts zelden tijd voor.
Vanmiddag was er echter nog eentje aan de beurt - 'De avondmaalsgasten', deel 2 in zijn trilogie over het geloof. Deel 3, het slot, is heel treffend getiteld 'God's zwijgen'.
Het was weer een heel mooie, diepzinnige film. Zwart-wit versterkt alleen maar de kracht. Dat 1/3 van de film eigenlijk gewoon een mis is stoort nooit. En de mooie zinnetjes, die krijg je er dan gratis bij natuurlijk : "Als we maar zeker konden zijn, zodat we genegenheid konden tonen".
---
Een jaargenote die overlijdt...
Het is nooit aangenaam om dat te lezen.
Een foto van haar, een zangeres van een bekende en zeer goede gothicgroep, te zien met als opschrift : '1977-2006'. Zo samenvattend allemaal...
---
Nooit gedacht dat ik het zo makkelijk moest toegeven, maar hierbij : Lubbeek is een fantastisch mooie gemeente. In de ban van fietsroutes en fietsreizen zijn moest de 'Hagelandse heuvelroute' er, in de vorm van 'final test' aan geloven. Het startpunt hiervan, vanuit Leuven gezien, bevindt zich in het westen van de nogal landelijke gemeente Lubbeek. Via Kessel-Lo de heuvel op kom je in Pellenberg, waar het supermooi is. Na een achttal kilometer beland je dan op het begin van de route.
We volgden deze in zuidelijke richting, langs Binkom tot Attenrode. Het heuvelende aspect viel mij nogal mee. Ik had gelukkig wel een fiets met voldoende versnellingen maar het zadel stond op het niveau van de zus, zijnde het niveau van iemand van 1m60. Zijnde mucho mucho te laag. Wendde nog wel, zelfs het zien van mijn knieën die steeds maar weer boven het stuur uitkwamen.
Aan de kerk van Attenrode, naast het kerkhofje, werd in de schaduw ons lunchpakket verorberd. Hierna weken we heel even van ons parcours af, want reeds enkele dagen voordien had ik mijn komst bij een collega aangemeld.
Gewaarschuwd zijn voor mogelijk monokinigevaar liep ik voorzichtig het hoekje om, 'Trek maar alles omhoog' roepend.
Een gilletje en 5 minuten later werden we verwelkomd door Ingrid en heur man. Lekker in de schaduw kreeg ik mijn beloofde drankje, een verse mojito, voorgeschoteld. De rust, het groen en het ienieminiezwembadje bedwelmden ons. Helaas geen zwembroek bij...
Een uurtje later hervatten wij onze tocht, richting Meensel-Kiezegem. Alwaar Eddy Merckx geboren werd (èn iemand die in M-K geboren werd moest wel een goeie coureur worden met die hellingen daar) en in '44-'45 meerdere mensen de dood zagen in een enorme clash tussen verzet en collaborateurs.
Zoals verwacht overwonnen wij ook deze hellingen vlotjes en ging het weer richting Lubbeek, over zalige landschappen. Golvend, heuvelend maar nooit echt te erg. En ook al had ik geen zeemvelleke onder mij geschoven - toch bleef de poep al bij al onbeschadigd, zo bleek achteraf.
Zestig kilometer was het, allemaal tesamen. En dat bij een constante 30 graden! Wij waren alweer eens trots op onszelf...