De geurenzoeker

Het was met een blik vol verwondering dat ik deze ochtend de wereld, als voor een eerste keer, aanschouwde. Ik had niet gedacht nog eens de zon terug te zien na de vorige avond, waarop ik mijn hersenen grondig gespoeld heb met 'Palm spéciale'. Ik herinnerde me, net voor ik in de zo bekende bodemloze put van de slaap denderde, hoe ik nog een kreunend geluid voortbracht dat 'Vaarwel oh lieve wereld, vergeet mij niet' moest voorstellen.
Enkel een gevoel van dorst dat na enkele uren slaap in mij opwelde bracht mij weer ter wereld, zo leek het wel.
Een alomvattende hoofdpijn was mijn straf na de uitspattingen van de voorbije 12 uur.
Edoch! Dankzij mijn uitzonderlijk sterk karakter weerstond ik al deze typische postdrinkgevoelens en in een zwoele, maar grijze, lucht kroop ik, zoals al een week gepland was, op de fiets.
Ik was, samen met de vader, niet de enige op de baan. Veel wielertoeristen in groep die er tempo reden. Op weg naar het café dat het keerpunt van hun tocht zou vormen.
Wij trokken op pad naar Ter Dolen, een kleine brouwerij in Helchteren gelegen. Het is op de weg hierheen dat de fameuze spoorweg zich bevindt waar ik, telkens ik er met de fiets passeer, een geurflashback ervaar. En ook vandaag was het weer zover... Ik herken de geur, voel het tastbaar worden maar het lukt mij niet de omschrijven waar het mij allemaal aan doet herinneren.
---
Wat voorafging :
Familiefeesten!!! I love them!
Voor het eerst in 3 jaar pakweg dat ik er nog eens eentje meemaakte, ter gelegenheid van de 60e verjaardag van de broer van mijn vader.
We (oldies, ik, zus en heur liefje) waren nauwelijks gearriveerd of wie zagen we daar... : Cindy! Haar naam wist ik niet meer maar van zicht was ze nog heel herkenbaar : gevlochten haar, heel opvallend, en plateauzolen zoals je die enkel nog bij die-hards ziet. Ze was wereldberoemd wegens, volgens m'n moeder die er al van weet, een optreden bij blind date indertijd. Op de vraag wat ze voor job deed antwoordde ze toendertijds met 'champignons plukken'. Als man weet je het dan al, dixit de mij omringende vrouwen. 'Yes, da's familie van ons', dachten de mannen.
Ze was in het gezelschap van haar lief, die ik niet herkende. Die opmerking kwam mij op gelach te staan.
'We weten niet de hoeveelste het is, alleen dat het de nieuwste is'.
Ja, die nonkels en tantes toch...
Ze kwamen ook op mij af met de traditionele vraag :
'En Hans, hebde uw lief ni bij? Hebde al een lief?'
'Ja nonke Jan. Ich hem er verschillende. Moar ze paste ni allemaal in de auto en der is geen station hier dus ich zen alleen gekome.'
Voor de rest was het 'n fantastisch weerzien met de ondertussen +-30jaaroude leeftijdsgenoten. Onze interesses waren wat veranderd, job, huis en kinderen passeerden het meest de revue.
Meest schattig was het zesjarig zoontje van m'n oudste nicht. Dat mannetje had besjes geplukt en kwam bij iedereen langs om er ééntje te geven.
Even later kwam ik 'm weer tegen.
'Heb je al een besje gehad', vroeg ie
'Ja, het was een heel goeie'
'Je kan er nog vinden bij de kippen'.
Zooooo schattig.
Idem dito z'n zusje van 10, een braaf en verlegen poppemieke.
De hond kwam ook even piepen. Een monument van een beest en na er 10 minuten mee gespeeld te hebben, net niet omver geworpen te zijn geweest, hing er een klodder kwijl aan m'n broek en zaten , met hetzelfde als bindmiddel, m'n handen vol hondenharen.