Verstild

Entry nummer 30.
Tijd voor een feestje.
Ik ontving vandaag een foto die mij in tranen deed uitbarsen. Ik vluchtte meteen, weg van de foto in een boek. Elke zin hier sneed door merg en been. 'Wat aan fantastisch boek', dacht ik, 'maar jammer dat er geen citaten instaan die er uitspringen'. Bij het verderlezen, zonet, wist ik dat dat onjuist was. Het hele boek is één fantastisch citaat dat steeds maar dieper en dieper, tot op het bot gaat.
Ik heb niet echt een idee waarom de foto mij zoveel deed. Ik heb er over liggen nadenken, het lezen ging niet zo goed als voordien. In de vooravond was ik opgeslorpt door het verhaal. Nu raakte het mij minder. Soms was er een passage die mij meesleurde en mij deed beseffen dat ik het voorgaande toch maar eerder oppervlakkig beleefde.
Die foto...
Ik denk dat het de combinatie van een wonderlijke schoonheid met een diep gegroefde melancholie is. Een melancholie waarvan ik mijzelf, in de geest, wel eigenaar van weet maar die ik hier levensecht in het gelaat van een ander tot leven zie komen. In de ogen ligt een verstilde triestheid die zijn plaats op deze wereld heeft gevonden en zich niet meer wil loslaten van de persoon die haar ontving.
Deze avond, dat was natuurlijk enkele uren eerder, stond ik op een bus te wachten. Twee meisjes passeerden mij. Ze babbelden, maar niet heel intens. Een van hen zei iets waarop het andere meisje haar een glimlach toewierp. Het meisje voor wie dit lachje bestemd was had dit niet gemerkt. Ik wel en ik kon niet weerstaan aan een glimlachje van mijzelf. Ik heb een glimlachje gestolen en voor mijzelf gehouden, en daar ben ik wel blij mee.