Blonde vrouwen

Aangezet door de avonturen met de duif verdiepte ik mij de afgelopen dagen in een - voor mij - onontgonnen en onbereikbaar geachte thematiek, namelijk die van de levenslessen.
Na hiermee in aanvaring te zijn gekomen bij de duif (levensles 1 : er is altijd iets dat op u sch**t) is het nu tijd voor les 2 en die luidt als volgt : het loont de moeite héél erg vriendelijk te zijn tegen mensen want dan valt het veel eerder op als zij onbeschoft, onbeleefd en/of boers zijn waarna je je ware aard ten volle kan laten gelden.
Eén van de leukste categorie mensen zijn kleine, mooie blonde meisjes van een jaar of 3-4-5-6 (geen idee van de leeftijd eigenlijk. Ze kunnen al zelfstandig rondlopen, doen dit vlijtig, en ze kunnen al wat praten. Helpe wie mij helpe kan...). Het soort mensen is dit aan wiens voetjes binnen een 10-15 jaar de hele wereld zal komen te liggen.
Ik ben mij hier zeker bewust van, en daarom probeer ik alvast op een goed blaadje bij hen te komen. Dit kan ik beter in de kracht mijnes leven doen, daar ik tegen het jaar 2020 toch al een respectabele leeftijd zal hebben en het dan opboksen is tegen de grijze haren, oprukkende kaalheid, vapeurkes en ongewenst lichaamsgewicht.
Zo stond er vandaag een meisje voor mij, met haar oma, dat mij luidkeels het volgende verkondigde : 'ik heb een witte tuin'.
Nog niet geheel wakker zijnd was ik zo dom de vraag te stellen 'wat een witte tuin is?'.
Hierop was ze duidelijk niet bedacht want ze wist niet meer wat zeggen. Ik hoorde het haar al denken : 'Wat een domme mijnheer is me dat. Later als ik groot en nog blond ben en de wereld aan mijn voeten ligt dan...'.
Even later herhaalde ze het voor mij - 'wij hebben een witte tuin' - waarmee ze mij (eerlijk is eerlijk) een tweede kans gaf. Deze greep ik vanzelfsprekend door een slimme vraag te stellen : 'hebben jullie ook witte rozen?' (ze zochten boeken over rozen).
Eventjes dacht ik dat dit toch niet zo snugger van mij was, maar blijkbaar voldeed het want even later kirde ze : 'kijk, ik heb een mooi t-shirt aan'.
Nu wil het gelukkige toeval dat daar in het groot Barbie opstond (het was ook roze). Ik dacht namelijk meteen aan die vreselijke kindertekeningen waarbij je beter niet zegt : 'ah, je hebt een mooie poes getekend' terwijl er in werkelijkheid een auto opstaat (zonder poes onder wielen. woehahaha).
Nu was het mij echter heel duidelijk dus ik zei : 'Aah, dat is een heel mooi t-shirt. Dat is van Barbie'.
Wellicht mijzelf net hierna de genadeslag gevend met : 'zo heb ik er geen'.
Ze haalde haar neusje op en gunde mij geen blik meer waardig.
Aaaah... Blonde vrouwen... Je moet ze me niet leren kennen...