Schaduwkind

Ik snuisterde in wat boeken gisteren toen ik per toeval op 'Schaduwkind' stootte, door een zekere P.F. Thomesé. Het boekje was mooi : klein, stevige kaft, wit van kleur. Het hoofd van de auteur deed me daarentegen niet veel.
Ik sloeg het open en het bevatte vele kleine hoofdstukjes. Het beschreef de dood van het kind van de auteur. Wat me deed denken aan een recent boek van Didion, eentje dat ik ooit hoop te lezen.
Reeds snel stootte ik op een frappant mooie passage. Een duidelijke beschrijving van iets heel herkenbaar.

Zo gaat het toch altijd? Als je iets overkomt, weet je nooit wat je overkomt. Je tast in het duister. De angst ligt rondom je als een muur, het lukt niet eroverheen te kijken. Wat erachter ligt, dat ken je alleen van horen zeggen. Het bestaat uit onervaren woorden : woorden die niet weten waar ze het over hebben. Dus wat wij ook vreesden, de goede afloop hadden we klemvast in onze gedachten. Dat was het bekende terrein. We moesten alleen even ergens doorheen. Aan het einde lag de goede oude goede afloop geduldig op ons te wachten.