Klaproos

Een dagje Brussel voor het werk.
Ik hou absoluut niet van (grote) steden. Antwerpen, Brussel, ... Alleen Gent kan er soms nog wel mee door. Veel te veel mensen rond me en ook esthetisch is zo'n stad niet alles.
Ik nam samen met een vriendin die in dezelfde sector werkt de trein om af te stappen in Brussel-centraal, mijn minst favoriete station van de 3 grote die Brussel telt. De vorige keer dat ik er was, alleen, haastte ik me richting uitgang - miste ergens iets - en voor ik het doorhad was ik al half en half verdwaald in een onderaards gangenstelsel, me ondertussen de mensen die hun portefeuille 'verloren' hadden van mij afslaand.
Nu ging het wat vlotter. Trein uit, in de hal de trappen op en dan stond ik plots in de hal die elke Belg een maand of wat geleden even goed leerde kennen als zijn badkamer, dankzij de bewakingsbeelden waarop 'de moordenaars' enkele seconden voor het gebeuren te zien waren. Ik was er natuurlijk al een keer of wat geweest maar nu overviel de 'echtheid' van de scène mij toch wel. De hoek waar de daders zich ophielden net voor ze toesloegen ligt meteen in het blikveld. Waar die jongen vermoord werd zag ik niet meteen : ik zag niet echt bloemen of een krans ofzo.
De weg naar waar we moesten zijn (een hal die 'de markten' heette) vonden we heel vlotjes. Toch makkelijk zo een reisgezel te hebben die graag wegen uitstippelt... We doorliepen Brussel-centrum en zowel toen als op de terugweg viel dat eigenlijk nog wel mee. Een vrij gewone drukte, maar toch rustelozer als in een kleinere stad. Ik heb het ooit treffend omschreven geweten door iemand die Brussel boven Leuven verkoos : 'daar heeft tenminste niet elke vreemdeling die je tegenkomt een doctoraat'.
In het café dat de benedenverdieping van 'de markten' inpalmde werd een of andere techno-trance-achtig nummertje gespeeld. Echt goed was het, moet ik tot m'n scha en schande toegeven... En mijn rechterbeen, het wiebelde mee.
Toen we met de trein, terug naar Leuven, de ring rond Brussel voorbij waren, net achter Diegem denk ik, viel me temidden van wat gras een veld vol klaprozen op. Dat was ook alweer eventjes geleden... Ik bleef hierop wat uit het venster kijken en het viel me op dat die bloem regelmatig in het beeld terugkeerde. Een heerlijke kleur van blad heeft-ie...
Het heeft toch iets, zo een heel veld, liefst op een heuvelrug, vol klaprozen, lavendendel of zonnebloemen. Lang,lang geleden stopten we daar zelfs voor, om te poseren en dat plaatje voor eeuwig vast te leggen.