Checkmated
Men zou er de schakende gemeenschap van kunnen verdenken hip te willen worden. Een van de grote sites schrijft nogal veel artikels die dit willen suggereren. Nu zijn ze bijvoorbeeld daar met een artikel waarbij de mooiste vrouwen van de afgelopen olympiade bewonderd kunnen worden. En dat moet kunnen vinden wij! Na grondige observatie stemmen wij voor een gedeeld 1e plaats tussen Mariam Mansur en Tatiana Kosintseva. Maar er is voor elk wat wils, dat spreekt.
---
Eén van de jongedames die ik niet terugvond in de selectie is Arianne Caoili. Zij heeft haar '5 minutes de gloire' al beleefd op diezelfde Olympiade. Al dansend met de nummer 3 van de wereld (een Armeniër) werd nummer 250 van de wereld (ongeveer) ietwat jaloers waarop ie op nummer 3 toeging en hem eventjes neerklopte. Met als gevolg dat hij een dag later 7 landgenoten van het slachtoffer over zich heenkreeg. En wetende hoe zo iemand uit Armenië er kan uitzien vrees ik dat hem dat niet heel goed bekomen is, wellicht... Al schijnt ie nog gered te zijn door een Britse ploeggenoot die Russisch sprak en allen kon kalmeren.
Aah, het roept allemaal zwoele herinneringen op aan de 2 vechtpartijen die het Belgische schaak de laatste 10 jaar rijk was, waarbij ik telkens per toeval zeer dichtbij aanwezig was. Dat ging dan niet om een nobel motief als een vrouw, maar over een stoel waar iemand op zat en die passage niet mogelijk maakte, bijvoorbeeld.
---
Nooit zo verloren als nu, reciteerde ze tegen mij, uit het hoofd een passage aanhalend, nooit zo alleen en bang - en toch nooit zó levend. Die woorden werden geschreven nog geen uur voordat hij Portland achter zich liet. Toen ging hij, haast bij wijze van nabetrachting, weer zitten en voegde onder aan de bladzij nog een alinea toe : Ik spreek nu alleen tot de doden. Zij zijn de enigen die ik vertrouw, de enigen die me begrijpen. Net als zij leef ik zonder toekomst.
---
Hoeveel tijd hij ook met haar doorbracht, hij wist dat hij altijd alleen zou zijn wanneer ze samen waren.
(2x Paul Auster in : Het boek der illusies)
---
Eén van de jongedames die ik niet terugvond in de selectie is Arianne Caoili. Zij heeft haar '5 minutes de gloire' al beleefd op diezelfde Olympiade. Al dansend met de nummer 3 van de wereld (een Armeniër) werd nummer 250 van de wereld (ongeveer) ietwat jaloers waarop ie op nummer 3 toeging en hem eventjes neerklopte. Met als gevolg dat hij een dag later 7 landgenoten van het slachtoffer over zich heenkreeg. En wetende hoe zo iemand uit Armenië er kan uitzien vrees ik dat hem dat niet heel goed bekomen is, wellicht... Al schijnt ie nog gered te zijn door een Britse ploeggenoot die Russisch sprak en allen kon kalmeren.
Aah, het roept allemaal zwoele herinneringen op aan de 2 vechtpartijen die het Belgische schaak de laatste 10 jaar rijk was, waarbij ik telkens per toeval zeer dichtbij aanwezig was. Dat ging dan niet om een nobel motief als een vrouw, maar over een stoel waar iemand op zat en die passage niet mogelijk maakte, bijvoorbeeld.
---
Nooit zo verloren als nu, reciteerde ze tegen mij, uit het hoofd een passage aanhalend, nooit zo alleen en bang - en toch nooit zó levend. Die woorden werden geschreven nog geen uur voordat hij Portland achter zich liet. Toen ging hij, haast bij wijze van nabetrachting, weer zitten en voegde onder aan de bladzij nog een alinea toe : Ik spreek nu alleen tot de doden. Zij zijn de enigen die ik vertrouw, de enigen die me begrijpen. Net als zij leef ik zonder toekomst.
---
Hoeveel tijd hij ook met haar doorbracht, hij wist dat hij altijd alleen zou zijn wanneer ze samen waren.
(2x Paul Auster in : Het boek der illusies)
0 Comments:
Post a Comment
<< Home