The Flanders Pigeon Killer

Ik heb een paranoia aan duiven opgelopen.
Dat ontbrak er nog aan, inderdaad...
Hij die het al half en half (of gans) in zijn broek deed voor hoogtes, dieptes, snelheid, slangen, baby's in actie, zalm en slagroom (die laatste 2 eetgewijs) heeft er weer een fobietje bij.
Zondag vlijde ik mij op het gras neer, in de schaduw van het kasteel van Arenberg. We waren al enkele uren stevig aan het stappen, Leuven en even later Heverlee doorkruisend.Hier lag ik nu op mijn rugje, wat te soezen, niets of niemand kwaad doend, kijkend naar de blauwe lucht die zich boven mij uitstrekte toen plots - zonder een aankondigend geluid van klapwiekeren - er een vogel in mijn gezichtsveld opdoemde.
Ik sloeg mijn handen voor mijn vitale organen (ogen) en maakte mij zo klein mogelijk, om de kans op een treffer te verminderen. Gelukkig had het beest andere doelwitten in het vizier want zonder op of om (of onder) te kijken verdween het naar de andere kant van het kasteel.
Mijn wantrouwen was echter gewekt. Mijn blikveld beperkte zich niet meer tot het stukje
lucht boven mij, ik begon ook in het rond te kijken. Al enkele seconden later zag ik een andere duif in aantocht, die dit keer in de schaduw onder de nok van het dak zijn onderkomen zocht, niet veel later gezelschap krijgend van een soortgenoot. Die gaan kindjes maken, dacht ik nog eventjes obsceen maar ook gerustgesteld.
Enkele minuten later hield ik het niet meer uit. Ik had namelijk een kortebroek aan (mijn benen zijn geen prijswinnaars maar het was echt warm) en de interactie tussen mijn onderbenen en het onderliggende gras zorgde voor enige irritatie/jeuk. Ik richtte mij op tot kleermakerszit (weer een vleugje nostalgie inderdaad. Ook dit was alweer jaren geleden en een kramp schoot dan ook doorheen mijn benen) en bedwong mijzelf om nergens te krabben. Maar wat zag ik plots! Links van waar ik gelegen had lagen enkele veren. Ik draaide mijn hoofd en ook boven mijn hoofd lag het vol veren. En rechts van mij...
Overal lagen veren... Duivenveren... Een panische angst doorzoefde mijn reeds zo getergde zenuwstelsel.
Ik had nu niet heel erg goed gekeken toen ik mij had neergelegd maar ik dacht ook weer niet in een duivenkerkhof te zijn beland...
Ik schoof/rolde een beetje terzijde om te zien waar ik precies gelegen had en daar lag iets... onbestemd... Het was niet te vergelijken met de treffer die ik een week geleden opgelopen had. En ik weet dat het vooral uilen zijn die braakballen afscheiden, maar toch gingen mijn gedachten die richting uit.
'Eèèèkkkeees,dat is vies', kreeg ik van mijn innemende (maar ook niet bijster dappere)gezelschap, daar op dat stuk gras, te horen als troost.
+++
En bij het eten was het weer zo ver...We hadden een tafeltje betrokken op het terras van de N. Dame, op de Grote Markt. Aan de ene zijde zaten 2 senioren, die al snel bezoek kregen van een bevriend koppel en onderling vooral hun aantal operaties aan het tellen en vergelijken waren. En hier nog wat verder aan uitweiding over deden : 'Ge ziet er goed uit. Toen zaagt ge der ni goed uit. Maar nu ziet ge er wel goed uit. En al lang hé. Maar toen ik u zag na de operatie dacht ik : die ziet er niet goed uit. Maar niet lang hoor, want ge zaagt er al snel goed uit. Ge waart ook minder mager hé'.
Een mens zou al blij zij dat er aan de andere kant van z'n tafel de doorgang gelegen is. Aan de andere zijde van dat gangpad zat er dan 'n koppeltje met kleine kinderen - een levensvorm die ik altijd graag observeer. Al zorgt mijn eerder onpraktische aard ervoor dat mijn hersenen gestoord worden door een zinnetje als 'blijf uit mijn buurt, klein, onbetrouwbare kindjes'.
En tja, het kon dus niet uitblijven : even later was er een duif aan het
rondstappen, op zijn pootjes en op zijn gemakje, speurend naar etensresten ongetwijfeld.
'Pas op! Een duif!', waarschuwde ik, alweer een aanval vermoedend.
'Maar Hans toch. Laat dat beest , dat doet niets'.
Ik stond op het punt mij verhaal van een week eerder weer eens af te ratelen ware het niet dat ik het beest in de gaten moest houden. Ongerust week mijn blik geen moment van het beest, bedacht op elke schijn van een aanval.
En inderdaad : slechts 20 seconden later (ik zweer het : het was niet later!!) raasde er een ober voorbij (in zo'n belachelijk nieuw outfitje dat ze daar in de N-Dame plegen te dragen), dat beest verschiet zich 'like hell', fladdert op met een levensbedreigend gekrijs erbij terwijl dat de ober een dansje ter plaatse uitvoert, om niet op de een of andere manier aangerand te worden, denk ik.
Gelukkig herwonnen beide schepselen Gods snel hun zinnen. De duif kalmeerde en bleef verder naar eten zoeken (op de grond), de ober lachte eventjes en vervolgde dan met z'n werk.
En ik, ik was weer op het nippertje ontsnapt aan erger.