Er zit een banaan in mijn oor

Vandaag keerde ik voor de eerste keer in zeker 1,5 à 2 maand terug naar Genk en ik had er voorwaar nog eens zin in!
Op het programma stond namelijk mijn 1e fietstocht van het jaar. Die was dringend nodig want binnen een maand zie ik mijzelve over de glooiende heuvellandschappen rond de Loirevallei fietsen en dat zou niet lukken met alleen mayonaise in de benen, natuurlijk.
Ik kon haast niet wachten mijn ijzeren ros te bestijgen. De lange inactiviteit en ook het aangekondigde onweer - het was nog zonnig toen ik in Genk om 14u aankwam - maakten mij happig om 'los zu gehen'. Edoch... eerst was er natuurlijk een aankleedsessie! Die organiseerde ik samen met mijn vader, m'n moeder werd buitengesloten, en het resultaat was er ook wat naar.
M'n vader droeg het broekje van zijn fietsclub, geel-blauw is dat, en de helm was assortie. Zijn wielertruitje echter was een mengeling helrood-wit-grijs-zwart. Inderdaad, een dodelijke combinatie...
Ikzelf had een zwart T-shirt met vrij prominent groen opschrift, een blauw koersbroekje, een grijs-bruin klakje en m'n zondagse schoenen (met sokken).
De vrouw des huizes bestierf het toen wij de groene tuin opzochten waar onze fietsen zich bevonden en zij de kersverse Dag Allemaal aan het verslinden was. Al werd ze snel tot de orde geroepen door mijn vader met iets als 'zeur toch niet'. Wat natuurlijk niet echt helpt, maar daar trekken we ons niets van aan hoor.
Ik had echter wel door dat er esthetische mankementen waren en vandaar dat ik mijn klakje ook, elke keer dat wij een ietwat bevolkte zone naderden, dieper over mijn ogen trok en op een wat introvert overkomende manier oogcontact probeerde te vermijden.
Soms won mijn nieuwsgierigheid het echter, keek ik de persoon langs de weg aan en tja,... dat is altijd pijnlijk natuurlijk.
Eens die eerste 7 kilometer, langs wat drukkere wegen en door de city of As, voorbij sloegen wij aan een niet meer gebruikte spoorweg linksaf. Hiermee het achtste wereldwonder (verondersteld dat dit van 'Vlaamse' komaf is) betredend, zijnde het alom vermaarde en gekende Limburgse fietsroutenetwerk (persoonlijk vond ik de W-Vlaamse inzending minstens evenwaardig maar ik heb mij er natuurlijk weer niet mee gemoeid).
Het fietspad werd kaarsrecht, mooi geasfalteerd, er waren weinig bomma's op dit uur en de bomen hielden de wind goed tegen. De 2 duiven die ik tussen de takken van de bomen verdwaald zag (nog nooit duiven in bomen gezien trouwens. ze moeten me echt hebben) negeerde ik zo goed als ik kon.
Een tiental kilometer verder, na onder meer een brug over 'de kanaal' overwonnen te hebben, nestelden we ons op aanraden van mijn vader in een fietscafé langs 'de kanaal' in Dilsen-Stokkem. Een dorp zo marginaal dat zelfs ik er nog nooit was geweest! Hier bestelden wij, met belangstelling gadegeslagen door de bomma's die hier wel talrijk aanwezig waren en misschien onze kledingstijl hadden opgemerkt, een frisse Leffe. In tegenstelling tot het fietscafé in Kotem, dat ik u van harte kan aanraden, waren de prijzen iets duurder en kregen we er niet zomaar voor niets een gratis stuk vlaai bij, maar het was er nog wel tof, daar in de Limburgse toendra.
Ook de terugrit verliep vlot. Een ietwat meer stijgend parcours over verlaten wegen tussen bossen en weilanden en af en toe een woonwijkje door.Santiago - here we come!
+++
Koopt de nieuwe Dag Allemaal!!!!
Met voor een prikje : de 'best of' van Bert en Ernie