Dennis is back

Af en toe dient ondergetekende zich naar de kapper te begeven. Na enkele maanden van uitgroei is dan het punt bereikt waarop 'er de schaar' dient ingezet te worden.
Dat esthetisch besef is mij al enige jaren eigen, ongeveer sinds ik dat groepje jongeren op de trein ergens in het Brusselse tegenkwam die mij het volgende meenden te moeten toeroepen : 'Votre coiffeur, il est mort?'. Verbijsterd door deze daad van zinloos geweld zocht ik een spiegel op en wendde mij dus met iets meer regelmaat naar de kapper. Nog altijd daal ik hiervoor af naar de Limburgse vlakten, alwaar ik bij laat behandelen door 'coiffeur Johan'.
Vandaag had ik ultiem geluk door in een lege zaak te belanden en onmiddelijk voortgeholpen te worden. Allereerst gebeurt dit door een jongedame die haar stage aan de coiffeusesschool bij coiffeur Johan komt afleggen. Elke keer is dat iemand anders en deze keer was het de beurt aan een zekere Sylvie, met piercing op een moderne plaats (zo ergens rond de mond. daar waar mannen snorren hebben).
Zij besproeide mijn haardos weelderig met 'n spuitbus vol 'eau gazeuse'. Eens dit gedaan zette ze zich ostentatief aan de kant, wachtend op 'coiffeur Johan' die achter de schermen zijn gazet aan het lezen was. Niet veel later kwam hij zijn zaak binnen. Ik werd uitbundig welkom geheten maar Sylvie kreeg een reprimande van heb-ik-je-nou-wat-aangedaan.
'Ge moet altijd al beginnen met knippen', sneerde coiffeur Johan haar toe.
'Maar die heeft krullen', zei ze ietwat verbouwereerd, ongetwijfeld niet snappend dat hij dat niet snapte.
Ik moeide mij niet met de discussie maar dichtte haar een grootse carrière in de coiffeuse-sector toe. Uiteindelijk had ze wel meteen gezien dat ik krullen had, iets waar in nog wel ontkennend pleeg mee om te gaan.
'Wat doet gij straks?' vroeg coiffeur Johan aan Sylvie iets later, terwijl hij mij aan het knippen was en zij ietwat lamlendig in de kappersstoel naast de mijne zat.
'Ik ga naar een feest van iemand die 18 jaar is geworden', zei Sylvie.
Vandaag 11 jaar geleden was ik ook bijna 18 jaar. Het jaar waarin ik dat werd, was dat, 1995. En vandaag is het dag op dag 11 jaar geleden dat Julie en Mélissa ontvoerd werden. Ik las dat op de trein een uur voordat ik Sylvie leerde kennen. Ik rekende nog even snel en kwam erop uit dat die 2 meisjes nu 19 zouden zijn.
Eveneens in de krant las ik over de dood van Hubert Grossard. Een van de namen die ik heel regelmatig op de radio hoorde, in de jaren dat ik fanatiek naar sportprogramma's luisterde. Hij was al gestopt met lopen in 2002, wat mij ongemerkt is voorbijgegaan. Zijn naam verdween plots uit de ether (wanneer was dat het laatst? ik heb geen afscheid kunnen nemen). En nu duikt hij weer op, mogelijk voor een laatste keer in mijn leven. Hij verongelukte, en ik voel me weer een hééél klein beetje beroofd van wat jeugdnostalgie.
Ook Aaron Spelling is gestorven. De producer van o.m. Beverly Hills 90210. Waar meerdere generatiegenoten wild ende zot van waren. In fuckin' Genk, recht tegenover m'n college van indertijd, ontstond in de mid-nineties zelfs een zaak die 'Peach Pit' gedoopt werd.
Ik vond Brenda wel iets hebben.
In ieder geval ben ik nu, weer uiterlijk lijkend op m'n lookalike uit Genk, klaar voor de family party, later vandaag, in the city of Ophoven. Genoeg blogstof voor de komende 3 weken zal dit opleveren.