Dwazigheidjes

Het is voor mij een van de meest fascinerende vragen. Wanneer neem je afscheid van iets zonder dat je er bewust afscheid van neemt. Wanneer was de laatste keer dat je, als kind, verstoppertje speelde? Over welk vak had ik mijn laatste overhoring? Gebeurt het vaak dat ik afscheid neem van een boek? Of van iemand?
In je herinneringen graven helpt niet veel... Zelfs niet voor recente gebeurtenissen. De gedachten die ik bij het uitlezen van een boek, 2 weken of 6 maanden geleden, had zijn veel minder gekend bij mij dan één specifieke belediging of specifiek compliment, 10 jaar geleden.
Bewust worden helpt niet veel. Het opschrijven, in extensie, misschien wel. In 'Brooklyn dwaasheid', m'n huidige (4e) Auster, verzamelt de hoofdfiguur onnozelheden. Speciale verhalen die hem voorgevallen zijn of die mensen die hij kent gebeurd zijn. In één van zijn categorieën ben ik een zelfverklaarde expert ter zake - het wisselen van letters tussen 2 woorden. Bijvoorbeeld : 'de kassa klopt' wordt 'de klassa kopt'. Of whatever. Honderden, zoniet duizenden, van zulke heb ik op m'n actief staan. Maar natuurlijk weet of herinner ik er mij geen enkel. Gewoon opschrijven, dat is het enige wat misschien helpt...
Een foto van m'n huidig 'idool', Auster, past hier wel. Maar gelukkig ontdekte ik net dat zijn dochter een cd uitheeft, met gezongen versies van teksten van o.m. Appolinaire. En pakt deze juffrouw nu niet nèt iets beter op de foto zeker...
---
Hoe iemand die zijn publieke job uitoefent, in concreto buschauffer, zo staalhard vooruit kan kijken als er mensen zijn bus opstappen - ik zal het nooit begrijpen.