Jump for joy

Terrassen vormen een speciale wereld.
Een van de dichtsbijzijnde cafés voor mij is de Kaminsky. Een café voor 30-plussers zou dat zijn dus begint het langzamerhand tijd te worden voor een kleine verkenning. Eens in de zoveel weken ga ik er dan ook iets drinken of eten (de variatie is hier niet immens maar van een spagetti bolognaise is slechts zelden iemand doodgegaan). Deze avond was het weer zover en gegeven het niet onaardige weer zocht ik met m'n gezelschap een vrij tafeltje op het terras op. Er waren nog maar enkele kandidaat-tafeltjes beschikbaar. Aangezien ik voorop liep kon ik zonder veel consideratie mijn willetje opdringen en als vanzelf leidde ik ons beiden naar het tafeltje in het diepste, verste en donkerste hoekje.
Het is altijd een fijne gewaarwording te zien hoe alle gesprekken een tel in katzwijm vallen bij het zich neerzetten van nieuwe mensen. Alles en iedereen kijkt even naar je en het blijft voor mij één der grote levensmysteries wat hiertegen de beste houding is.
En dan, eens gezeten, is het de beurt aan mij, natuurlijk. Nadat elkeen gewend is geworden aan ons worden de gesprekken hervat waarna je, in het geval van een tijdelijke stilte, af en toe eens kan meeluisteren.
En typische gesprekken waren ons deel! Achter mijn rug zaten er 3 meisjes die onderling een of andere zgn. 'battle of the bitches' uitvochten. Elke zin begon hier met : 'ik vind dat...' of 'je zou toch beter...' of zelfs iets als 'volgens mij kan jij niet alleen wonen'. Allemaal uitermate vriendelijk en voorkomend gezegd.
Naast ons kwam 'n koppeltje zitten dat in de periode van ca. 15 minuten geen enkele zin uitwisselde. Bijna op elk terras dat ik aandoe valt dit voor wat de opmerkzame lezer misschien de vraag zal ontlokken wat ik hiermee van doen zou kunnen hebben. Ik vraag het mij ook nog altijd af...
Graag pleeg ik, in dergelijke situaties, een ietwat meer 'shockerende' manier van praten te bezigen, aangezien je dan, vanuit een ooghoek weliswaar, snel doorhebt hoe de vork aan de steel zit en of men echt expliciet zit mee te luisteren.
Ach ja, mensen nietwaar...