De hele wereld

Er is een fotograaf met een ernstige oogziekte. Binnen enkele jaren zal deze ziekte zijn zicht tot een minimum, of zelfs 0, herleiden.
Door zijn ziekte kreeg hij een idee. Hij nam zijn fotografiemateriaal en trok erop uit. Overal in de stad, op talrijke evenementen, ... vroeg hij mensen of hij hun ogen mocht fotograferen.
De meeste mensen reageerden zeer bereidwillig en poseerden voor zijn camera. Dat zij onherkenbaar op de foto's zouden staan was ongetwijfeld een geruststelling voor velen. Over de kracht van de ogen, waar je vreugde, verdriet, hoop en leeftijd probleemloos in kan aflezen, waren ze zich minder bewust. Maar dat zou natuurlijk geen bedreiging vormen - niemand zou weten aan wie een ogenpaar toebehoorde. En natuurlijk : als iemand je vraagt voor dergelijke foto te poseren ruimt het niet-gewortelde verdriet in de blik snel plaats voor een tijdelijke blijheid die overleeft op het in-de-aandacht-staan.
In de aanloop van zijn volgende tentoonstelling, waarbij ik nauw betrokken zal zijn, ben ik naar een kleine expositie in een buurthuis gaan kijken. Ik werd er heel vriendelijk ontvangen door 2 enthousiaste vrouwen van middelbare leeftijd. Het buurthuis was op dat moment open voor publiek maar helaas had niemand er die dag zijn weg heen gevonden.
Aan de verschillende muren, dat waren er niet zo veel, hingen in het groot enkele tientallen foto's op. Verder stond er een laptop waar elke 10 seconden een nieuwe foto de oude van plaats verdrong. Keer op keer kreeg je een nieuwe blik op de wereld te zien.
Het is en blijft natuurlijk een mooi onderwerp maar ik vond het persoonlijk een klein beetje jammer dat er zoveel gezicht te zien was. Het gewone vlees verbrak een beetje de magie en de kracht van de ogen.
---
'Jullie zijn de bèste en liefste ouders van de héle wereld'.
Ik hoorde het vandaag een klein jongetje zeggen, tegen zijn ouders.
Wellicht niet toevallig net voor hij zijn eerste lik van een hoorntje vol ijs nam.