Spa - dag 3: La source des jeunes vièrges

'Argh'
Dat was het serieus overheersende gevoel, na ons eerste wandeldagje. Beentjes (m.n. knieën) en voeten die als kapot aanvoelden, een klein handvol aantal blaren op tenen, ...
Maar uiteindelijk, na een kort wandelingetje ter bevoorrading bij de match (alwaar 'n cassière die véééél te vriendelijk was om in een grootwarenhuis jan en alleman te zitten bedienen ons voorthielp) en het informeren naar mountainbikeprijzen besloten we onze tweede dag toch al wandelend door te brengen. At random trokken we de weg waar ons hotelletje lag verder op, meteen erg stijl richting heuveltop stappend. We volgden in het wilde weg wat routes waardoor we de voornoemde, steile, heuvel in totaal 3 keer of en af marcheerden alvorens een grote weg over te steken en te dalen tot een relatief groot meer. Hier was ik best blij mee, want m'n hoogtevrees stak weer aardig de kop op. Achter het meer volgden we een semidrukke weg tot ik een plek herkende, op de stafkaart. Vanaf dan ging het weer de bossen in, over vlakke wegen, en dat was echt de moeite. Niet meer met een wandelgids in de hand maar onze weg zoekend op een stafkaart, de bevrediging was veel groter. Na een aantal kilometers doorheen bos en veen, na een korte middagpauze en een fikse, maar gelukkig ook korte, regenbui kwamen we weer bij het vliegveld uit - tijd voor een iets langere pauze.
Eventjes volgden we dezelfde steilopgaande weg als de dag voordien maar al snel sloegen we met behulp van stafkaart weer kleinere wegen in. Hier konden we eigenlijk niet meer goed volgen, misschien was de kaart toch niet zo accuraat?, maar de richting waarin we dienden te stappen was duidelijk. Gelukkig, want na alweer een vrij stevige tocht stonden onze benen echt op springen.
Na een half uurtje ongeveer kwamen we in een dichtbegroeid bos toen ik stemmen hoorden.
Niet veel later doken er 2 jonge meisjes in ons blikveld op.
'Hoi', zeiden ze.
'Hoi', zeiden wij terug.
Niet veel later nog eens een koppeltje en dan nog 4 van zulke jonge volbloedjes. Daar wij ook nog de bedding van een riviertje afdalend aan het volgend waren kon ik niet anders dan mijn tempo versnellen.
'Kom Eva, we naderen de 'source des jeunes vièrges' riep ik alvorens werkelijk tot galop over te gaan.
En inderdaad : even later waren wij aan de 'source', er was zelfs een kraantje geïnstalleerd.
'Dat zagen mij er geen vièrges uit hoor', hijgde mijn achtergebleven gezelschap even later.
'Voor mij zijn het allemaal vièrges. Ik heb ze nog nooit gezien'.
Wat ik persoonlijk best 'n goed argument vind.
Hierna kwamen we snel uit op de 'promenade des artistes' waarlangs we ook de dag voordien onze tocht beeindigd hadden. Enkele kilometers verder lag Spa en konden we héél verdiend uitrusten en lezen...