Roze kasten? Nie wieder!

Zondagochtend vertrokken wij al vroeg uit 'De zwarte stok'. Het weer was grijs en eerder koud maar dixit de weerberichten zou dat beteren. Regen hebben we die dag alvast niet gezien. Millen-Genk is volledig te volgen via het Fietsroutenetwerk. We passeerden tal van kleine Limburgse dorpjes (Genoelselderen wint de mooiste plaatsnaam - Waltwilder heeft de mooiste maagd). In Genk botsten we op het Albertkanaal en helaas koos ik die kant uit die duidelijk het langst was. Kilometers lang langs een industrieel landschap tegen de wind inbeuken was mijn beloning. Maar ook dit ging voorbij en niet veel verder herkende ik een grote weg die ons, via nog wat zijwegen, het centrum invoerde. We bezochten nog heel kort de legendarische zondagsmarkt ('zou ik hier een cadeau voor ons ma kopen?', rondkijkend tussen de versleten zetels, semivergane strips en ander afval). Toch maar niet en snel door richting barbeque.
Die verliep opperbest en de avond brachten we door met de tocht naar een dorpje in de omgeving van Sint-Truiden alwaar wij een overnachting geboekt had.
Het begon al goed toen wij rond 20u30, with a setting sun, op de weg uitkwamen in het dorpje, de weg met die naam. Op het gezochte huisnummer vonden we echter niets wat op een B&B leek. Even bellen - bleek er eenzelfde straat te liggen in het verlengde van degene waar we ons bevonden. Zelfde naam dus, maar een andere gemeente.
Vreemd. Een teken aan de wand zelfs.
De ontvangst verliep curieus, door een vreemde mengvorm van man en vrouw. 'Ze' kwam bij ons zitten, bracht ons een pintje, maar wist niet goed wat doen om een gesprek te onderhouden ('ik doe dit al 5 jaar' had ze gezegd. 'uh?' dachten wij). Als vanzelf verzandde de thematiek dan maar van bier ('ja, christal is niet zo goed. jupiler vind ik wel goed. stella iets minder') over de trein ('ja, die stopt in alken, hasselt, kiewit en bokrijk') naar het ontbijt van de dag erna ('hoe laat willen jullie ontbijten? 8u30? ik zal zorgen dat alles klaarstaat. behalve het beleg, dat is niet goed als je dat zo laat staan.'. Stilte. 'En ook voor brood is dat niet zo goed. Ik zal ook het brood pas later klaarzetten').
Na dergelijke horrorsmalltalk trokken we richting kamer, het geslacht bediscussierend van de ontvangstlady.
Enkele minuten later open ik de deur voor richting toilet te gaan.
Gestommel. Een plots gedraai en gekeer.
'Ze' stond op de trap. Had ze ons afgeluisterd?
Terug in de kamer vertelde ik mijn wedervaren. Ik keek door het raam van het dak. Geen brandladder.
Ik keek op de gsm voor het uur te weten. De gsm was uitgevallen. Ook mijn gazelle haar gsm ging niet meer, wegens niet genoeg opgeladen.
Een horrorgevoel bekroop ons. Zaten wij hier vast in een huis met een mysterieuze voorgeschiedenis? Waar al vijf jaar lang mensen spoorloos verdwenen?
Zouden ook wij gevangen genomen, gemarteld, misbruikt, ... worden?
Opeens was het niet langer een kinky fantasie, maar de ruwe, kickende, werkelijkheid.
Nog trillend van angst waren wij, op mekaar aangewezen in een vijandige wereld, toen opeens het licht in de living begon te flikkeren. Aan uit Aan uit.
Ze leek de stroomtoevoer te gaan afsluiten...
Snel doofden we dit licht en ontstaken het nachtlampje, onze laatste houvast.
Langzaam stelde dit stabiele lichtje ons gerust.We maakten ons klaar voor de nacht. Uitkleden, tanden poetsen, douche en met een boekje in bed gaan lezen.
Plots was het donker. Volledig donker.
Het licht van de nachtlamp was uitgevallen...
We begonnen te bidden...