Broek uit

Vandaag mocht ik nog eens op consultatie, bij een arts in het HH in Leuven.
Dat gaat er daar allemaal, op het eerste zicht toch, wat wetenschappelijker aan toe dan bij coiffeur Johan. Daar waar coiffeur Johan zich te buiten gaat aan semi-gediplomeerde assistentjes die het verschil tussen krullen en bekken niet kennen tref je in de consultatiebureaus van de dokters in het Heilig Hart geen verdwaasd voor zich uit kijkende, rondgeboezemde en kortgerokte stagiairs aan die geen weg weten met hun scherpe mesjes.
Je trof er zelfs niemand aan want toen ik er verscheen om 8u35 waren de rolluiken van het secretariaat neergelaten. Stel je voor - rolluiken voor een bureau. Als doorgewinterd ambtenaar durf ik daar zelfs in natte dromen niet over te dromen. Elkenmale als je koffie gaat halen, een babbeltje slaan, wat surfen op internet, ... laat je gewoon de rolluik naar beneden. Zelfs al zijn het officieel werkuren, want op de rolluik stond in het groot : 'Secretariaat. Open van 8u30 tot 12u en van 14u tot 18u'.
Nu, er was wel iemand aanwezig, want even later verdween de rolluik en werd deze vervangen door veel glas met in het midden het hoofd van een mevrouw, die mijns inziens als secretaresse fungeerde.
Ik legde haar mijn geval uit en professioneel verwees ze mij naar de nabijgelegen stoeltjes waar ik op plaatsnam. Er waren verder nog 2 yuppies aanwezig, met laptop, kostuumpje, beetje gel en gelakte schoentjes. Een van hen begon meteen te tokkelen op zijn laptop. De ander haalde een potlood op zijn gsm en deed daar allerlei dingen mee. Deze mijnheer had ook 'n accidentje bij de coiffeur gehad trouwens (iets wat men van mij niet kan zeggen). Aan de zijkant van zijn hoofd was ie, op een vreemde plek temidden van behaarde zones, kaal. 'Tiens', zo dacht ik.
Niet veel later, de dokter had enige retard opgelopen, mocht ik binnen, op consultatie.
Het was reeds de derde keer, denk ik. Hij vroeg me mijn levensverhaal van de voorbije 5 weken te vertellen, waartoe ik natuurlijk gaarne bereid was. Vanzelfsprekend over mijn armlastige knie, maar eigenlijk kan je in zo'n gesprek wel alles kwijt.
'Doe je schoenen, kousen en lange broek maar uit', zo zei hij toen ik klaar was met vertellen.
Een goede dokter, zoals gezegd. Zoals je bij hoofdpijn altijd pilletjes voorgeschreven krijgt, die dan blijkbaar meestal water bevatten maar omwille van psychologische redenen toch genezen, zo is het psychologisch gezien bon-ton en resultatgevend dat een dokter gespecialiseerd in knieën je vraagt je broek uit te doen. In feite, wat doordenkend, kan ik zelfs concluderen dat het uitdoen van mijn broek reeds een psychologische bevrediging tot stand bracht die mogelijk een belangrijke factor in mijn genezingsproces zal blijken.
Na wat van die onnozele stretchoefeningen die ik daar blijkbaar elke keer dien te doen sprak hij echter 2 angstaanjagende woorden in zinsverband uit. Die woorden waren : 'elektro-shocks' en 'naalden'.
En inderdaad - gevoelige lezertjes die u bijna allen zijt, wend u hier tot andere oorden - niet veel later mocht ik gaan liggen en werd mijn been op 2-3 plaatsen omzwachteld door erg vochtige, zeg maar natte, banden die ongenadig elektriciteit door het lichaam van uw dienaar zouden jagen.
Enkele tellen later voelde ik die elektroshocks door mijn been pompen. Mensen, dat was geen aangename ervaring.
De banden werden verwijderd, alles ok.
'En dan nu de naalden', zo zei mijn dokter op een wat verlekkerd toontje. Hij had zo'n vochtig doekje, wreef een beetje op m'n been daarmee, en dan 'baf', de naald er dus in geramd hé. Dan moest ik zo wat bewegen met mijn been. Begon dieje mens zijn pc te kraken, synchroon met de bewegingen die ik maakte.
'Ekes', moet er op mijn gezicht af te lezen zijn geweest, waarop hij maar al te graag toelichtte dat het geluid van mijn benen/spieren afkomstig was. 'Die maken elektriciteit aan', zo zei hij, en dat horen we nu.
Enfin - ook dat was toch allemaal in orde - zodat ik nu doorverwezen wordt naar een kinesiste (yes! een vrouw!). Benieuwd of ik daar mijn broek zal mogen uitdoen...