Erectiele situaties

Deze middag begaf ik mij met de trein naar de stad waar ik geboren werd, zijnde Genk. Het was niet zomaar dat ik deze reis ondernam, neen, de bedoeling was wel degelijk te passeren bij coiffeur Johan, die zaterdags open pleegt te zijn tot 15u00. Het is te zeggen : al wie nog voor dit uur binnenkomt wordt behandeld, al wie erna wil langskomen staat voor een gesloten deur, die gesloten blijft zelfs al zit coiffeur Johan in zijn zaak na sluitingstijd zijn gazet te lezen.
Het was niet zonder hooggespannen verwachting dat ik de zaak van coiffeur Johan binnenstapte : bij mijn vorig bezoek werd ik daar immers verwelkomd door een zijner bevallige assistentes waarvan u de naam in een vorig blogje kunt opsporen.
Groot was de ontgoochling op mijn gezicht toen ik de deur openduwde, het belletje monter hoorde rinkelen ter teken dat een nieuwe klant de zaak van coiffeur Johan betreden had, er niemand op de bank te wachten zat en slechts de kruin van een erg kalende klant bewerkt werd door de vaardige hand van coiffeur Johan EN er verder niemand aanwezig bleek te zijn in de zaak.
Coiffeur Johan had dit gevoel van teleurstellen duidelijk geïnterpreteerd op de door mij bedoelde wijze waarop hij begon uit te leggen dat de conjunctuur niet goed was, sinds enige jaren zelfs, en dat de mensen hierdoor minder naar de kapper kwamen. Regelmatig, zo zei hij, kwam hij in Genk centrum, werd hij aangesproken door iemand met een énorme bos haar en herkende hij pas gaandeweg, na enige dialoog, het gezicht van een voormalige klant onder de grote hoeveelheid krullen.
Een tweede reden, zo vervolgde coiffeur Johan zijn reeds meermaals afgestoken exposé, was toch wel de extreem-verontreinigde grond in de industriële stad die Genk is. Alle dioxines, corticoïden, anabolen en ander gevaarlijk tuig zorgen voor een, letterlijk, verschraling van de bevolking. Een van de duidelijke exponenten van deze werktuiglijke vergiftiging was de toenemende haaruitval die zelfs vanaf jongere leeftijd pleegt op te treden. "Zelfs bij leeftijdsgenoten van u", zo maakte hij een niet mis te verstane referentie naar de terugtrekkende haarlijn ter hoogte van mijn slapen.
Terzelfdertijd was de persoon die hij aan het bedienden was bediend en werd ik, als volgende patiënt, uitgenodigd plaats te nemen in zijn speciaal voor zijn beroep ontworpen stoel. Reeds had hij zijn schaar in aanslag toen ik mij genoodzaakt zag snel in te grijpen :
'Johan', zo begon ik, 'het is tijd voor iets anders. Ik was pas op de rockabilly day en ... blablabla ... ik wil een vetkuif'.
Coiffeur Johan onderging een kortdurend stollingsproces want dit had hij van mij niet verwacht. Twintig jaar geleden, toen mijn toenmalig coiffeur overschakelde van heren- op damescoiffures, kwam in namelijk binnen, een eerste maal, bij coiffeur Johan, in het gezelschap van mijn mama.
Verlegen van geboorte en aanleg dicteerde mijn mama wat coiffeur Johan met mijn genereuze, niet gepollueerde, krullenbol diende aan te vangen. 'Goe kort', zo zei ze.
Sinds die vrolijke lentedag is er met mijn coiffure niet veel meer gebeurd. Alleen, ergens rond mijn 16e, besloot ik mijn haar naar achter ipv naar voor te kammen.
En nu, op een van de laatste redelijke zomerdagen, kwam ik daar plots met de vraag een vetkuif aan te leggen.
Coiffeur Johan stolde dus eventjes in een zijner beweging maar de professionaliteit verplichtte hem over te gaan tot de aanleg van een vetkuif.
Een half uur later kwam ik, met snoepje in de hand want die gewoonte houdt coiffeur Johan al minstens 20 jaar aan, de straat opgestapt. Nog ietwat schuchter rondkijkend, niet wetend hoe de vijandige buitenwereld op mijn coiffure zou reageren.
Er gebeurde niet veel. Auto's reden door, wandelaars keurden mij geen blik waardig.
Alleen, thuisgekomen, werd ik besprongen door de onlangs geföhnde en in erectiele toestand verkerende cocker spaniel van mijn zus die in mij een lotgenoot herkende. Slechts met de grootste moeite wist ik zijn uitnodigingen tot likken af te wimpelen.