Uitkijktorens en diepe putten

Dag 2 in Spa was iets kouder en neveliger dan dag 1. Het bleef echter grotendeels droog, ondanks de voorspellingen van het KMI, traditioneel weer erg betrouwbaar.
De ambitie was van deze dag de langste wandeldag te maken, ongeveer 20 kilometer. Het parcours liep in het begin identiek aan de wandeling die ik er begin juni gemaakt heb. Het landschap was natuurlijk totààl anders. Weg was het stralende zonnetje, in de plaats dus het gure, maar ideale, herfstweer.
Echter, op het einde van 'route A' werd nu voor een andere optie gekozen. Via een klein binnenstukje langs een relatief grote asfaltweg draaiden we rechts de 'ancienne chaussée de Stavelot' op. En dat was zijn naam waardig, met name het 'ancienne'. De weg was modderig, ooit bekleed geweest met kasseien maar die hadden al lang hun oorspronkelijke inplanting verlaten. Het stappen was licht bergop, tussen bomenrijen door, met in de verte enkel nevel en mist. Een heerlijk stukje weg, dat uiteindelijk tot de Fagnes bleek te leiden.
En hier werd het waarlijk prachtig. Een zonde dat dit stukje in de zomer overgeslagen werd... We betraden dit gebied via een uitkijktoren. Met mijn legendarische hoogtevrees raakte ik niet hoger dan 2 verdiepjes, zijnde een twaalftal trappen. De gazelle deed er gezwind enkele bij maar halverwege keerde ook zij terug : de koude steeg en steeg met de hoogte.
Hierna was het kilometers lang wandelen via modderige paadjes of, meestal, houten latjes doorheen een schitterend desolaat landschap. Eerst met vlak achter ons een groep toeristen maar die wisten we snel te lossen.
Overal hingen papiertjes op met de aankondiging van de jacht, enkele dagen later. Dat moet wel een jacht op toeristen zijn, daar er voor de rest niets te doden leek.
'Paden niet verlaten', was dan de boodschap voor de ongelukkigen die op 4 november de idee kregen de Fagnes te bezoeken.
Eens we de Fagnes achter ons hadden gelaten pikten we weer in op de route van de afgelopen zomer (route E). Via bossen en afgeleefde bruinen varens waardoor we ons een weg dienden te banen bereikten we weer het vliegveld. De duisternis begon al enigszins te vallen dus nu helaas geen tijd voor koffie.
Doorheen het bos en langs de Source des jeunes vièrges bereikten we alweer de schitterende Promenade des Artistes : een enigszins uitgesleten riviertje dat zijn weg doorheen met een bruin bladerdek belegen heuvellandschap de weg naar Spa zocht. Na enkele kilometer zat ook dit stukje er alweer op, alas, en kwamen we nog net voor de duisternis in Spa aan.