merde de vache

Zaterdagavond, 4 november.
Na enkele uren uitpakken en de draad des gewone levens weer opgenomen te hebben zit ik hier nu voor mijn pc.
Zonet een kan koffie gemaakt. Die is goed doorroosterd want de machine stond onafgebroken aan sinds de ochtend van 1 november.
Vergeten uit te zetten.
Oeps. Maar gelukkig geen brand...
De voorbije 3 dagen heb ik in Spa geleefd. Voor een tweede maal, enkele maanden na mijn eerste bezoek aan het dorpje in het hotelletje Chatoiment.
Deze keer trok ik erheen in het gezelschap van een iets te goed opgerold schaakbord, elegante houten schaakstukken, boeken met literatuur en schaakzetten, pen en papier, mijn muze en 3 onderbroeken.
Het hotel was nog altijd identiek, maar de verandering der seizoenen liet zich toch voelen. Toen, begin juli, kon je urenlang op het terras genieten van een prachtig uitzicht over Spa en was het een plezier onder de douche te kruipen. Nu was alles gelaagd met een deken van kilte en koude. Vooral douchen en langere tijd op de wc doorbrengen was minder aangenaam. Al is dit natuurlijk geen erg feit voor iemand die met plezier zijn wegbaant doorheen kale bomen en beijzelde velden met een rol wc-papier in de hand.
Voor de gelegenheid hadden wij de 'chambre d'amour' gereserveerd, waar wij overvallen werden door de rozigheid van haar interieur. Rozenblaadjes, lampenkapjes en snoephartjes. Je kon het zo gek niet bedenken... Er was ook een authentieke verwarming, een living en natuurlijk ruimte zat om je op de schaarse vrije momenten binnen te bewegen.
Na alles uitgepakt te hebben was het tijd voor een eerste wandeling. Deze was nagenoeg identiek dezelfde als mijn tweede wandeling in juli, die ik toen met stafkaart in de hand ter plekke uitvogelde.
Even ter herinnering samenvatten : de heuvel achter het hotel op en af, langs een meer, doorheen een gebied met veeteelt en akkers (dit keer was de weg gezegend met een grondige laag koeienstront) en zo de bossen in.
Gezien het pas ingegane winteruur was het hier de bedoeling zo snel mogelijk het vliegveld van Spa te bereiken om daar een koffietje te nuttigen. Hiervoor volgden we een degelijk uitziende weg (op de stafkaart). Deze liep, dat hadden we gezien, over het vliegveld zelf.
Mijn onuitgesproken bang voorgevoelen werd bevestigd eens we de luchthaven bereikt hadden : een hek verbood ons de toegang. Voor ons uit strekte 200 meter weide zich uit tot aan de andere kant van het hier wel heel erg smalle vliegveld. Rechts van ons de landingsbaan/opstijgingsbaan...
Voor ik goed en wel besefte wat er gaand was, het drong tot me door dat er ons een grote omweg te wachten stond, zat mijn muze al met haar poep op het hek voor mij.
'Ik ga hier niet rond. Forget it. Wie mij lief heeft volge mij'.
Waarop ze sprong en het op een spurt zette.
Ik bleef achter, met zware rugzak en zere benen, maar tja,... Ik moest volgen natuurlijk.
Dat deed ik dan ook. Niet veel later spurtte ik haar voorbij.
Ik kreeg rechts van ons de opstijgbaan in het oog en zag in de verte enkele vliegtuigjes zich klaarmaken het luchtruim op te zoeken.
Een lichte paniek overviel mij. Ik versnelde mijn pas met ietwat panisch gezicht waarop de voornoemde muze een aanval van slappe lach te verwerken kreeg.
Verscheurd werd ik, tussen haar een helpende hand aan te bieden of de veilige overkant te bereiken.
Vanzelfsprekend rende ik des te harder verder.
Om tegen een hek te botsen... Zo een met pinnetjes waar iemand met hoogtevrees nooit van zijn leven over durft te klauteren.
Enkele tellen later stond zij er ook.
'Wat doen we nu', luidde haar pertinente vraag.
Gelukkig... Er was de redding die zich in haar rugzak verborg!
Zij zwiepte deze van haar rug, ritste het geval open en haalde er, terwijl de vliegtuigen ondertussen de een na de ander opstegen, vanalles uit. Achtereenvolgens zwiepten er een nagelknipper, lippenstift, doekjes, een portemonnee, maaltijdcheques en tot slot een nijptang rond mijn oren.
Wat zij hiermee van plan was mocht deze onverwachte situatie zich niet hebben voorgedaan, dat zal ik wellicht nooit weten.
Nu vernielde zij de omheining waarna wij opgelucht het vliegveld wisten te verlaten.
Niet veel later zaten we in het café bij de luchthaven, en zagen in de verte het stuk gras waar wij de oversteek gewaagd hadden.
Als er 15 minuten eerder iemand met een verrekijker de vliegtuigen had geobserveerd in deze vrijwel verlaten caféruimte was hij getuige geweest van een leuk tafereel...