The Lake

De derde, en alweer laatste volledige, dag in Spa was aan de koude kant maar heerlijk helder en regelmatig voorzien van a whole lot of sunshine.
De bedoeling was er een eerder korte wandeling van te maken - doorheen de bossen langs kleine weegjes - tot in Theux, een tiental kilometer verder gelegen. Hierna zouden we op tijd terug zijn om, na een kleine rustpauze, ook de thermen van Spa eens te bezoeken. In het licht van dit bezoek hadden we zelfs al een (Boratachtige) zwembroek geleend van de eigenares haar man.
'Nou, die past wel', zei ze in het sappige accent dat haar eigen is.
Maar laten we niet vooruit lopen op de 'fun'.
's Ochtends na het ontbijt vertrokken we dus, de heuvel op naar links, met een stafkaart in de hand. Aanvankelijk redelijk doelloos, gewoon rechtdoor, waarbij we de thermen zelfs passeerden. Wisten we die in een moeite ook liggen.
Meteen erna, aan een rond punt wist ik ons op de kaart in mijn hand te lokaliseren. We stapten verder, het bos in, waar we vele mensen tegenkwamen.
Enkele honderden meters verderop nam ik mijn kaart nog eens in ogenschouw en vond ik een stippellijntje! En stippellijntjes op stafkaarten - that is fun!
'Hier naar rechts', zo zei ik dus kloek, wat mij op een vreemde blik kwam te staan.
'Maar daar is toch geen weg?'.
'Jawel, jawel. Kijk maar hier op de kaart. We staan zus en zo en dus is er daar en hier een weg' en ik dook het bos in, over omgevallen bomen klauterend.
Als je dan een minuutje later 100 meter verder en 10 meter dieper staat zit er voor de ander, kaartenloos, natuurlijk niets anders op dan te volgen.
En zo deed mijn gazelle, die wel degelijk andere types landschap gewend is, gezwind. Waarop mijn fototoestel zijn werk deed.
Niet veel later werd mijn moed beloond met een mooi riviertje, waar een heel klein wegeltje langsliep, dat duidelijk niet toeristisch was : overal lagen bomen en boompjes die gekapt of geknapt waren en het uitzicht iets heel warrig gaven. Zoals dat spelletje met de stokjes die je niet mag bewegen.
Dit riviertje, alle mensen op de wereld waren nu wel degelijk elders, volgden we tot het uitmondde in een grote open plek. Hier was er een grotere weg die we volgden, tot aan een meertje dat overgestoken werd.