Hasta Luego

Vrijdag 1 december, 6u20.
De wekker loopt af. Een gazelle verheft zich uit de diepte van haar lakens, richt zich helemaal op, kijkt wat verwilderd rond zich heen. Bevallig strekt ze de benen en verdwaalt onder de douche.
Alles was reeds gepakt en gezakt en na een korte check-up vertrekken we richting Leuven-centrum (voor geldafhaling) en het treinstation. Eens de trein naar Brussel-Noord vertrokken is, met aan boord allemaal werkmensen, arriveert om 8u09 de trein naar Zaventem die zich laat vollopen met een mengeling aan nationaliteiten met als enig gemeenschappelijk kenmerk het dragen van rugzakken.
Dankzij de snelle treinverbinding is het reeds na 15 minuten dat wij aankomen in Zaventem. Met slechts enige moeite weet ik de gazelle, ondertussen klaarwakker en kwiek rondkijkend, ervan te weerhouden haar nijptang uit de sjacoch te halen om de hekken rond de luchthaven door te knippen en als verstekeling aan boord te kruipen.
'Wij hebben een ticket, gazelle', zo weet ik de onrust in haar ogen te keren.
We nemen de lift, ik volg mijn weergaloze gazelle die hier evenzeer als op eender welke Afrikaanse steppen de weg weet, enkele verdiepen naar boven. We dienen onze bagage in en passeren dan door de controle. Enig belangwekkende feit hier is dat ik mijn broeksriem mag aanhouden. Alles verloopt vlot, gemakkelijk en probleemloos.
Na een uurtje wachten checken we in. Twee dames controleren onze ticketten en identiteitskaart, we lopen via een tussenstuk, goed bevestigd, het vliegtuig in.
Ik ben klaar voor mijn luchtdoop.
De zitplaatsen zijn eerder krap bemeten maar ik geraak er nog probleemloos tussen. De raampjes zijn opvallend klein.
We zitten helemaal achteraan, dicht bij de nooduitgang. Een zetel, die langs het gangpad, is vrij. Ik zit aan het raampje. Aan de andere zijde van de gang zit een vrouw met 2 kleine kinderen. Ik neem mij voor mij beter te gedragen dan de jongste boreling.
Dan de take-off... Langzaam laveert het vliegtuig richting startbaan. Plots is het serieus... De motoren beginnen een hels lawaai te produceren, het vliegtuig wint snelheid, en in een wip bevinden wij ons van de grond, in de lucht.
Het voelt een beetje vies, van de zenuwen, maar het is zeer doenbaar.
Het vliegtuig hangt naar beneden terwijl het hoogte wint. Wij zien Vlaanderen, op een wanstaltige wijze volgebouwd, verder en verder onder ons verdwijnen.
Het zicht wordt langzamerhand anders. Minder dorpen, meer uniforme natuur. Helaas verdwijnt dit alles vanaf een zeker moment onder een wolkendek en pas 1,5 uur later zien we weer land, af en toe. Ik bemerk de kustlijn, een opvallende tweesprong van rivieren, gebergtes in Zuid-Spanje, heel mooi verrimpeld en verschrompeld.