Nattvardsgästerna

Wieder ein bischen Kultur...
Het is een tijd van afsterven. Maar is het ooit anders geweest...?
De mensen uit de jaren '20 verdwijnen. Overlevenden van WO I zijn er niet meer. De Titanic moet het doen met een tweeling die toen 2 maand ofzo oud was. Zelfs oud-strijders uit WO II zijn schaars geworden. En dat terwijl je er 20 jaar geleden, op school, nog om je oren mee werd geslagen. De jaren '20 gaan, de jaren '30 komen. Het aftellen is begonnen.
Gelukkig leven er nog enkele. Eén van hen is een wereldberoemde cineast. Misschien wel de beste die er ooit geweest is. Zijn naam luidt Ingmar Bergman. Al jaren een naam als een klok maar pas in de voorbije winter heb ik voor het eerst een film van hem gezien, zijnde 'Het zevende zegel'. Een magistrale film over de dood is dat. Ik heb er sindsdien altijd enkele van de bib bij mij liggen maar erheen kijken, daar maak ik slechts zelden tijd voor.
Vanmiddag was er echter nog eentje aan de beurt - 'De avondmaalsgasten', deel 2 in zijn trilogie over het geloof. Deel 3, het slot, is heel treffend getiteld 'God's zwijgen'.
Het was weer een heel mooie, diepzinnige film. Zwart-wit versterkt alleen maar de kracht. Dat 1/3 van de film eigenlijk gewoon een mis is stoort nooit. En de mooie zinnetjes, die krijg je er dan gratis bij natuurlijk : "Als we maar zeker konden zijn, zodat we genegenheid konden tonen".
---
Een jaargenote die overlijdt...
Het is nooit aangenaam om dat te lezen.
Een foto van haar, een zangeres van een bekende en zeer goede gothicgroep, te zien met als opschrift : '1977-2006'. Zo samenvattend allemaal...
---
Nooit gedacht dat ik het zo makkelijk moest toegeven, maar hierbij : Lubbeek is een fantastisch mooie gemeente. In de ban van fietsroutes en fietsreizen zijn moest de 'Hagelandse heuvelroute' er, in de vorm van 'final test' aan geloven. Het startpunt hiervan, vanuit Leuven gezien, bevindt zich in het westen van de nogal landelijke gemeente Lubbeek. Via Kessel-Lo de heuvel op kom je in Pellenberg, waar het supermooi is. Na een achttal kilometer beland je dan op het begin van de route.
We volgden deze in zuidelijke richting, langs Binkom tot Attenrode. Het heuvelende aspect viel mij nogal mee. Ik had gelukkig wel een fiets met voldoende versnellingen maar het zadel stond op het niveau van de zus, zijnde het niveau van iemand van 1m60. Zijnde mucho mucho te laag. Wendde nog wel, zelfs het zien van mijn knieën die steeds maar weer boven het stuur uitkwamen.
Aan de kerk van Attenrode, naast het kerkhofje, werd in de schaduw ons lunchpakket verorberd. Hierna weken we heel even van ons parcours af, want reeds enkele dagen voordien had ik mijn komst bij een collega aangemeld.
Gewaarschuwd zijn voor mogelijk monokinigevaar liep ik voorzichtig het hoekje om, 'Trek maar alles omhoog' roepend.
Een gilletje en 5 minuten later werden we verwelkomd door Ingrid en heur man. Lekker in de schaduw kreeg ik mijn beloofde drankje, een verse mojito, voorgeschoteld. De rust, het groen en het ienieminiezwembadje bedwelmden ons. Helaas geen zwembroek bij...
Een uurtje later hervatten wij onze tocht, richting Meensel-Kiezegem. Alwaar Eddy Merckx geboren werd (èn iemand die in M-K geboren werd moest wel een goeie coureur worden met die hellingen daar) en in '44-'45 meerdere mensen de dood zagen in een enorme clash tussen verzet en collaborateurs.
Zoals verwacht overwonnen wij ook deze hellingen vlotjes en ging het weer richting Lubbeek, over zalige landschappen. Golvend, heuvelend maar nooit echt te erg. En ook al had ik geen zeemvelleke onder mij geschoven - toch bleef de poep al bij al onbeschadigd, zo bleek achteraf.
Zestig kilometer was het, allemaal tesamen. En dat bij een constante 30 graden! Wij waren alweer eens trots op onszelf...

Spa - dag 3: La source des jeunes vièrges

'Argh'
Dat was het serieus overheersende gevoel, na ons eerste wandeldagje. Beentjes (m.n. knieën) en voeten die als kapot aanvoelden, een klein handvol aantal blaren op tenen, ...
Maar uiteindelijk, na een kort wandelingetje ter bevoorrading bij de match (alwaar 'n cassière die véééél te vriendelijk was om in een grootwarenhuis jan en alleman te zitten bedienen ons voorthielp) en het informeren naar mountainbikeprijzen besloten we onze tweede dag toch al wandelend door te brengen. At random trokken we de weg waar ons hotelletje lag verder op, meteen erg stijl richting heuveltop stappend. We volgden in het wilde weg wat routes waardoor we de voornoemde, steile, heuvel in totaal 3 keer of en af marcheerden alvorens een grote weg over te steken en te dalen tot een relatief groot meer. Hier was ik best blij mee, want m'n hoogtevrees stak weer aardig de kop op. Achter het meer volgden we een semidrukke weg tot ik een plek herkende, op de stafkaart. Vanaf dan ging het weer de bossen in, over vlakke wegen, en dat was echt de moeite. Niet meer met een wandelgids in de hand maar onze weg zoekend op een stafkaart, de bevrediging was veel groter. Na een aantal kilometers doorheen bos en veen, na een korte middagpauze en een fikse, maar gelukkig ook korte, regenbui kwamen we weer bij het vliegveld uit - tijd voor een iets langere pauze.
Eventjes volgden we dezelfde steilopgaande weg als de dag voordien maar al snel sloegen we met behulp van stafkaart weer kleinere wegen in. Hier konden we eigenlijk niet meer goed volgen, misschien was de kaart toch niet zo accuraat?, maar de richting waarin we dienden te stappen was duidelijk. Gelukkig, want na alweer een vrij stevige tocht stonden onze benen echt op springen.
Na een half uurtje ongeveer kwamen we in een dichtbegroeid bos toen ik stemmen hoorden.
Niet veel later doken er 2 jonge meisjes in ons blikveld op.
'Hoi', zeiden ze.
'Hoi', zeiden wij terug.
Niet veel later nog eens een koppeltje en dan nog 4 van zulke jonge volbloedjes. Daar wij ook nog de bedding van een riviertje afdalend aan het volgend waren kon ik niet anders dan mijn tempo versnellen.
'Kom Eva, we naderen de 'source des jeunes vièrges' riep ik alvorens werkelijk tot galop over te gaan.
En inderdaad : even later waren wij aan de 'source', er was zelfs een kraantje geïnstalleerd.
'Dat zagen mij er geen vièrges uit hoor', hijgde mijn achtergebleven gezelschap even later.
'Voor mij zijn het allemaal vièrges. Ik heb ze nog nooit gezien'.
Wat ik persoonlijk best 'n goed argument vind.
Hierna kwamen we snel uit op de 'promenade des artistes' waarlangs we ook de dag voordien onze tocht beeindigd hadden. Enkele kilometers verder lag Spa en konden we héél verdiend uitrusten en lezen...

Spa - dag 2 : het is een nacht

Slapen in de totale stilte. Dat was het wel ongeveer, daar die eerste nacht in Spa. Geen geluid van het altijd wel aanwezige verkeer op m'n andere slaapplaatsen (Leuven enzo). De matras was wel wat minder, maar dat lijkt me nog wel typisch goedkoop-hotel te zijn.
We hadden ons 's ochtends voor het ontbijt ingeschreven, lekker lui, en dat viel heel goed mee. Alles wat er moest zijn was er, op de yoghurt na misschien. Maar na een ei, een croissant en twee broodjes klaag je daar niet meer over. Ik heb mezelf ook nog eens overtroffen door 'gelei' te eten, i.p.v. de eeuwige 'sosies' die ik dagdagelijks verorber.
Na een winkeltochtje in de match begon dan de wandeling! Na enig zoeken - eerst Spa zuidwaarts uitlopen en dan de eerste de beste bos/weideweg volgen - kwam ik een punt tegen dat op m'n kaart voorkwam - de 'Chemin de la Herde'.
Ik had een heel erg goed boekje bij, 'Wandelnetwerk hoge venen' van Van Remoortere en eens gelokaliseerd besloten we prompt de hoofdroute te volgen. Na enkele verharde wegen leidde dit ons in de bossen waar we een ietwat uitgesneden rivierbedding volgden. Niet veel verder kwamen we hier een moeder+zoon tegen. Zij spraken ons in het Frans aan maar, zoals altijd : uiteindelijk bleken het ook Nederlandstaligen te zijn. Zij zochten de weg van de GR en die konden wij wijzen. Zij gelukkig en wij verder.
Na ca. 5 kilometer liep deze route, route A, af. Het wandelen en de natuur was prachtig dus vatten wij het plan op de volledige lus te maken (route A t.e.m. F), zijnde 26 kilometer. Met het stukje routeA-Spa erbij zeker 30 km. Niet gehinderd door onze gebrekkige conditie besloten we hier echt voor te gaan.
Ergens halverwege route B (die 5 km lang was) vonden we een bankje en aten we middag. Temidden van de bossen met zeer weinig mensen in de buurt. Perfect. Het tweede deel van die route B was redelijk stijgend en erna kwamen we in een veenlandschap. Perfect vlak en veel opener van begroeiing.
Route C begon bij het 'Kruis Jacques de Berinsenne'. Een meneer die in 1696 vermoord was op dat punt. Fascinerend voor iedereen met enige geschiedenisvoeling, want hoe en wat stond er in ons boekje niet bij. En ook achteraf op het net heb ik niets gevonden.
Route C liep supermooi door een fagne-landschap met ook wat flarden bos. We belandden in ons eerste dorpje sinds Spa - Cour - een gehucht van niets. Even daarbuiten volgde een van de mooiste stukjes van de wandeling : de vallei in doorheen een bomenrij, onderweg enkele bronnetjes overstekend. Dit leidde tot een iets groter dorpje (en het begin van route D, die een 6tal km. lang was) Andrimont. Het weer was zeker zonnig maar we hadden niet echt drank nodig. Toch hadden we gehoopt hier iets te kopen maar dat was niet mogelijk dus, helaas. Verder dan maar, eerst dalend tot een riviertje, dan stijgend tot een nieuw gehuchtje, Chevrouheid en dan weer dwars door de bossen richting Malchamp.
Twee kilometer voor Malchamp, op een Y-splitsing botsten we op een groep meisjes van ca. 14 jaar oud. Beladen met rugzakken en in reflecterende vestjes.
Al van op enige afstand hoorden we ze Nederlands kakelen maar toen we er passeerden, zij blij waren dat er volk was wegens verdwaald te zijn, begonnen ze schattig in het Frans hulp te vragen. Ons goed hart verloste hen meteen uit hun leiden en blij dat ze waren...
Zij moesten ook richting Malchamp, wisten niet waarheen, en zodoende namen we ze op sleeptouw.
En al snel waren ze, een scoutsgroep uit Brugge, liedjes aan het zingen. Het eerste liedje was toch wel niet 'het is een nacht' en ik, als enige man in het gezelschap, begon voorwaar te blozen en te wankelen op m'n beentjes. Gelukkig liep ik voorop :-). De hele weg naar boven zongen er enkele liedjes :
'zeg eens een woord'
'meisjes'
'twee meisjes op een strand'
'neen'
'meeeeeeeeeeeeeeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiissssssssssjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjeeeeeeeeeeeeeeeeeeeessssss'
'ja' :-).
Enfin, in Malchamp scheidden onze wegen zich en dat vond ik wel een beetje jammer.
Route E was ook heel mooi, rond het fagne de Malchamp. Vooral het eerste stuk, tussen hoge varens en een boswegeltje. Halverwege deze route kwamen we op de grote weg bij het vliegveld van Spa. Daar even iets gaan drinken en mensen uit vliegtuigjes zien springen, in vrije val vallen ergens van 50 tot 10 m hoogte en dan toch iedereen die deftig landde.
Deel twee van route F was minder mooi. Lang en stijgend op 'n zandweg tot 2 km. verder route F begon. Die ging helemaal naar beneden tot het begin van route A, waar wij onze wandeling ergens halverwege begonnen waren. De beentjes en voetjes deden ondertussen zeer erg pijn dus het was wel heel tof dat het einde echt in zicht kwam.
Route A voerde in het begin langs de 'promenade des artistes', doorheen een 'echt' bos, een riviertje dat vrij diep uitgesneden was volgend. Subliem mooi.
Terug beland aan ons beginpunt, de 'chemin de la herde', trokken we bergafwaarts naar Spa. Alwaar de eerste dag eindigde met spagetti, lezen (Paul Auster!!) en schrijven.

Spa - dag 1

En het was zo ver!
Vrijdag, 7 juni, na het werk met Eva vertrokken - direction de Spa.
De trein van 19u27 werd probleemloos gehaald. Een uurtje later waren we in Verviers-central en na een overstap op een wis- en waarachtige boemel tsjokten we richting bronstadje. In het gezelschap van een gilde Westvlaamse jongens, ergens begin 20. Heel stoere mannen allemaal, tot er eentje schattig kwam vragen 'of wij ook naar Spa gingen'. Mijn eventueel toekomstig vaderhart werd er van gecharmeerd.
Zowel het station van Spa als het stadje zelf lagen er verlaten bij. We volgden de boulevard dwars door het centrum, voorbij o.m. het casino, tot we ergens links insloegen, meteen de helft van een zeer steile heuvel voor de voeten geworden kregen en arriveerden in ons hotelletje - 'Chatoîment'. Een samentrekking van 'chateau' en 'logiment' zo legden de eigenaars, een ouder koppel, ons die avond uit. Inderdaad, het waren Nederlanders.
Het huis was echt fantastisch. Redelijk oud, maar nogal kasteel-achtig dus, met torentjes en al. Het lag tegen de voornoemde heuvel, op het einde van het geasfalteerde stuk weg. Verder kon je door richting wandelpaden.
De eigenaars zaten op het terras aan de voorzijde van het gebouw en toonden ons meteen het hoe en waarom. Op het gelijkvloers was een gemeenschappelijke living, een ontbijtzaal en hun privékeuken. Zelf kon je koken in een aparte keuken op kelderniveau. Op de eerste en tweede verdieping bevonden zich de kamers. Die waren in orde, niet te klein. Waar wij sliepen stonden 3 eenpersoonsbedden, dus dat was ideaal. Meteen hadden we ook zicht op het terras aan de achterkant van het huis. Toen we daar even later opstonden ontvouwde heel Spa zich aan onze voeten. Je kreeg er een subliem zicht over kerk en stadje.
Na het installeren was het al avond en waagden we ons aan de meegenomen fles wijn.

Zwemmen

Koen Meulenaere schrijft zalige columns, elke week in Knack. Na een tijdje afgevoerd te zijn geweest is hij nu al een half jaar terug bezig met 'Bladspiegel' waarin alles en iedereen en met name enkele favoriete doelwitten op de korrel genomen worden.
'Den baard', 'Freya', De Gucht zijn enkele populaire en wederkerende namen. En sinds kort wordt ook Leuven, Louisville, de stad van mijnheerke Louis, ... onder vuur genomen. En dat in de vorm van de trofee 'Hugo Michiels' die uitgereikt zal worden aan de eerste Leuvense SP'er die boven de 3 promille geraakt.
Maar er schort nog wel meer aan Leuven, en misschien wel op de eerste plek aan het zwembad. Na jarenlang gehuisvest te zijn in een krakkemikkig en niet geheel hygiënisch gebouw op het Hogeschoolplein werd, onder luid gejoel, anderhalf jaar geleden 'Sportplaza' geopend. Met onder meer een verdubbeling van de tarieven voor baantjeszwemmen als gevolg - 3 euro ipv 1,5 euro. En als je wilde glijbanen was het 5 euro. Hoe luid dit alles werd aangekondigd, zo stil was de overgang de voorbije weken van Sportplaza naar Sportoase (in namen verzinnen zijn die mannen onuitputtelijk).
Sportoase dus, en wat was het eerste initiatief van deze briljante commerciële geesten? Een eenheidstarief! In het groot geafficheerd : weg met alle verwarrende prijscategorieën. Er is een eenheidstarief voor alle volwassenen (12+ is dit, in andere sectoren is dat 18+ maar die zijn natuurlijk iets minder marktgericht bezig)! En jawel, as might be expected : 5 euro bedraagt dat eenheidstarief. Waarbij je nu wel mag glijbanen!
Los van de onuitsprekelijke schande van dit alles (en dan hebben we het nog niet eens over 'de andere formules' en voorwaarden hierbij) heb ik mij dus eens goed laten gaan, afgelopen maandag, op de voornoemde glijbanen. Om juist te zijn - eerst bestormden we de 2 bubbelbaden. Hier zit helaas altijd volk in en een echt goed comfort geeft dat toch niet. Maar dan dus naar de glijbanen! En glijbanen zijn wiiiiii. Dan vergeet Hansje alle vrees en stort hij zich vrolijk naar beneden. Om dan vol geweld in het water te crashen. Zalig en verslavend. Als afsluiter deden we wat ik al vrouwen had zien doen en waardoor ik begrijp dat zij een bikini dragen : op hun buik de glijbaan af.
Tof, zeker en vast, maar echt wel goed voor een 'shot' chloor.
Volgende keer op de menu : zittend op de poep achterwaarts naar beneden. Als mijn mama hier maar niet ongerust van wordt.

het cruys en de appel

Ons diepste verlangen, en tegelijkertijd het meest reële verlangen dat we kennen, is om heel dicht bij iemand te komen.
Wordt dit verlangen werkelijkheid, dan begint het spel.
Maar wat er tevoren gebeurt - wanneer de wederzijdse aantrekkingskracht man en vrouw samenbrengt - is onmogelijk uit te leggen. Het is het ongerepte verlangen, verlangen in zijn zuiverste staat.
Wanneer het verlangen nog in die zuivere staat is, worden ze voor het leven verliefd op elkaar, beleven ze ieder moment bewust en met eerbiedig ontzag, en wachten ze steeds het juiste moment af om de volgende zegening te vieren.
Mensen die in zo'n toestand zijn, hebben geen haast, ze versnellen de gebeurtenissen niet met lichtzinnige daden. Ze weten dat het onvermijdelijke zich zal openbaren, dat het ware altijd een manier vindt om zich te openbaren. Maar wanneer het zover is, aarzelen ze niet, ze grijpen de gelegenheid aan, ze laten geen enkel magisch moment voorbijgaan, ze weten dat iedere seconde telt.
(Coelho - 11 minuten)

Het slachtoffer zou zelf ook geweld gebruikt hebben, zeggen de jongeren.

Lieve mijnheer,
Ik het het gezien
Ik heb u gezien
Ik heb u zien staan
Uw armen omhoog
In het midden van de bus
Met open armen staat u daar
U sloeg niet
Ik zie u staan
U vraagt een beetje stilte
Dapper, rechtop
In het midden van de bus
Met open armen staat u daar
U sloeg niet
Ik heb hen zien slaan
U bracht hen aan het wankelen
Tegen u konden ze niet op
U lag daar alsof u even gewoon
Daar tot rust wilde komen
Alsof u wilde zeggen
Nog even liggen
En dan sta ik op
Een meisje legt haar
Warme hand
Tegen uw wang
Als ze weggaat
Legt ze uw bril
Op de zetel naast u
Een oude vrouw morst
Druppels water op uw gezicht
Als ze weggaat
Streelt ze uw voorhoofd
Rust in vrede lieve mijnheer
U bent overleden
Ik heb het gehoord in
Het nieuws