Granada-Cordoba

Woensdag, 6 december Waar België nu helemààl in de ban van Sinterklaas geraakt zijn wij, en met ons heel Spanje, ons daar niet/nauwelijks bewust van. Vandaag wordt een halve reisdag wat maakt dat wel al vroeg, 7u45, opstaan. Snel cornflakes uit een kop eten, spullen een laatste keer nakijken en inpakken en dan op weg naar het busstation. Granada ligt er verlaten en desolaat bij. Ruig ook wel wat, al is het dan niet op de traditionele (drank, ...) manier. De straten zijn schoongespoeld van de regen en alleen enkele oude mannetjes zijn bezig aan hun ochtendwandeling. Iets meer volk, maar het is hoedanook erg rustig, in de buurt van de Gran Via de Colon (de grote invalsweg), waar we de bus naar het busstation nemen. Deze zit wel al redelijk vol, met een vrij internationale bezetting rugzaktoeristen. We geraken vlot aan het busstation waar we onze tickets voor de rit naar Cordoba kopen. De bus vertrekt om 10u30 (voor een rit van een kleine 3 uur) wat maakt dat we weer veel te vroeg zijn. Koffietje drinken (espresso tegenwoordig want die cafe con lecce zit véééél te vol melk) en erna nog wat lezen in de grote wachthal. Iets voor 10u30 begeven we ons naar de bus. De rugzakken verdwijnen in het bagageruim, al zijn we wat ongerust dat er mogelijke dieven die nog kunnen uitnemen. Toch maar de bus op, waar we op de laatste rij belanden. Niet echt ideaal, zeker niet voor la gazelle die tekenen van misselijkheid vertoont. Voor ons hebben we ook nog een vreemde snuiter-artiest maar al bij al houdt die zich nog wel koest in de komende uren. De weg naar Cordoba werd in de reisgids als mooi aangekondigd en dit klopt zeer zeker. Eens Granada uit doorkruis je het gebergte, maar eerder zijdelings en niet door de echte bergpassen, om uiteindelijk in een duidelijk lager gelegen, maar nog altijd heel glooiend, landschap te belanden. Hoe dichter bij Cordoba gekomen vervlakt het landschap nog meer om aan eindeloosheid te winnen. De klassieker van Don Quichote in de eeuwigdurende La Mancha, dat hier net iets noordelijker gelegen is, komt in de gedachten. Uiteindelijk ligt daar, witgeblakerd een heel uitgestrekte vallei (en meer) bezettend, Cordoba. We rijden vrij snel de stad binnen waar we in een soort file komen te zitten die echter niet heel erg traag gaat, gelukkig. Na de 'bidonville' gepasseerd te zijn (mooi is het niet maar minder degoutant als Granada gelukkig wel) bereiken we een vierbaansweg met in het midden enkele achtereenvolgende parken. Eens deze gepasseerd zijn we al aan het busstation (het treinstation ligt er ook) van Cordoba. Het weer is er heerlijk - stralende zon en 20 graden. T-shirt time!