Oppède-le-Vieux en de dorpjes

Na Fontaine-de-Vaucluse zetten we koers naar Oppède-le-Vieux en zien we voor het eerst het Lubéron-gebergte. Een majestueuze bergketen, omgeven door valleien en hierdoor gescheiden van bergketens als de Monts de Vaucluse of de Alpilles. De Lubéron heeft de naam ontoegankelijk te zijn (al zijn het geen Alpen en kan er te voet op verschillende plaatsen overgestoken worden). Er is slechts één weg doorheen het gebergte (Lourmarin-Apt) en 2 kleine wegen die over de toppen gaan (het hoogste punt is +- 1150 meter). En verder dus enkel wandelpaden... Een speciale vermelding verdienen de Gorges de Régalon, een uitzonderlijk smalle kloof (soms minder dan 1 meter breed) die doorheen de Lubéron loopt. De vegetatie is er uitzonderlijk groen door de ontoegankelijkheid. Ze is alleen te voet doorkruisbaar, maar niet als het geregend heeft (dan spoel je weg lijkt me). Helaas hebben we deze niet kunnen doen omwille van de fietsdoelstelling die we ons gesteld hadden.

Typisch aan de Lubéron en omgeving zijn de prachtige, kleine en oude dorpjes die als arendsnesten op vooruitstekende rotspunten geplakt zijn. Een beetje op z'n kathaars. De ligging van deze dorpjes had trouwens ook vaak een gelijkaardige religieuze oorzaak (de waldenzen huisden hier).

Oppède-le-Vieux is zo'n dorpje, heel hoog gelegen en beheerst door een kasteel. Rond 1910 is het verlaten (te veraf van alles gelegen) en aan de voet van de Lubéron ontstond op deze plek het nieuwe Oppède. Het oude Oppède verkommerde en verruïneerde, om zo een bekende attractie voor de toeristen te vormen. Tegenwoordig is er een ommekeer aan de gang : de huisjes worden opgekocht en gerestaureerd, maar verschillende (rots-) woningen zijn nog in hun geruïneerde staat. We bezoeken het dorpje, wandelen omhoog door de steile straatjes en bereiken tot slot het hoogsgelegen punt, het kasteel. Het uitzicht is magnifiek, met de hele vallei, begrensd door de Monts de Vaucluse, aan de voeten.

Met de auto terugkerend passeren we nog enkele beroemde monumenten/stadjes. Allereerst, vlakbij, Ménèrbes, ook prachtig op een rots gelegen. Vervolgens Gordes(onderste foto), idem dito, en in de vallei (na een voor mij schrikwekkende afdaling) de abdij van Sénanque (die we helaas niet goed zien). Tot slot stappen we nog even uit in Venasque, ook hooggelegen en oud en klein. Het ziet er heel erg mooi uit en we wandelen kort rond in het dorpje waar de stembussen bijna sluiten.

Moe maar tevreden keren we terug richting camping. Het heel zware reliëf rond Venasque-Senanque-Gordes maakt dat we onze 1e rit van de 2e lus, binnen een week, wellicht zullen aanpasseren.

Nu is het echter tijd om te lezen en de ultieme voorbereidingen voor de 18e te treffen - met het begin van de 1e lus!