Lermontov - De held van onze tijd (2)

De afgelopen twee dagen ben ik enorm opgeschoten. De prinses heeft zonder meer een hekel aan me gekregen. Er zijn me al twee of drie behoorlijk venijnige, maar ook heel vleiende epigrammen overgebriefd. Het bevreemdt haar uitermate dat ik, die toch in de betere kringen verkeer en op intieme voet sta met haar Petersburgse nichten en tantes, geen moeite doe om met haar in contact te komen. We zien elkaar elke dag, bij de bron en op de boulevard, en ik zet mijn beste beentje voor om haar aanbidders-briljante adjudanten, bleke Moskovieten, enzovoort- bij haar weg te lokken, waar ik meestal in slaag. Ik heb altijd de pest gehad aan bezoek, maar tegenwoordig heb ik elke dag een vol huis, bij de lunch, aan het diner, om te kaarten- en helaas, mijn champagne wint het van haar magnetische oogjes.
Gisteren zag ik haar in de winkel van Tsjelachov, in onderhandeling over een prachtig Perzisch tapijt. Ze smeekte mama-lief niet op een roebeltje te kijken, het zou het zó mooi doen in haar kabinet! Door veertig roebel meer te bieden wist ik het in de wacht te slepen. Ik werd beloond met een moordende blik, die me verzaligde. Tegen etenstijd liet ik mijn Tsjerkessische paard met het tapijt als dekkleed langs haar vensters leiden. Volgens Werner, die op dat tijdstip bij hen was, scoorde de scène een hoogst dramatisch effect. De prinses predikt een kruistocht tegen me. Ook viel het me op dat er al twee adjudanten zijn die mij heel stijfjes groeten als zij er bij is, hoewel ze dagelijks bij mij dineren