Grazend op de weide

Na een rustige nacht vol uitzinnig vogelgekwetter en het wat beperkte ontbijt trokken wij rond 9u20 in de ochtend te voet richting abdij. Onderweg drumden wij onszelf nog een plaatsje in een lokale bakkerij die het op een zondag blijkbaar heel goed doet. Enkele koeken werden er gekocht om dan verder te wandelen, op een smal voetpad langs een vrij drukke hoofdweg, richting abdij.De abdij van Villers-la-Ville is een begrip. Tijdens en na de Franse revolutie (1789, voor de gazelles onder jullie) werd het kerkelijk bezit nogal wat geplunderd en gebrandschat. Dat alles volgens de idee dat alles aan de staat en de gemeenschap behoorde. Abdijen en kerken werden massaal vernield en af en toe werd er een patertje verkracht.
Villers is duidelijk slachtoffer geworden van deze pijnlijke voetnoot van de geschiedenis want nagenoeg geen enkel gebouw heeft nog een dak. De abdij bestaat dus uit ruïnes. Jammer natuurlijk, aangezien er toch nog vele abdijen (redelijk) ongeschonden uit deze periode zijn gekomen (Fontevraud is een mooi voorbeeld). Anderzijds, wat Villers uniek maakt, is dat àlle gebouwen, weliswaar als ruïne, bewaard zijn gebleven. Dus niet alleen de kerk of de slaapplaatsen van monniken, maar ook de gastenkamers, de bakkerij, werkplaatsen, ...
En daar kun je dus doorheen slenteren. De uiterst groene omgeving maakt deze wandeling extra aantrekkelijk en het is dan ook niet te verwonderen dat de gazelle, eens de kassa gepasseerd om 10u toen de abdij openging en er niemand anders bleek te zijn en wij dus de abdij voor ons alleen hadden, dolgelukkig haar leiband losrukte om op het eerste het beste grasperkje te gaan grazen.
Na zelf nog even het toilet bezocht te hebben voegde ik mij weer bij haar, hoewel het zelf dartelen mij niet echt goed afging. Vrolijk en onbezorgd hinnikte zij van gebouw tot gebouw. Almaar babbelend over het leven van de patertjes, 2 eeuwen en meer geleden. Af en toe diende ik haar spraakwaterval op een historisch verantwoorde wijze te corrigeren maar haar inlevingsvermogen deed mij toch plezier.
Ook dit ging voorbij en na - onder een steeds meer blakende zon - teruggekeerd te zijn naar de gastenkamer voor het ophalen van de fiets - vertrokken wij terug naar Leuven.
Het begin van deze tocht had ik zelf ontworpen, alweer volgens de Bikely-site. Dit leidde ons, na het verlaten van het dorpscentrum van Villers, omhoog doorheen een groene en rijke villawijk. Na een korte afdaling kwamen we in de open ruimte in Mellery. Hier stond het volgende dorpje, Gentinnes, aangegeven en wij volgden simpelweg deze route.
In Gentinnes was het de bedoeling in te pikken op de RVU (Rando Velo Universitaire) die de universiteitssteden Leuven, Louvain-La-Neuve en Gembloux op een fietsvriendelijke manier wil verenigen. Na een kleine zoektocht lukte dit zodat we de weg volgden richting Leuven.
Deze route staat nogal miserabel aangegeven, met geelblauwe stickertjes op verkeersborden. Vaak nogal onduidelijk na een kruispunt.
Het eerste deel van de route was te doen qua schoonheid maar niet fantastisch. Reden hiervoor was het feit dat er geen fietswegen worden gevolgd maar gewoon autowegen die dan kleine dorpen met mekaar verbonden. Omdat het ook nog zondag was konden wij rustig fietsen maar op weekdagen lijkt de route mij toch niet ongevaarlijk.Dit ging zo tot de eerste wat grotere plek, Mont-Saint-Guibert. Via een voormalig geitenpadje/huidig pispaadje vermeden we dit typisch Waals voorgeborchte van de hel en achter het station reden we verder, langzamerhand terug de natuur in.
Tenminste... Dat dachten we. In feite bleven wij langs een grote weg rijden die ons in de week een hel leek te zijn. Nu was er geen verkeer. Op een bepaald moment kruisten wij de autoweg op een manier zoals auto's ze kruisen. Weer prezen wij ons gelukkig dat het zondag was...
Even verder, we naderden Louvain-La-Neuve al met rasse schreden, doorstak de route zelfs een mottig industriepark. Hier besloot de gazelle dat het eventjes genoeg was en werd er een pauze ingebouwd.