Hoeve-ijs

Gedurende nagenoeg de hele, vroeg ontloken, lente stond mijn leven in het teken van 2 belangrijke zaken : de komende fietsvakanties (waarover later zonder fout meer) alsook de heropening van het, dixit mijn gazelle, befaamde ijssalon 'Popeye', gelegen aan de Koetsweg in Kessel-Lo.
Reeds verschillende gelegenheden had zij, te pas en te onpas, propaganda gemaakt voor deze Popeye.
'Wacht maar tot de Popeye open is, dan gaan we goed ijs eten! Daar verkopen ze het allerbeste ijs dat er op deze wereld bestaat'.
Veel meer kwam er eigenlijk niet uit in de voorbije maanden en ook mijn reactie dat er in Limburg hoeveijs was dat zeker en vast nóg beter was viel in ongenade.
Ik wilde, nieuwsgierig gemaakt, dat popeye-ijs eens proberen maar elke keer als ik naar haar toeging, en dit ijswinkeltje passeerde, bleek het gesloten. Of, als het niet gesloten was, was ikzelf niet in de buurt en ging de gazelle stiekem op haarzelf ijs slurpen.
Nu wil het toeval dat ik met mijn vader ('Iron Bertie') op maandag 2 april jongstleden gedurende een schitterend zonnige dag de 'Hagelandse heuvelroute' zou afhaspelen. Een beetje blijgezind en overmoedig begon ik daar stevig aan, om na een veertigtal kilometer dusdanig te kraken dat ik slechts met de grootste moeite + mentale kracht de 55 kilometer wist te voormaken.
In haar stulpje had de gazelle echter reeds drank voorzien (Leffe), wat mij weer op kracht deed komen - maar dat terzijde.
Iron Bertie wordt thuis nogal kortgehouden. Zijn vrouw, voor wie ik nog een gepaste bijnaam dien te bedenken, heeft namelijk alle mogelijke snoepgoed verbannen. Als ik daar de kast waar vroeger de snoep in verzameld was opentrek zie ik alleen nog zakken vol kattenbrokken.
Iron Bertie beweert, telkens zijn eega binnen gehoorsafstand opduikt, vol stelligheid dat hij volstrekt eensgezind met haar alle slechte dingen des levens heeft afgezworen maar, eens zij de rug heeft gedraaid of 80 kilometer verder vertoeft, dan hoeft er geen pak chips of sosies in Iron Bertie's buurt te komen of ie is er geweest.
Na elk 2 leffes genuttigd te hebben en de gazelles goed voorziene provisiekast geplunderd te hebben keerden wij met de auto weer naar mijn woonplaats. Hierbij echter de popeye passerend!
Ik brulde het uit : 'ijs, Iron Bertie!!!!!' waarop hij zijn wagen aan de kant zwierde en op een eerder vrouwelijke manier parkeerde (lees : schots en scheef).
Ik sprong uit de wagen en ging de Popeye binnen. Hier was een oude vrouw net bezig met het creeren van ijs wat de wachttijd aanzienlijk maken. Echter, eens dit gebeurd en de vrouw voor mij het afgetrapt was kon ik snel terugkeren met het buitgemaakte hoorntje met vanilleijs.
Iron Bertie - 'ik rij in koersoutfit naar huis' - stond ondertussen langs de kant van de weg tegen de auto geleund bewonderende blikken te vergaren.
Een happy end, zo lijkt, maar eens ik enkele dagen later de gazelle liet weten ijs van de Popeye weliswaar te apprecieren maar het toch geringer in te schatten dan het befaamde hoeveijs uit Limburg was het kot te klein.
De lezer dezer regels zal dus begrijpen dat en eerstvolgende fietstocht ons langs de Limburgse hoeve par excellence, de Sonnishoeve, zou leiden.
Dit was eigenlijk al een grote toegeving voor mij want, zoals de opmerkzame lezer zich misschien herinnert : een klein jaar geleden heb ik op deze blog eens bericht over de befaamde ritjes doorheen Limburg waarbij ik en Iron Bertie telkens op een tweesprong belandden. Rechtdoor voor Ter Dolen, een befaamd Limburgs bier, en rechtsaf voor het goede ijs van de Sonnishoeve. Toen kozen wij altijd voor de weg rechtdoor, richting Ter Dolen.
Kenmerkend misschien voor de zwakke wil van de hedendaagse man in het gezelschap en onder de leiding van een jonge vrouw is het nu dat ik, ondanks enig tegensputteren, toch rechtsaf sloeg op onze fietstocht, op Paaszondag, naar de Sonnishoeve.
Deze geïsoleerd gelegen hoeve was, dat zagen we van verre al, vergeven van de fietsers. Lokale bomma's vooral die ter versnapering nog een ijsje kwamen slurpen. Principieel wens ik mij in zulke zaken niet te mengen dus was het de gazelle die de opdracht kreeg het ijs te gaan halen. Ze kwam snel terug met 2 hoorntjes met een, enorme, bol ijs.