Coming to America

Ergens in het begin van het schooljaar 1992-93 trok onze klas, of ons jaar, of onze graad richting cinema om een film te bekijken. ‘Coming to America’ was de naam en de hoofdrol werd vertolkt door Eddie Murphy. Toendertijd een absolute wereldster.
Het verhaal ging over een prins uit een Afrikaans koninkrijk, Zamunda, die naar de VS reisde om er een bruid te vinden. Humoristisch en romantisch dus.
Nu was het net in dat jaar dat ik in het 4e middelbaar verbleef, in een klas vol crapuleuze leeftijdsgenoten in een van de meer crapuleuze steden van het land. Die van ‘tettenjeff’. Hormonen en dies meer dreven een meerderheid van mijn klasgenoten ertoe één bepaalde jongen te viseren op een wijze die, bij minder karaktervolle gevallen, tot zelfmoord leidt. Veel ben ik gelukkig al vergeten maar met bananen ingesmeerde jas of een schoolagenda die 2 weken op het dak in de regen ligt (die jongen mocht de agenda van de leraars zelf overschrijven. Collaboratie heette dat in nog iets langer vervlogen tijden) zijn nog enkele herinneringen aan hun meer originele stunts.
Die jongen kreeg ook een bijnaam en hun inspiratie vonden mijn medetieners in deze film. ‘Zamunda’ werd het. En de reden? De jongen had, dixit hun, ‘dikke lippen’. Racisme zouden ze dat nu noemen. Indertijd nog niet en vandaar dan ook dat onder hun zich bijvoorbeeld Italianen bevonden, Afrikaanser als de jongen die van Poolse afkomst was.
Dat jaar werd die jongen gebuisd. Ik niet en zodoende scheidde een jaar ons. In dat jaar kwam hij in een fijne – dat woord kende ik niet – klas terecht. Ik bleef hem nog af en toe zien maar nog een jaar verder – schooljaar 1994-95 en 6e middelbaar voor mij – zag ik hem al veel minder.
‘Ons’ verhaal begon eigenlijk veel vroeger. Al in de lagere school belandde hij in mijn klas. Klasfoto’s zou ik hiervoor moeten opdiepen, om exact te weten hoe en wanneer. Maar we deelden dus een klas en konden wel met mekaar opschieten. Bram was nog zo’n jongen, net als Massimo.
En dan gingen we dus richting middelbaar. Weer dezelfde klas in jaar 1 en 2 maar onze binding werd vooral hechter doordat we dezelfde hobby begonnen te beoefenen – schaken. Mekaar motiverend, opjuttend en uitdagend. Samen met nog een derde jongen. Pascal heette hij. Dat duurde zo enkele jaren, tussen 1991 en 1993, tot voor hen beide de progressie er een beetje uitwas terwijl die van mij nog een beetje zou doorgaan.
1994 was dus het laatste jaar dat ik hem, Andy, regelmatig zag. Begin 1995 - ergens - voor de allerlaatste keer.
***
Afgelopen woensdag ging plots, het was 20u05, de bel. De gazelle kon het niet zijn want zij was slechts 5 minuutjes eerder aangekomen.
Ik schrok op van onze verwelkoming en nam de hoorn van de portafoon op.
'Hallo?'
'Hans?'
'eh... ja?', die kan niet lezen flitste er al door mijn hoofd want mijn naam stond naast de bel.
'met Andy L. Ken je mij nog?'
'Wacht, ik kom af.'.
Natuurlijk kende ik hem nog. En natuurlijk wou ik nooit veel mensen terugzien voor wie de naam 'zamunda' de bijklank heeft die het voor mij heeft. Maar hoe fantastisch is het niet als het toeval tussenkomt en ertoe bijdraagt dat je iemand van lang geleden, iemand leuk en fijn en goed, kan terugzien?
Twee verdiepen onder mij woont een meisje. Iets jonger en heel klein.
Sinds kort heeft ze een vriend. Iets jonger en heel groot. Twee meter denk ik.
En die vriend heeft een kameraad met dezelfde opleiding en job, die hij regelmatig ziet. En die kameraad had naar de namen op de bel gekeken. En mijn naam herkend...