Lermontov - De held van onze tijd (1)

Werner is klein en schriel. Hij heeft een horrelvoet, net als Byron. Zijn hoofd is in verhouding tot zijn lichaam enorm. Het bizarre patroon van tegengestelde neigingen op zijn oneffen schedel - door zijn korte haar nog haast benadrukt - zou voer voor frenologen zijn. Hij heeft kleine zwarte ogen met een rusteloze, vorsende blik. Zijn kleren getuigen van smaak en properheid. Hij draagt altijd een zwarte jas, een zwarte das en een zwart vest, zijn pezige handen steken in helgele handschoenen. Door de jeugd wordt hij Mefisto genoemd. Zogenaamd ergert hem dat, maar in feite streelt het zijn eigenliefde. Wij voelden elkaar direct aan en werden vrienden - of wat daarvoor doorgaat, want tot vriendschap ben ik niet in staat. Waar twee mensen bevriend zijn is er één slaaf, ook al wil geen van beiden dat meestal toegeven. Slaaf kan ik niet zijn en de lakens uitdelen is, wanneer er ook nog bedrog aan te pas moet komen, een vermoeiende aangelegenheid. Bovendien heb ik lakeien en geld genoeg.

Ik leerde hem kennen in S., op een avond met veel herrie en jongelui. Op het eind verloor men zich in filosofisch-metafysische thema's en levensovertuigingen. Iedereen geloofde in van alles en nog wat. 'Wat mij betreft, ik ben maar van één ding overtuigd', zei de dokter. 'Waarvan dan', vroeg ik, benieuwd naar de mening van iemand die tot dan toe had gezwegen. 'Dat ik vroeg of laat op een goeie dag doodga,' antwoordde hij. 'Dan ben ik rijker dan u', zei ik, 'want ik heb nog een overtuiging, namelijk dat ik op een kwaaie nacht het ongeluk heb gehad geboren te worden.' Iedereen vond dat we onzin uitkraamden, hoewel er de hele avond eigenlijk niets verstandigers was gezegd. Vanaf dat ogenblik lieten we de massa de massa. We zagen elkaar vaak en praatten dan zeer serieus over abstracte onderwerpen totdat we merkten dat we elkaar bij de neus namen. Dan keken we elkaar veelbetekenend in de ogen, zoals de Romeinse auguren volgens Cicero plachten te doen, en schoten in de lach. Wanneer we uitgelachen waren gingen we elk ons weegs, tevreden over de avond die we met elkaar hadden doorgebracht.