De gazelle, de dood en de verrijzenis

Eens het bruggetje onder de spoorweg in Mont-Saint-Guibert gepasseerd sloeg de vermoeidheid toe in de pootjes van de gazelle. De weg begon dan ook gestaag te klimmen. Dit bleef duren, ook eens we de agglomeratie achter ons hadden gelaten. Vervolgens passeerden wij het autowegenknooppunt en belandden we zo in een industriepark.
Dit alles is niet de natuurlijke leefomgeving van de soort der gazelles. Het verwonderde mij dus niet dat zij even verder, naast een stukje grasland, vroeg om halt te houden. Na wat gegraasd te hebben van het verse, sappige gras in de schaduw en op een charmante manier water te hebben gedronken ging ze liggen, de pootjes omhoog, zoals vastgelegd op de foto die bij deze tekst hoort.

Ik had hierbij niet veel keuze dus besloot ik maar tegen een boom te leunen en wat van de omgeving te genieten.
Even later passeerde er een ziekenwagen. Aanvankelijk leek het mij dat zij zonder meer voorbij zouden rijden maar plots remden zij bruusk en hielden halt ter hoogte van mijn boom.

Er zaten een man en een vrouw in de wagen. Beide keken mij ietwat verwonderd, stilzwijgend, aan. Vervolgens zag ik hoe hun blik langs mij heen afdwaalde. Ik volgde deze en bekeek de uitgetelde gazelle, nog steeds in eenzelfde houding op de grond vertoevend, al zag ik nu ook een stukje tong uit het mondje zwabberen.

'Elle est morte, elle?' vroeg de man ongegeneerd aan mij.

Ik keek hem aan, keek terug naar de gazelle.

'Je ne pense pas'.

'Mais elle ne bouge pas!!!'

Ik keek even naar de gazelle.

'Ah oui, tu as raison. C'est étrange, non?'.

Ze keken mekaar op een voor mij raadselachtige manier aan, toen net op dat moment mijn gazelle haar oogleedjes optilde. Wat verdwaasd keek ze naar de wolkjes in de hemel wat een glimlach op haar mooi-gebruinde gelaat deed verschijnen. Liefdevol keek ik naar haar, wat de mensen in de wagen deed doorrijden.
Vreemde mensen toch.