Wijn, zon en oude zeuren

M'n oldies zijn van het stevige soort. Al om 8 uur staan we, na ontbijt en al, vertrekkensklaar - definitief richting zuiden.

We verlaten de camping via kleinere, mooie, wegen tot vlakbij Lyon. Hier komen we op de autoweg die deze stad langs het noordoosten inrijdt. Het is er vrij druk maar we hebben al véél erger geweten, lang geleden toen Lyon nog geen ring had en nog niet zo lang geleden toen we via de westelijke kant Lyon passeerden. Niets van dat alles nu, en vlotjes passeren we de buitenring van de stad om zo, net boven Vienne, op de Autoroute du Soleil te belanden.

Het landschap is hier schitterend. We rijden vlak langs (soms letterlijk) de Rhone, die aan de overzijde geflankeerd wordt door de bergtoppen van de Ardèche. Hier is het wat drukker maar we moeten geen seconde stilstaan. Het weer wordt beter en beter naarmate we de steden die de poort van de Provence vormen (Vienne, Valence, Montélimar) passeren. Niet veel later doemt voor de eerste keer de Mont Ventoux op in ons gezichtsveld.

Hier wordt het weer zelfs heet. Vrij snel nadat we in Bollène van de autoweg zijn stoppen we even langs de kant van de weg. De hitte is drukkend en zweterig, het geluid van de krekels oorverdovend. We gaan allemaal eens voor een eerste keer in een veld tussen de wijnranken pissen, om dan de slotkilometers aan te vatten. De weg is heel mooi, loopt vrij dicht langs de Ventoux, en zo komen we in Carpentras. Dit stadje is verkeerstechnisch gezien vreselijk aangelegd maar toch passeren we ongedeerd. Slechts een kilometer verder bevindt zich onze camping. Deze is mooi gelegen, het is er vrij groen, lekker schaduwrijk, en we hebben keus genoeg om een plek te kiezen. We nemen er eentje dicht bij de ingang.

Het sanitair is vrij vuil, wat zo tot ons vertrek maandagochtend zou blijven en verergeren. Verder gaat alles goed - de installatie van caravan, tent en voortent. We eten wat en lezen de avond voorbij.

Ook de buurvrouw komt zich aan ons voorstellen (zo op een camping durft dat wel eens gebeuren). Het is een vréselijk opdringerig, blijkbaar potdoof want luisteren kan ze niet, rotwijf van 73 (wat ze op zo'n manier uitstootte dat al wie 72 of jonger was niet geleefd had). Uit haar ononderbroken geratel heb ik onthouden dat ze het super vond zigeuners gezien te hebben die hielpen bij de fruitpluk ('Allez, da's toch goed. Dan worden die misschien gelijk ons') en dat ze bedenkingen had bij 2 homo's met een klein jongetje. Haar man stond er wat gelaten bij, leek me zelfs sympathiek. Ze was van Antwerpen.

Het was en bleef de hele dag drukkend heet. Ik verdronk me wat in de rode wijn, kreeg een klop en sliep goed.