Where only those in pain go

Donderdag 7 december. Onze laatste volledige dag in Spanje.
Het eerste plan was tot +- 16 uur verder in Cordoba door te brengen maar doordat Sevilla ons veel toffer leek (uit ervaring, natuurlijk) en omdat we nog foto's van de Plaza d'Espana wilden besloten we toch maar vroeg op te staan en al in de ochtend naar Sevilla te reizen.
Zodus liep de wekker al af om 7u30. Alles werd snel ingepakt en we gingen op weg naar het treinstation, dat we wisten liggen aangezien het busstation zich 20 meter verder bevond.
Dat treinstation is heel recent vernieuwd maar een aantal oude (dat vermoed ik toch) gebruiken werden niet aangepakt, met name de kennis van andere talen dan Spaans en de bureaucratie. Het volledig beschrijven hiervan zou te ver voeren. Kortgezegd komt het erop neer dat de lamlendigheid van de oude venten achter de balie irritant was.
Naar Sevilla waren er treinen van verschillende prijscategorieen : 7, 14 en 21 euro. Veel verschil leek er niet tussen te zitten, die van 7 € reden er 1u10 min over, de 2 anderen 45 minuutjes. Al bij al hadden we hier nog geluk, want binnen 25 minuten nadat wij aan het station waren zou deze vertrekken, om 9u35. Om even de onregelmatigheid te duiden : de volgende van dit soort treinen (Andalucian Express) was geprogrammeerd om 13u35...
De reis verliep voorspoedig. Het landschap was aan de uniforme en saaie kant wat het lezen bevorderden. Ik evolueerde richting halfweg in m'n fantastische boek, 'Kalme chaos' van Veronesi.
Rond 11 uur arriveerden we in Sevilla, in het ons reeds bekende treinstation. We namen de bus, Lien had nog goed gezegd dewelke, richting centrum en stapten af vlakbij Santa Cruz waar ons hotelletje gesitueerd was. Beladen en bezakt wandelden we hierheen.
Het ontvangst was, ondanks de naam van het hotel (Bienvenido) maar zeer lauwtjes. Een uitgebluste vrouw liet ons wel binnen maar meer dan de rugzakken afzetten mocht niet : pas om 13u mochten we onze kamers betrekken. Dit liet ons niet veel keus en we gingen dan maar Santa Cruz in, op zoek naar tapas.
Onze trotter vertrouwend belanden we in de 'Bodega Santa Cruz'. Een tapasbar in het hartje van Santa Cruz, met pilaren voor en het Belgisch consulaat erboven. We vinden vreemd genoeg snel een tafeltje want er is al heel veel volk op de been, vooral Spanjaarden. Ik stuur de Spaanssprekende gazelle erop uit om onze bestelling op te nemen terwijl ik wat rondkijk en foto's van haar neem. Zij heeft, zoals in Cordoba in de toeristische tapasbar voorzien was, onze bestelling op servetten geschreven. Een of andere louche Spanjaard weet daar beslag op te leggen en het vodje gaat het halve café rond, waardoor wij door elke aanwezige Spanjaard uitgelachen worden. 'Touristas', zo zullen ze denken, denk ik...
We krijgen enkel 3 tapas, de echte keuken is nog niet open en 2 tapas kunnen nog niet bereid worden, maar ze zijn weer zeer goed!