Gazelles zijn omnivoren

We trekken te voet naar de befaamde stad, doorheen de vernoemde parken.
Cordoba heeft een aantal troeven die haar wereldwijd bekend maken. Het is een smeltkroes van volkeren en symboliseert als dusdanig dan ook de tolerantie. Verder zijn er 2 héél bekende monumenten : de Mezquita (de grootste Europese moskee) en de Judéria (de Joodse wijk rond deze Mezquita met de, alweer, typische witte huisjes en smalle straatjes).
We gaan de stad, meer bepaalde de Judéria, binnen via de Porto Almodovar die nog vrij goed bewaard is gebleven, met ook omwalling en kantelen. Het is hier vergelijkbaar met Albaicin maar het verschil is me meteen duidelijk. Waar je in Albaicin de sfeer van authenticiteit hebt (die is wellicht meer dan een sfeer) is het hier overduidelijk een toeristenreservaat - waar regelmatig nieuwe busladingen dagjesmensen ingepompt worden. Er zijn nagenoeg geen Spanjaarden en als dusdanig is dit toeristische deel van de stad véél minder representatief voor het leven in Andalusië in vergelijking met Granada en Cordoba.
We gaan op zoek naar het hotel, ons enige 'echte' hotel, recht tegenover de Mezquita. Het is er mooi en sober en zelfs proper. Zestig euro kost het ons.
We laten er ons gerief achter en trekken meteen naar een tapasbar, ook warm aanbevolen door onze reisgids : Bodegas Mezquita.
Deze zaak is nog maar net open maar desondanks is het er enorm druk. We dienen heel eventjes te wachten eer er een tafeltje vrijkomt.
Dat gebeurt uiteindelijk waarna we onze keuze zoeken in de kaart met meer dan 40 keuzes in tapas (je kon de keuzes op een bloknote opschrijven, eerste keer dat dat kon). We kiezen er wat gevarieerde dingetjes uit, vergezeld van wijn, en het is werkelijk héérlijk.
Meteen erna dan bezoeken we de moskee/kathedraal, de Mezquita. Voor 8 € is dit nogal teleurstellend. Je ziet overduidelijk, de vele moorse zuilen verhinderen dit niet, dat de katholieken, eens ze Cordoba veroverd hadden, hun stempel op dit gebouw hebben gedrukt. Het is er mooi, natuurlijk, veel kunstwerken, e.a. maar zijn geld is het niet waard.
Helaas is het sociaal onaanvaardbaar Cordoba wel maar zijn moskee niet bezocht te hebben.
Uit de Mezquita wandelen we wat rond door de Judéria en aan de Guadalqivir. Wel ok maar zoals gezegd zeer toeristisch en héél erg klein. In een uurtje kwamen we een bepaald koppel 3x tegen. Een wijziging van plannen drong zich op en in plaats van de 7e 's avonds naar Sevilla terug te keren besluiten we 's ochtends een trein te nemen.
We gingen nog ergens een koffietje drinken om dan op de kamer een beetje te lezen, douchen, ...
Enkel de honger dreef mij 's avonds nog de straat op, waar het lekker mild was, om een andere Trotter-tip aan te doen : Bar Santos, om de hoek en ook tegenover het Mezquita.
Deze bar was zeer authentiek-Spaans wat zich vertaalde in de afwezigheid van toeristen. Het oogde allemaal nogal speciaal : een héééél klein mannetje achter zijn toog op en neer spurtend om de lokale Spanjaarden te bedienen. Hij had maar 5 tapas ter beschikking maar 2 hiervan (cfr de trotter welke) waren super. Ik bestelde ze en kan dit slechts beamen.
Het volk was wel speciaal. Eerder jong en nogal geil. Een stierennek was overduidelijk zijn voorspel op zijn vriendin aan het placeren. Eentje was er met mij aan het k*ntjen*uken en een ander wreef zijn bedoelingen tegen mijn lieftallige, en onschuldige, gazelle aan. Zij stuurde hem een vernietigende blik (kan ze goed) terwijl ik terug k*ntjen*ukte.
Beide methodes hielpen.
's Avonds - het maakt mij triest dit te wedervaren - ontstond er spanning tussen mij en de gazelle. Wij waren op een onnozele wijze aan het dollen toen plots het fototoestel de mededeling gaf : 'geheugen vol - 0 foto's'. Ik werd mij meteen bewust van het gevaar door de opflakkering van een vonkje woede in de oogjes van de gazelle - wat mij deed teruggrijpen naar de leiderschapskwaliteiten die ik beschik.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken : de foto's waren er gelukkig nog en ik prijsde mij gelukkig dat ik niet als hapje in haar tapas belandde.