Voor een euro naar de Camargue

De weg van de molen richting Fontvieille was dalend en we vlogen dan ook nagenoeg door het dorpje. In de vlucht leek het ons dat er niets bijzonders te zien was. We reden wat verder langs een iets drukkere weg, maar dat was nog goed te doen. Op een bepaald moment moesten we links in en kwamen we tussen de velden uit met nagenoeg geen verkeer meer. De weg zou van hier, tot onze eindbestemming in Saintes Maries, volledig vlak zijn. Het landschap was heel anders, met de Alpilles nog in de achtergrond maar verder geen reliëf en een stevig brandende zon.

We volgden de route zoals aangegeven in een fietsboekje om de stad Arles langs een rustige zijde in te rijden. Dat werkte wonderwel, want plots verlieten we het platteland om eerst een industriegebiedje en dan een semi-marginale woonwijk te passeren. Ging allemaal zeer vlotjes, om zo te belanden op een iets drukkere baan. Het verkeer viel heel goed mee en al 200 meter verder kwamen we in de verkeersvrije binnenstad. Veel aangenamer allemaal dan in Cavaillon. Ook het weer was fantastisch en de sfeer in de stad was op en top Provencaals. We stapten af en wandelden kort doorheen de stad, langs de grote trekpleisters : de arena en het plein waar o.m. de kathedraal Sainte-Trophime gevestigd is. Via vergelijkbare kleine straatjes vol winkeltjes en toeristen kwamen we aan de Rhone, die heel mooi langs Arles loopt. Nu konden we ook weer op de fiets kruipen, het verkeer volgend om zo de brug over de Rhone over te steken. De weg naar de Camargue/Saintes Maries was goed aangeduid maar toch wilde ik na de brug even stoppen om de kaart na te kijken. Ik had me nog maar nauwelijks op kant gezet toen er 3 mannetjes bij ons kwamen staan, waarvan er eentje vroeg of ik een euro voor hem had. Ik wees op m'n wielerbroek (daar zat duidelijk niets in) en we reden door. Toch minder aangenaam, dit typische bedelen in Franse steden, waar we voor de rest wel bespaard van zouden blijven.
De weg richting Camargue was goed te vinden en relatief rustig. En lekker dalend/vlak. Na een rustiger stukje kruisten we de hoofdweg tussen Arles en Saintes Maries om zo via héél erg kleine, verlaten, wegen doorheen de Camargue te trekken. Al snel werd de natuur dominant, zonder dit op een echt indrukwekkende wijze te zijn. We werden omgeven door waterrijk gebied, riet, rijstvelden, velden met paarden en gelukkig geen muggen. De zon stond hier recht op ons, was heel warm, zonder dat er ergens een spatje schaduw te vinden was. Op die ene plek waar 2 bomen wat schaduw wierpen op wat gras langs de kant van de weg zetten wij ons voor het middageten. We waren ongeveer halfweg geraakt.