Adieu Barco. Adieu Camargue.

Woensdag 20 juni.

Al om 7 uur stonden we uit onszelf op. Het was dan ook een héérlijke, typisch Franse, ochtend. Al bij het buitensteken van de neuzen viel het ons op hoe heerlijk warm het was. Gelukkig dat zich voortbewegen op de fiets wind en koelte creërt. We zorgen ervoor dat onze spullen ingepakt worden om rond 8u30 aan het ontbijt te kunnen verschijnen. Barco lag voor de gelegenheid aan de ketting, met frisse tegenzin van de bazin. Ik heb mij nog een keer in zijn buurt gewaagd maar kon me slechts met moeite recht houden.

Het ontbijt was zeer lekker, met brood, yoghurt, jam en vers fruit. Normaal gezien krijg je in deze contreien enkel brood en confituur. We babbelen nog wat met de heel erg vriendelijke gastvrouw om rond 9u15 te vertrekken.

Het wordt een vreemde en niet zo lichte rit vandaag, naar Poulx. De lengte was me op voorhand onduidelijk, ik gokte op +- 70 kilometer. De rit zou door geen enkele grote(re) stad passeren, nagenoeg vlak zijn met enkel een (stevige) klim in de laatste 5 kilometers naar Poulx.

De temperatuur is zoals gezegd zeer warm (rond de 30°) - heerlijk op de fiets. We beginnen rustig om al na 2 kilometer af te stappen voor de Bac du Sauvage, een veerpont over de Petite Rhone. Door de rivier over te steken sneden we de weg af met enkele kilometers en bovendien zou het nog rustiger rijden zijn. De wachttijd was gelukkig maar 5 minuten, zodat we snel, in het gezelschap van 2 auto's en 6 paarden konden oversteken.

De weg was inderdaad zalig - helemaal vlak en erg rustig, tussen de Camargue door. Enkele kilometers verder was het even gedaan met de pret toen we op de grote weg naar Aigues Mortues tussen het verkeer kwamen. Tot overmaat van ramp(?) sloeg ik een foute zijweg in, wat ons veel wijnvelden en 5 kilometer omweg opleverde. Niet getreurd : terugkeren, verder op de drukke weg tot het zeer nabijgelegen Montcalm om dan een heel mooie en rustige weg in te slaan. De Camargue was hier verdwenen en we werden ondergedompeld in de wijnvelden van Nimes en omstreken. In het volgende gehuchtje, Quatret, stopten we even, als afscheid aan de Camargue.