Barco and friends

Onze overnachtingsplek zou zich net voorbij Saintes Maries bevinden. Op de kaart lukte het ons niet dit precies te situeren, dus volgden we maar gewoon de hoofdweg naar Aigues-Mortues. Hiermee reden we van de zee af wat neerkwam op een heerlijke rugwind. Slechts 4 à 5 kilometer verder arriveerden we in het gehuchtje, Dromar, waar de slaapplek zich zou bevinden. Zonder problemen vonden we deze, maar het hek was gesloten. Bleek dat we op voorhand hadden moeten bellen (ook naar de gsm!). Nu was er niemand, maar de eigenares zou snel komen, zei ze aan de telefoon. We vlijden ons neer, lazen wat, en inderdaad : na een 20-tal minuten arriveerde een uitgelaten, al wat oudere, Franse vrouw in een klein autootje met een beest van een hond achterin (Barco, zo zouden we snel leren). Ze toonde ons de kamer, met terras, wat perfect in orde was. Het huis was verder heel mooi, zo leek ons, er stond een paard, verder had ze ook nog een vijver met wat eendjes.
En dan was natuurlijk het moment gekomen waarop Barco de vrijheid werd gegund. 'Il est 10 mois, il est encore fou mais il est tres gentil', zei ze ter waarschuwing. De autodeur werd nauwelijks geopend of het beest, met een schofthoogte van ergens boven de meter, kwam aangelopen en wou zich al op ons smijten. De gazelle, met een natuurlijke schrik voor dit soort dieren, zat nogal snel onder tafel. Ook voor mij was ie een beetje te zwaar, dus werd het beestje weggehaald. Toen we ons omkleden was ie wel weer aan de fietsen aan het snuffelen, maar verder was het een braaf hondje.

Restaurants waren er niet in de buurt. Verder hadden we ook niet veel zin meer om tegen de wind terug naar Saintes-Maries te fietsen, dus we waren wel heel erg blij toen onze gastvrouw ons aanbood ons te brengen en te halen. Haar rijkunsten waren eerder Frans, maar gelukkig hadden we geen ongelukken.

Saintes-Maries bleek een heel aangenaam stadje te zijn. Het aantal toeristen viel er nog goed mee, en verder was ongeveer alles op deze badgasten gericht. Talrijke soevenirwinkeltjes, veel restaurants, ... We kozen er eentje uit en aten er zeer lekkere mosselen, vers uit de zee natuurlijk. We wandelden ook nog eventjes langs de nog woestere zee maar hadden helaas geen fototoestel bij. De meeuwen waren er heel leuk : ze vlogen richting zee, probeerden er zich te laten hangen tot ze uiteindelijk toegaven aan de wind en schijnbaar weerloos meters wegvlogen.

Rond 20u30 waren we alweer terug om nog wat te lezen en notities te maken. 78,5 kilometer wees de teller op mijn fiets aan, en morgen naar Poulx!